Czasami życie to podróż na gapę,

w kiblu pociągu podmiejskiego.

Tak, kiblu, gładkie słówka spłynęły

przez otwór, na torowisko.

Jest zima, z mrozem — co wcale nieoczywiste.

Pośladki przymarzłyby do deski,

gdyby ktokolwiek się odważył.

Przyklejam usta do szyby, na tak zwane zawsze,

bo nie ma znaczenia gdzie pozostaną ślady.

Nietrwałe. Przecież najprawdopodobniej

nie było nas tutaj, nawet przez chwilę.

A jeśli, to tylko w ramach powtórki,

życionaśladownictwa. Całkowicie zamierzonego.

Pociąg wjechał na stację, drzwi trzaskają,

czas uciekać.

Jednak zostaję, zresztą przez brak akomodacji

nie mogę odnaleźć klamki.

Odjazd.