Bruliben, jak dla mnie w tym wierszu panuje chaos związany z podmiotem wiersza. Tak naprawdę nie wiadomo kto nim jest.

Najpierw piszesz jako narrator w sensie "my", następnie przechodzisz do "ja", potem piszesz o nim, nie wiem o kim zresztą, a na końcu zwracasz się bezpośrednio do niego. Chyba trzeba byłoby to uporządkować. Wydaje mi się, że błąd powstał w trzeciej strofie, w której również powinna być użyta liczba mnoga. Wtedy wiersz będzie bardziej logiczny pod względem narracji.

Gdyby to był mój wiersz, zrobiłabym dłuższe wersy, bo wg mnie są niepotrzebnie ucięte w wielu miejscach.

A tak w ogóle, wybacz moją ignorancję, ale nie wiem o czym jest ten wiersz. Może następny będzie bardziej dla mnie przystępny.

Wszystko to tylko moje subiektywne widzenie, wiec nie przejmuj się tym bardzo. Możliwe, że znajdzie się ktoś, kto spostrzeże wiersz w zupełnie innym świetle.

Pozdrawiam

Zgodzę się zdecydowanie z Wiktorią. Przyznam, że nawet trochę się pobawiłam, ciekawa, jak wyjdzie to wizualnie i mam coś takiego:

my wiemy od kilku dni co jest na rzeczy
poranki w odwilży i ukrzyżowane Jezusiczki
o tym mówią

werbunek do nowej armii
trwa w najlepsze

wystarczy odciąć tlen z okolic Uścia
i będę jednym z nich
potencjalnym anty (sejsmitą)

mimo chaosu
zauważyłem jego nadmierną aktywność
sprawiły to przedmarcowe galopy kota
a także karłowaciejące sople

możliwości stoją przed nim otworem
łowi dziewczęcy dziewięcio-i-pół roczny uśmiech
(wczesna czwarta klasa) na starą Nokię

półśrodki też są kluczem do jej serca
(w tle morderczy krzyk
zazdrosnej Niny)

nie trać tylko zimnej krwi - w końcu przybywasz
z powstańczego miasta
i powrócisz by wciąż walczyć


Co do narracji, po Twoim wyjaśnieniu trochę się wyjaśniło. Wgl ciekawe nawiązanie i to in plus. Całość dla mnie interesująca, chociaż osobiście czytam ją sobie w bardziej "rozciągłej" weryfikacji Ale też do niczego nie namawiam