Widzę, że z polemiki z panem Andrzejem P. powstał felietonik.
I słusznie.
Jak głosiło pewne hasło reklamowe "Dobre rady zawsze w cenie", trudno być sędzią we własnej sprawie, zwłaszcza w sprawie swoich literackich "dzieci", a nie każdy potrafi być samoktyryczny. Podałaś kilka przykładów Twórców, którzy uznali, że skoro wszyscy zaczynają od A, to ja zacznę od F, T albo R, i zobaczę, co z tego wyjdzie. Dzięki przełamywaniu schematów nie jesteśmy homo-ledwo-sapiens. Może i dołącze się do Kółka Wzajemnej Adoracji, ale zgodzę się z Tobą.

Chyba nie potrzeba aż tak dramatyzować. Raczej stwierdziłbym: nikt Ci nie każe być pisarzem, jest tyle innych fajnych zawodów. (W sensie: robimy to dla przyjemności a nie z przymusu).


Zgadzam się w 100%. Tak jak i malarze, którzy malują nie do galerii ale na ściany swoich pokoi tak aby móc spojrzeć na swoje dzieła.

He, he, widzę, że polemika na całego. No i fajnie.

Jeśli o mnie idzie, to nie podoba mi się zaszufladkowanie na zasadzie, ten jest grafomanem, a ten wielkim pisarzem. Kto niby jest na tyle wybitny, żeby o tym decydować? Dobre rady dobrymi radami, są ważne i bardzo je cenię, ale jeśli ktoś śmie uzurpować sobie prawo do wygłaszania dogmatów, to niech sie schowa, bo zaraz może przyjść ktoś inny, jeszcze mądrzejszy i stwierdzi, że jest dokładnie odwrotnie... a potem jeszcze ktoś inny i jeszcze ktoś inny...
Powiecie, że tak, ale są pewne zasady uznane za słuszne, bo głoszone przez wiekszość, ale to też nie tak. Jeśli zbierze się dziesięciu ludzi, z których jeden jest "mądry" a reszta to "idioci", to obowiązującą mądrością stanie się idiotyzm... W takim razie może należy uznać jeden autorytet i się go słuchać... fajnie, ale kto zagwarantuje, czy naszym wybrańcem jest ten jeden "mądry" a nie któryś z pozostałej dziewiątki?

I w ten deseń człowiek głupieje i nie wie co robić...

Nie podam recepty, bo jej nie znam. Ja uważam, ze należy pisać, pisać i pisać. Słuchać wszystkich dookoła i to co się usłyszy przesączać przez gęste sito i krytycznie dopasowywać do własnej kategorii, własnych preferencji itp. Słuchajmy innych, ale jeśli jesteśmy grafomanami - cokolwiek to znaczy - to bądźmy. Po pierwsze dlatego, że nie ma sensu robić czegoś, co będzie wbrew naszej naturze, po drugie dlatego, że może zmieni się kanon i okaże się nagle, że to my jesteśmy ci cacy? A jeśli sie nie zmieni i nikt nas nie doceni, to znaczy, że nie byliśmy tego warci, ot co...

Takie to mądrości uniwersalne, nie tylko literatury, czy grafomaństwa się tyczące i na dokładkę ujęte w mocno skrótowej formie, bo zwsze można dodać kolejne "ale"...

no bo to jest tak, że "wszystko jest względne". Pan Andrzej Pilipiuk radzi nam na swoim przykładzie "jak wypłynąć" a może się okazać, że właśnie wypłynie ktoś kto ani jednej rady p. Andrzeja nie zastosował. Są na tym świecie rzeczy, o których się fizjologom nie śniło...
Polemika to rzecz zdrowa i wskazana jeśli powoduje takie komentarze jak te nad moim.

Mila, GENIALNE! Przemyślane, z wyczuciem, dozą zdrowego rozsądku i nutką humorystyczną. Na dodatek sugestywne. Głowa sama mi potakiwała podczas czytania. Znakomicie, brawo!

