Późnym wieczorem.

   Właśnie wtedy to się zdarzyło. Siedziałem przed klawiaturą, wystukując teksty przemyśleń,

 kiedy dopadła mnie pustka - brak weny. Ciszę przerwał charakterystyczny odgłos napinanej  

sprężyny i ciche stękanie, jakby ktoś ćwiczył ekspanderem.   

Ten dźwięk dochodził gdzieś z rupieciarni - lamusa, który 

sam kiedyś urządziłem w sąsiedztwie przedpokoju. Podchodzę ostrożnie, nasłuchując.

Tak, to z pewnością stąd. 

Biorę latarkę i otwieram  drzwi komórki.

W kącie, pomiędzy pustymi butelkami i koszem z butami, krasnoludek siłował się ze sprężyną  

łapki na myszy, chcąc uwolnić z niej sztywną już mysz.

Na mój widok zdjął drelichowy szary fartuch, otarł chusteczką pot z czoła i usiadł na słoiku.

Spojrzał pytająco na mnie, nic nie mówił tyko patrzył.    

To wystarczyło żeby zrozumieć  w czym rzecz.

Aby uniknąć odpowiedzi na w ten sposób stawiane pytanie i tym samym mojej  

odpowiedzialności za zaistniałą sytuację, zacząłem:

- To wy naprawdę istniejecie?

Dalej milczał, wzruszył tylko ramionami. Uświadomiłem sobie swój nietakt:

- Tak, no… oczywiście, naturalnie. Zupełnie proste... I, chcąc jakoś wybrnąć, dodałem:

- Co słychać?

- Po staremu. – Najzwyczajniej odpowiedział.

- Tak, tak – podchwyciłem chytrze, na wszelki wypadek. – Jasne.

- I po co to? – Ruchem głowy wskazał na łapkę z myszą.

- No tak, przyznaję, bezmyślne…

- Co taka mysz zawiniła, że wydał pan na nią wyrok śmieci? Jaką szkodę wyrządziła?

Była głodna, zbierała okruchy, dla pana to tylko odpady. Z lodówki niczego przecież nie brała.

Może miała rodzinę, dzieci, nie pomyślał pan? Teraz pewnie umierają z głodu, wyczekując

z nadzieją matki, która już nigdy nie wróci. Przecież jest pan dorosły i powinien pan znać

życie z każdej strony.

Wyjął z czerwonego plecaka kanapkę i termos z herbatą.

Byłem przygnębiony. Jednak w głębi duszy nie umiałem się pozbyć uczucia niezwykłości,

które mnie ogarnęło od pierwszej chwili, kiedy go zobaczyłem. I teraz, kiedy nadarzyła się

okazja uchwycenia głębszego sensu życia, nie powinienem rezygnować z niej. 

Zebrawszy się w sobie, zacząłem układnie:

- Istotnie, to kompletny brak, z mojej strony, właściwej oceny wartości życia.

- Proszę pana, – powiedział – my jesteśmy proste krasnoludki. Pana nie trapi wrażenie, że

 wszystko w gruncie rzeczy jest inne niż, wy ludzie, sądzicie? Czy nigdy nie miał pan ochoty  

 przebić się przez ten miękki opar, który przesłania rzeczywistość i właściwe pole widzenia?

- O tak, miałem takie chwile, ale nigdy nie udało mi się zgłębić prawdy; mogę sobie zarzucić,   

że tak naprawdę mało się starałem.

Teraz miałem przed sobą kogoś, kto przez sam fakt swojego istnienia był dla mnie ogromnym

krokiem naprzód. Musiałem to wykorzystać:

- A co pan sądzi, o tym czym jest życie? – Śmiało zapytałem.

- Panie, spójrz pan na mnie. – Powiedział zniecierpliwiony. – Czy ja wyglądam na kogoś co zna

 odpowiedź na to pytanie? Niech serce i sumienie panu odpowie.

Wstał, jedną ręka zarzucił plecak, drugą chwycił za ogon mysz i zniknął w szczelinie pomiędzy  

cegłami.

- Dobranoc! - Usłyszałem gdzieś z głębi.

KoRd