1.

Tak się powinno, wartko, ostro, szarmancko wręcz, tak jak najlepsi, no.

      Kim ty właściwie jesteś?

      Ano snem twoim, koszmarem rzekłbym, każdym jestem, każdym złym i dobrym, lepszym, najlepszym, najgorszym, tym ze snu najgorszym.

      Co ci się dzieje?

      Ano stukam sobie, w klawiaturę sobie stukam, bez pomysłu, bez niczego właściwie. Bez słów nawet stukam, bo to nie słowa, to coś poprzedzające stukanie.

      Skoro tak, to bardzo dobrze, bo mam dla pana wiadomość.

      Tak? A jaką?

      Ano już mówię.

      No to mów pan.

      Jestem rozdwojony.

      Ja czy ty?

      Ja

I ty.

      No to ładne kwiatki.

      Najładniejsze można powiedzieć. Orchidee. Oleandry. Albo te, no, co muchy żrą.

      A one ładne są?

      Panie! Najładniejsze.

2.

Twarz moja, w lustrze, obok maszynka, nieużywana od dawna. Od nigdy. Nic to nie zwiastuje, nie znaczy nic a nic, nul, zero. Za mną ona, myje zęby. Biorę telefon z półki, ustawiam nagrywanie i kamerynuję. Zostaw – mówi – Nie kamerynuj. Zdejmuję bluzkę jedną ręką, drugą, tę z aparatem do lustra przysuwam, tak żebyśmy w kadrze byli, przede wszystkim ona, jej złość – domniemana tylko – bo tak naprawdę kręci ją, że uwieczniam to, co się tu odpierdala. Zostaw – mówi jeszcze raz. Później telefon upada na kafelki.

*

      W łóżku prosi, bym podłożył pod nią koc, bo ma to. No wiesz, TO! Wychodzę, wracam z ręcznikiem. – A to może być? – pytam. Może. Wciskam pod spód, i wchodzę o od tyłu. Tak na leżąco, na łyżeczkę.

      Naprzeciwko nas na materacu śpi Mateusz z Kasią. Są małżeństwem, więc nie robią tego co my. Patrzą na nas tylko. Dopiero po latach dowiemy się, że Kasia, to tak naprawdę chciała to co my, a Mateusz nie bardzo. I gdy tak nas obserwują, myślę sobie, że to fajne, że jesteśmy tacy ochoczy. Że mamy tę iskrę, a na Nowy Rok, w Sylwestra, życzymy sobie, żebyśmy jej nigdy nie stracili. Tej iskry. Żeby te wszystkie przebieralnie, kina, krzaki, parki, ławki, klatki, boiska, rogi, nie straciły swej mocy, żebyśmy jej nie stracili.

      Później jestem w związku, który nie ma jej od początku. Tej iskry. I tak trwam sobie aż mnie nie jebnie. A gdy jebnie, to okaże się, że ten rok, który minął, te cztery lata właściwie, to jedne z gorszych. Że czas, jak to mówią, na zmiany.

3. 

Tatar z whisky znany jest powszechnie.

      Tatar dla prawdziwych mężczyzn – znany jedynie prawdziwym mężczyznom.

      Przepis: rzucasz w krowę paletą jajek, workiem cebuli i dwoma dużymi słoikami musztardy. Jeśli krowa nadal żyje, znaczy, że można jeść – voilà!

      Wymyśliłem, że od pierwszego stycznia ograniczę spożycie mięsa. Takie postanowienie; nie mówiąc już o ograniczeniu tego i tamtego. Po prostu, mniej mięsa, szlus.

      Pierwszy dzień poszedł świetnie. Przecież ryba to nie mięso. I warzywa podsmażone na smalczyku też nie.

4. 

To brzmi jak pamiętnik. To życie. Nie przeżywam go, tylko przepisuję bezmyślnie jak wtedy w ławce, jak w szkole na lekcji. Zapominam o trwaniu, że jest ciągłość no, po coś jest coś i ma to na późniejszy wpływ, jakikolwiek ale jednak wpływ. Zapominam, że czas bimba sobie poza percepcją, a nasza wyrazistość – szpilkowatość – jest ulotna. Jebana.

      Zapominam wiele rzeczy, dlatego wszystko brzmi jak pamiętnik. Dlatego wszystko nim jest. Te wszystkie zdjęcia, aparaty, słowa.