Oj, ale dałaś czadu... Wie3sz, chyba skorzystam z Twoich rad...Jaki jest, taki jest, ale coś mi się krystalizuje ( o zgrozo nic na tym portalu)... Dałaś mi do myślenia... Wspaniale to napisałaś...

Zacznę może od nienatemat: jesteś, Miladoro, szalenie interesującym osobnikiem. Moja uboga wiedza na temat skorupiaków popchnęła mnie do zakamarków wiedzopedii i tam stoi, że żadna stonoga nie ma 79 lewej nogi, heh .

Ileż to już słów zostało napisanych na temat grafomanii, ileż to razy ów epitet stał się obiektem portalowych awantur. Oczywistym jest, że nie może być inaczej, bo tylko wówczas autor jakiejkolwiek twórczości wyjmuje ją z szuflady i wystawia pod osąd publiczny, kiedy wydaje mu się, że jest dobrze, a tu co? Gniot, grafomania, nie podoba się, etc. Jasne, można (troszkę pod publikę) pokornie zgodzić się z opiniodawcą, można podejść samokrytycznie, można napisać rozprawkę o dystansie do własnej twórczości, albo upierać się i udowadniać czytelnikom, że są głąbami, że nie dorośli do naszego poziomu, że taka jest współczesna literatura lub, że ja tak już mam, tylko co to da? Myślę, że oprócz słownej rozróby, nic.
Pejoratywne zabarwienie słowa rzuca cień nie tylko na utwór, ale również na jego autora, to przede wszystkim jego dotyka. Zasłanianie się oklepaną formułką: oceniam utwór, nie autora, często jest nadużywane. Wyobraźmy sobie, że spotykają się dwaj przyjaciele, jeden z nich wyciąga zza pazuchy tekst i, ze świecącymi oczami, prosi drugiego, żeby powiedział co o nim, znaczy o tekście, myśli. Drugi, po przeczytaniu, mówi: no, stary, już nic głupszego nie mogłeś wymyślić, toż to nie tylko jest bez sensu, ale jeszcze wzorcowy przykład grafomanii. Tak sobie myślę, że opinia przyjaciela była nie tyle niekonstruktywna, co mało grzeczna i całkowicie pozbawiona empatii. Ciekawe, czy relacje między nimi pozostaną bez zmian?
Umiejętność przekazania komuś krytycznych uwag jest taką samą sztuką (a może jeszcze większą) jak napisanie dobrego tekstu. Niestety, oprócz chęci pokazania własnych tekstów szerszemu gronu czytelników, oprócz oczekiwań na pochwały (krytyki prawie nikt nie oczekuje), autorzy na portalach literackich poddani są presji rankingów, cenzury, ocen. To, że tak być musi, wszyscy wiemy już od chwili zaznajomienia się z regulaminem danego portalu, zdajemy sobie sprawę, że złe opinie też mogą się zdarzyć, ale zwykle nie zdajemy sobie sprawy z tego, że mogą one dotyczyć nas lub naszej twórczości, my przecież piszemy dobrze, albo co najmniej lepiej od wielu, wielu innych.
Niezdrowa konkurencja pomiędzy autorami tekstów portali literackich (czytaj: złośliwe opinie, TWA, chwalenie gniotów) będzie tak długo, jak długo będzie nam wolno być sędziami we własnej sprawie. Będzie również tak długo, jak długo będziemy próbowali na jednej półce kłaść utwory sobie obce. Czyż można porównywać poezję "współczesną" z tekstem piosenki, albo z bajką dla dzieci (wierszowaną), oczywiście, że nie, w każdym przypadku przykładamy inną miarkę, inne szkiełko. Autorzy poezji wolnej, zwykle (no, nie zawsze oczywiście) niezbyt pochlebnie odnoszą się do wierszy rymowanych, często zaobserwować można alergiczną wręcz niechęć, cóż zatem mogą powiedzieć? No właśnie: gniot, grafomania, bzdet, nie widzę wiersza, etc. Natomiast autorzy utworów rymowanych często nie sympatyzują z wierszami wolnymi i, co tu dużo ukrywać, nie pozostają dłużni odmiennej poetyce. Pozostaje już tylko czekać na moment, w którym zaczynają się tworzyć grupki wzajemnej adoracji, konflikty, lub w najlepszym razie udowadnianie sobie nawzajem, który kierunek jest właściwy, który jest trendy, który twórczy, a który tylko kalką minionej epoki.
