Późnym latem widać już wyraźnie, wymagania urosły

i wydaje się przez chwilę, że nic nas nie trzyma w szachu.

Można się oderwać na dłużej, albo zatrzymać wzrok

na zbitce światłocieni, odpoczywających pod liściastą czaszą.

Wciąż wiele zieleni, lecz strona natury ciemniejsza,

jakby kolory wrosły głębiej, żeby nikt nie dostrzegł - źródła

wyschły, wylizując słoną skałę. Zimno dojrzało podskórnie,

ale długo będzie jeszcze tuszować ślady, strojąc niewinną

minę. Najemy się pewnie wstydu chcąc wiedzieć zbyt wiele,

są przecież gotowe odpowiedzi, chociaż trudno przewidzieć,

że wybiorą akurat nas na powierników rozległych, białych

pól, które trzeba wypełnić spojrzeniem, żeby nie oślepnąć,

kiedy słońce zedrze ostatnią warstwę i błysną żebra ziemi.