      Zapominam o wielu rzeczach, ale nie o tym, by nie być pamiętnikiem. Zapomniałem o tym we mnie, o serduszku, o seksie – o tym to cholernie zapomniałem, no mówię wam, wszystko won, nie ma nic; żadnych godzinnych plaż i piasków, nie ma tramwajów w Lizbonie, żadnych wąskich przejść, tych cieniutkich jak makaron ryżowy, wschodów nad byle miastem, nic. Nie ma miejscowości, chleba na naturalnym zakwasie, już nie mówiąc o mandarynkach w grudniu, bo ich też nie ma. Tabletek, poronień, wypadków, smoły, smolistych, smogów, nie ma Turnera ani Pueblo. Nie ma pierogów ruskich, litewskich, japońskich, dolnośląskich. Nie ma parkingów dla niepełnosprawnych i wózków inwalidzkich – inwalidzi chodzą rękach, albo do tyłu. Tyłem. Widzieliście kiedyś coś takiego? Jak jeszcze były te wózki, jak przepiękny pan, gej, niepełnosprawny, wjeżdża całkiem przypadkiem kołem w gówno. Widzieliście? A obok reklama: sprzątaj po swoim psie. Jej też już nie ma.

      Nawet jej cipy nie ma, czarnej, jakby ją węglem tarła. Nic. Po prostu nie ma i tyle, i chuj i cześć. Zapominam.

      Ale nie o tym, by nie być pamiętnikiem. O tym to pamiętam.

Mój notes ugina się niczym Ziemia pode mną. Jelita tańczą, grają jakąś sobie znaną melodię, a ja co? A ja nie zapominam. Mój notes wie wszystko, wie o mnie, o niej. Taki już jest, choć w ogóle go nie ma.  

Miasto popuchło od deszczu – słyszałem o tym kiedyś, dopiero teraz widzę. Nie ma śniegu, od dawna już, tak jak ja zapomniałem, tak on sobie przypomniał – śnieg – o niebyciu. Nikt nie lubi czarnego śniegu. Dzieci lubią biały i żółty. Ten żółty jak się im powie, że jest najlepszy w smaku. Biały po prostu, bo jest. Czarnego nie lubi nikt, nawet dzieci.

      Deszcz. Nieustanny.

5.

Kazik ma to do siebie, że jest, Kazimierz w sensie – dzielnica, ma to do siebie, że pojawia się nagle, bez zapowiedzi. Na pierwszym naszym spotkaniu wyłoniła się spomiędzy przestrzeni, i to o wschodzie słońca. Mogło się już nic nie wydarzyć, to był początek i koniec, wschód i zachód, coś, nic. Musiałem jednak zejść, opuścić piętro, z którego widać było to żydostwo jak z lotu. Zszedłem po schodach i wróciłem z powrotem do mieszkania, a tam replay, znowu, kolejna kobieta, z takimi samymi oczami jak ta, co nas wzięła na górę między to słońce i dachy, tyle, że mniej odważna, acz wystarczająco szalona by wziąć mnie za rękę i z powrotem na schody wyprowadzić. Tym razem nie szliśmy w górę, a w dół. Chodź – powiedziała – Pokażę ci coś.

      Chwilę później jechaliśmy na rowerze. Tak po prostu. Ja pedałowałem, a ona, klasycznie, siedziała na ramie. Przedstawiliśmy się sobie. Ona mi, ja jej pod innym imieniem – taki mój władczy żart. Nie jestem przekonany do tego, co teraz napiszę, ale chyba właśnie wtedy po raz pierwszy poczułem sens wiatru i siłę alkoholu; światła w mieszkaniach mijały mnie jak gwiazdy przy locie w kosmos, stałem się jednością, a nogi napędzały mechanizm, który zabierał mnie w najdalsze rejony Krakowa i mej świadomości.

      Jeśli w ogóle wydarzyło się cokolwiek, to to. To ten dach i rower.

      Później miga mi Klaudia, ale mógł być to sen.

      Kazik pojawił się też, gdy wchodziliśmy do mieszkania Kuby. Było ładne, z przereklamowaną antresolą. Tak to jest muzykami – nie ma z nimi o czym rozmawiać, ale można zerżnąć ich kobietę piętro wyżej, podczas gdy oni słuchają marnego jazzu z płyt winylowych.

      Kazik zaskakuje mnie zawsze. O ile w ogóle istnieje.