Niektórzy administratorzy portali literackich oddzielili poezję wolną od rymowanej, oddzielili formy krótkie (limeryki, fraszki, haiku, etc.) od pozostałych. Wszystko to gwoli rzeczowych i merytorycznych dyskusji pod tekstami.
Nie mnie dawać komukolwiek rady, co jest dobre, a co złe, to są wartości szalenie subiektywne i również nie mnie oceniać wartość obrazu, jeśli się na tym nie znam. Pytanie zatem, kto może oceniać, kto ma tyle wiedzy i autorytetu, żeby jego opinia była wiążąca, pozostaje otwarte w kontekście merytoryczności i zamknięte w obszarze czytelniczym.
Oczywiście, każdy czytelnik ma prawo powiedzieć podoba mi się, lub nie. Każdy czytelnik może powiedzieć kupuję, trafiło, nie kupuję, nie moje klimaty, ale nikt nie może autorytatywnie wystawiać cenzurki: to jest słabe, to jest gniot, to jest grafomania, a to genialne. Nikt, bo też nikt nie wie, gdzie jest granica doskonałości. Kryzys podmiotu transcendentnego przyparł nas do muru. Literatura się zużywa szybciej niż zdolności naszego postrzegania, tak naprawdę to wszystko już było, kwestią dyskusyjną jest forma przekazu, a nie przekaz formy.
Konia z rzędem temu, kto mając wprawne pióro w prozie, potrafi docenić warsztat autora villanelli, czy sestyny, nie mając podstaw z zakresu teorii poetyki, lub odwrotnie, poeta rzadko kiedy potrafi udzielić konstruktywnych porad autorowi prozy, czy poezji wolnej. Jedynie nieliczni autorzy parają się literaturą wielowątkowo, takich na forach literackich ze świecą szukać.
Tak sobie myślę, że nie warto kruszyć kopii próbując komukolwiek udowadniać wyższość jednego czy drugiego gatunku, stylu, nad innym, ani umniejszać wartości któregokolwiek. Tekst, jeśli ma choćby jeden fragment dobry, już przedstawia sobą jakąś wartość, chociażby wartość tegoż fragmentu.
Potencjalny czytelnik wchodzi do księgarni i szuka. Najpierw działu, potem mniej lub bardziej konkretnej książki, ale zawsze omija szerokim łukiem pozycje, które są poza obszarem jego zainteresowań. W księgarniach sieciowych (tu: portale literackie) bierze jak leci, bierze i wygłasza swoje zdanie, nie uwzględniając oczywiście faktu, że merytorycznie nie jest uprawniony do niego, bo przecież nie może muzyk oceniać pracy inżyniera np. nanotechnologii. Brak samokrytycyzmu to właśnie taka swoista grafomania, która jest, według mnie, reprezentowana nie tyle w utworach jako takich, co, w większości przypadków, w komentarzach pod nimi. Podnoszenie wartości własnej twórczości (jaka by nie była) poprzez umniejszanie wartości utworów pisanych przez innych autorów nasuwa konkluzję, którą wspomniałem już wcześniej: nikt nie może być sędzią we własnej sprawie.


Twój, Miladoro, felieton zostawiam z oceną celującą
Bardzo żałuję, że nie jesteś moderatorem, tak niewielu ludzi ma tyle dystansu do siebie i swojej twórczości, co Ty.

