/przecież wiesz,
żeby wyrazić życie wystarczy przestać kochać/

spaceruję po mokrym rżysku wchłaniając stęchliznę
— przygarbiona. pochłaniam każdy milimetr wspomnień,
staram się zatrzymać świt / nieistotny dla świata/,
gdyż on żyje tylko w moim ciele.

poczekaj na mnie na skraju urwiska
o porze, która nie potrafi udawać szarości.
przecież wiesz, że bez twojego oddechu
któregoś dnia pozostaną tylko
puste godziny, a myśli wypuszczone w przestrzeń,
krainą snów pośród gwiazd.

/dobrze wiemy,
że aby wyrazić miłość wystarczy tylko umrzeć/

ciągle szukam miejsca w ekstazie wspomnień -
stoję przed magiczną bramą
- mimo że za nią jest szczyt nie do zdobycia,
jak egzystencja, po której pozostanie smutek.

zapamiętaj, wcale nie płaczę. to tylko serce,
umiera mi każdego dnia .