Witaj

Mnie się wiersz nawet podoba, choć nie jest to może moja ulubiona tematyka. Wszystko mi ładnie gra do spokoju, ale ta dusza na końcu jakoś tak, moim zdaniem, nie współgra z pozostałymi wersami. I nawet nie chodzi mi o to, że to już rekwizyt wytarty do granic ostateczności niemalże, tylko że to takie zbędne dopowiedzenie, które niczego do wiersza nie wnosi. Raczej powiedziałabym, że pozostawia z poczuciem niedosytu, a może i nawet rozczarowania.

Oczywiście to rzecz gustu. Tak czy owak może warto się jeszcze nad puentą pochylić i spróbować ująć nieco inaczej. Choć oczywiście nie nalegam i nie twierdzę, że mam absolutną rację. Ale Ty już to wiesz, mam nadzieję

Pozdrowienia

Jako wodniak wiem, co czułaś
Wszystko, co z wodą się wiąże, wiąże się ze mną.
I te łódeczki, i ja takie strugałem, i ja puszczałem na rzekę.
Ech...
I pozostały jeno wspomnienia.
Czasu minionego czar.

A u Ciebie jak zwykle on i ona.
I "nierozwiązane".
Bo czas nie umiał rozwiązać tego kochania.
Ująć w ramy, okiełznać.
Jest jeno pragnienie "jesieni" - czegoś, co mogłoby zastąpić wyciszenie.

Tradycyjnie odchodzę w aurze spełnienia

Także jestem za usunięciem "duszy"; dla mnie spokój duszy, ducha mieści się w samym "spokoju" i nie ma potrzeby dopowiadania.
Tekst wydaje mi się bliski klimatowi zawsze przyciągałam biel - jest również spokojny, jakby kojący, choć peelka dopiero czeka nas spokój, chcąc wykorzystać do granic ostatnie chwile lata, intensywności uczuć i etc. Podoba mi się bardzo ten nastrój wiersza.