Podpisano: 79 grafoman, w dodatku niedoskonały.

Czyżbym napisał nie na temat, że chcesz go stąd wyrzucić? Mogę sam skasować

Jasne, zamiast napisać gniot, trzeba zostawić
niewypieczony chlebek

sugestia: często/czasami/niekiedy nie ma czasu na spotkania (zawsze dopiero co użyłaś)



2 x to, więc sugestia: i mieć gwarancję, że



Zdania zaczynające sie od "tak więc" zawsze kłują w oczy.



Znów zdanie rozpoczete od "więc", które mi wadzi.



ja bym napisał "francuskojęzycznego".

Co do felietonu - tak sobie. Nie porwał, nie odpychał. Zabrakło mi w nim odrobiny ironii i poczucia humoru.

O tytule: już czytając go wiedziałam, że tekst nie jest skierowany do mnie. Brzmi maskulinistycznie. Bratem niczyim nie jestem i być nie mogę, na operację płci nie mam ochoty, bo dobrze mi z moją. Więc: sióstr mi zabrakło.

Teraz, jeśli mogę odnieść się do dyskusji pod tekstem:



Po pierwsze, realne relacje przyjacielskie a relacje pomiędzy użytkownikami portalu to imo nie to samo. Nie nazwę innych użytkowników swoimi przyjaciółmi, bo nimi nie są. Co nie oznacza, że są wrogami, oczywiście - ale dla mnie to zupełnie coś innego.

Czasem, na tym portalu, komentując tekst nie patrzyłam, kto jest jego autorem (zdarzyło mi się zerknąć po napisaniu komentarza). Dlaczego? Bo dla mnie to rzecz drugorzędna, nie przychodzę ani komplementować, ani gnoić nikogo. Autor jest dla mnie tłem dla tekstu - to dla tekstów tu przede wszystkim zaglądam.

A przyjacielowi też powiedziałabym, że tekst jest lichy, jeśli taki byłby - bo na tym imo polega przyjaźń, żeby z siebie z litości durniów nie robić.



Znowu imo, dobry moderator ma dystans do cudzej twórczości przede wszystkim (sam wcale nie musi umieć pisać), przekłada rzetelny stosunek do tekstu nad prywatne sympatie czy antypatie, potrafi również otwarcie napisać, jeśli tekst jest słaby.




Szczerze mówiąc, to zwisa mi, co sobie ktoś pomyśli o mnie czytając mój komentarz. Nie piszę ich ani z życzliwości do autorów, ani przeciwko nim.
Co do ranienia zaś i napastliwości (które czasem mnie zarzucano) to zawsze mi się oczy szeroko otwierały, kiedy ktoś pisał o moim tonie. No bo skąd ktoś może wiedzieć, jaki ten ton był? Często to projekcja. Tekst to tekst, piszę komentarze o nim, jeśli jest słaby to nie owijam w bawełnę i nie nazywam gniota niewypieczonym chlebkiem. Wychodzę z założenia, że cudzy brak dystansu do własnej twórczości nie jest moim problemem. A napastliwość i złośliwość autor często sam sobie dopowiada, pewnie w ramach samoobrony.
I nie jestem delikatna (w stosunku do tekstów). No bo nie jestem. I nie będę.

Ależ w ludziach szukam cały czas i najczęściej znajduję (wiem, to offtop), ale na portal nie przychodzę dla ludzi, tylko dla tekstów. A o iskierkach piszę, kiedy tylko je znajduję.


Pisałam całkiem poważnie, mnie to przeszkadza. Nie identyfikuję się jako odbiorczyni ze współcześnie pisanym tekstem adresowanym do braci. Tak samo jak przeszkadza mi nazwa użytkownik albo ranga aktywny. A feministką jestem niezrzeszoną, najwyraźniej jednak nie ja jedyna mam takie odczucia - cytat za cytat:
"W języku odzwierciedla się stosunek naszej kultury do kobiet. Zmieniając język, zmieniamy ten stosunek" Hanna Samson, całość pod http://www.oska.org.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=527&Itemid=1



Piszę komentarze do tekstów, toteż nie mam zamiaru ani ich zaczepiać, ani obdarzać empatią.




