Latimeria- żywa skamielina. Jawne zaprzeczenie teorii ewolucji Darwina.

cytat: Obca, niesterylna, tylko pozornie wymarła prawda
wypływa na powierzchnię.
szkło- słowo- klucz oznaczające krzywdę.

Piszesz tu o ludziach, dzieląc ich na dwie kategorie: takich, których nic nie obchodzi(prawdziwe skamieliny)oraz tych drugich, ukrytych pod maską czegoś tam.
Może to być też aluzja do polityki, gdy czasem pozornie błahe wydarzenie wywołuje rewolucję.
Masz rację- tych drugich jest więcej i słusznie poświęciłeś im więcej uwagi.

Witam Procesjo, moja ulubiona poetko i bratnia Duszo - mam nadzieję, że nie uraziłam. Wśród Twoich wierszy czuję się, czuję się... jak w ogromnej bibliotece pełnej cudów. Tak, to odpowiednie określenie. Zaniedbałam trochę czytanie, ale czasami nie mam siły, "A szkoda...", jak śpiewał Ś. P. Pan Wojciech Młynarski.
Co do wiersza. Jestem zachwycona i otwieram aż buziola, jak małe dzieci. Kręcę się i myślę. O mam przed sobą wiersz Procesji. Cudowna chwila. Każdy z wersów mógłby stanowić odrębność a są całością, jak świat. Poruszają, usypiając. Ciekawią, wyciszając. Czuje się odwiecznego Ducha Wszechświata, jak w górach. To jest nie do opisania i nie bierz mnie za egzaltowaną kobietę, bo twardo stąpam po ziemi, :
"Obca, niesterylna, tylko pozornie wymarła prawda
wypływa na powierzchnię." To wers, którego wymowa jest dla mnie b. głęboka. W ogóle - eh, Koleżanko, tutaj wszystko mówi, cały wodny (i nie tylko) świat.
To stworzenie nie powinno istnieć a istnieje. Bóg wie, co robi, mam nadzieję, że napisałam sensownie, ale pewnie powrócę, jak do Cyganek. Pozdrawiam

Procesjo, u ciebie pięknie lirycznie i naukowo
chcę zostawić ślad, zanim utonę w twoim oceanie. pokazałaś kierunek poezji - kolejny do rozpracowania. połączyłaś dla mnie światy, które ja boję się ze sobą zestawiać, by nie wyszło topornie czy powierzchownie. chociaż nie odkrywasz jednego dna i każesz błądzić pośród wielu fal (prądów), co wymaga skupienia i powagi, ja się świetnie bawiłam polując na każde słowo.
dzięki za to!
pozdrawiam ciepło! Whole

Niesamowite zanurzenie! Nawet prawda, wychodząc z takiej kąpieli w jeziorze ciemnobutelkowego koloru, musi się czuć jak świeżo narodzona i zarazem zakorzeniona w najgłębszych pokładach ludzkiej (pod)świadomości! U Ciebie bezsenne godziny pod wodą okazują się godzinami nieważkości, powrotu do pierwotnego kosmicznego ładu, z pogłosem tysięcy życiowych/cywilizacyjnych wspomnień - jedyne porównanie, które przychodzi mi do głowy, to buddyjskie bardo - stan między wcieleniami Jakże wielu prawdom przydałaby się taka odświeżająca kąpiel! Podsumowując: Twój wiersz to hipnotyczny, zjawiskowy fenomen, ukazujący zarówno Twoją niesamowitą wiedzę, jak i równie nietuzinkową zdolność intuicyjnego podejścia do rzeczywistości

Serdeczności