Dzień dobry,Utiuszo. Bardzo okrutny wiersz, dla samej peelki. W takim stanie psychicznym być, jak ona to koszmar. Życie nie pozwalała wyrzucić z siebie negatywnych stanów. Przykre. Mnie bardzo dotknął ten wiersz, szczególnie niezmywalny popiół na palcach. Tak ma być już zawsze?
"pamiętam swój strach, liczenie godzin do powrotu rodziców, płytki sen i okruszki
dwadzieścia lat przeszło zastanawiam się, dokąd znaczyły drogę". Tylko ciemność. Małe, przestraszone dziecko tkwi nadal w dorosłej kobiecie. Bardzo wiele żalu zawarłaś w swych wersach. Pozdrawiam. A23

Ustiuszo, bardzo wyrazisty wiersz.
Ja go akurat tak mocno nie odbieram.
Owszem, wiem, że coś w międzyczasie poszło nie tak, ale nie potępiam i nie pochwalam.
Przyjmuję do wiadomości.
I tylko tyle.
Wiem, że życie boli, wiem, że w tym wierszu to miało zabrzmieć, ale ja zawsze widzę światło.
Światło w odwiecznym tunelu.
Więc tu, pomimo wszystko, mam nadzieję.
I wiarę, choć wyraz wiersza niewesoły.
Ale to, co w nas, to na zewnątrz, i to, co w nas, to my.
Zatem pozostaje jakaś nadzieja...