A mnie szczególnie urzekło "szukanie w słowach ciszy" - dążność wbrew pozorom świadcząca nie tylko o potrzebie relaksu, ale też - lepszego zrozumienia (przypomniał mi się cytat - fragment wykładu wygłoszonego przez jednego z bohaterów "Przekładu" Pabla de Santisa na translatorskiej konferencji: "Prawdziwym problemem dla tłumacza - powiedział na końcu - jest nie odległość między językami albo światami, nie żargony, nie identyfikacja, nie muzyka; prawdziwym problemem jest milczenie w danym języku (...) - wszystko bowiem można przetłumaczyć, prócz sposobu, w jakie dane dzieło milczy; tego - rzekł - przetłumaczyć się nie da".) Peelka Twojego wiersza ma więc odwagę szukać tego, co najtrudniej zrozumieć - zarówno w pojedynczej wypowiedzi, jak i w drugim człowieku To tak na marginesie Twojego - bardzo ciekawego - wiersza o inercji komunikacji

Serdeczności

Smutny wiersz, znów on i ona, i cisza między nimi...
Fajnie jest sobie pomilczeć, kiedy się kogoś bardzo kocha - takie milczenie razem jest piękne, często to praktykujemy w domu, ale kiedy między ludźmi jest coś niehalo, to milczenie staje się nieznośne i trujące.
To oddalanie się od siebie, zamykanie drzwi serca na drugiego człowieka, bo dokąd się mówi, wiele może się jeszcze zmienić, lecz gdy zapada lodowata cisza, to już raczej końcówka...

Jak to zwykle u Ciebie, bardzo intensywnie i dogłębnie.
Krótka analiza atrofii.
Łatwo poczuć ten niemiły klimat.
Sprawa nie do pozazdroszczenia...

Studnia Twoich inspiracji zdaje się nigdy nie wysychać - bravissimo, madame