Moim zdaniem, jeśli tekst jest gniotem, nie ma nic niewłaściwego w napisaniu tego. Dobrze jest to uzasadnić, oczywiście - ale jakoś dziwnie mało kogo rażą komentarze typu piękne wzruszyłam się podane bez uzasadnienia. Czasem też ktoś popełnia te same błędy przy kolejnym tekście i wówczas pisanie mu po raz kolejny: nie rób literówek, czytaj tekst przed wysłaniem, poszukaj innych rymów niż częstochowskie to strata czasu.



Administrator portalu.



No ilu - tak procentowo? Norwid to sztandarowy przykład, poza nim w literaturze polskiej nie ma ich tabunów.




Pisałam już, przychodzę dla tekstów, nie dla kształtowania relacji. Nigdy nikomu nie ubliżyłam. A - rzeczywiście - jest mi obojętne, czy ktoś się na mnie obrazi, będzie mnie lubił czy nie.
A z ostatnim nie do końca się zgodzę - gros bardzo inteligentnych osób ma problemy z relacjami z innymi (nie piszę tu w tym momencie o sobie).



Nie ma analogii pomiędzy tymi sytuacjami. Ja czytając tekst nie wnikam, co autor czuł, jaki miał nastrój (autor - nie bohater czy narrator), jakim tonem chciał coś przekazać. Nie analizuję osoby. Nie przypisuję zachowań. A bywa, że autor/ka pisze: "takim tonem", "skąd tyle złośliwości", "arogancja" itp. - czyli przypisuje konkretne zachowania/ odczucia, nie mając ku temu podstaw.



Delikatność dla człowieka to zupełnie inna kwestia i nie ma moim zdaniem nic wspólnego z pisaniem komentarzy - jak mi ktoś na maila napisze, że ma z czymś problem, to nie wyliczę mu ortów i literówek i nie powiem, żeby styl poprawił - a od autorów tego oczekuję.

Pozdrawiam również

Zgadza się, Zbigniew i przepraszam za takie uproszczenie.
Powinnam była napisać - ... właściwie jednym zdaniem (drugie jest króciutkie).
Naniosłam poprawkę, dziękuję.

O, i jeszcze jedno... Chodzi o podpis... Jak policzyłaś te nogi... Bo ja mam tylko dwie, ale żadną się nie umiem podpisać...

No tak, nawet dosyć spore.. Te piękne zamaskowane oczy już gdzieś widziałem... tylko gdzie... och ta skleroza...

Kreciku kochany, nogi są umowne i równie dobrze może to oznaczać - noga stołowa...
A te piękne oczy Gabusi widziałeś pewnie w jakichś... hm, snach

Nie podzieliłabym nas, Valdens, nawet umownie na anioły i diabły, bo to bez sensu. Chłodna analiza też może być podana w sposób taktowny. Najlepszym przykładem tego jest Jack de Nipper - analizuje rzeczowo, beznamiętnie nawet, ale sprawiedliwie.
Napastliwy ton i tzw. czepialstwo nie jest konstruktywne. Poza tym, pytanie, czy ta właśnie osoba jest najbardziej kompetentna, by wygłaszać ex cathedra swoją analizę. Na podstawie różnych ocen autor i tak wybierze te, które dla niego będą najbardziej wartościowe, więc to on ma ostatnie słowo. A w życzliwym komentarzu można zamieścić moim zdaniem dużo więcej, gdyż autor nie będzie miał przy tym wrażenia, że się deprecjonuje jego wysiłki. I może też ustalmy, czy właściwe jest komentowanie w sposób zaprezentowany nam przez dwa_warkocze, komentarzy innych osób. Bo ja uważam, że to wykracza poza normalny dialog.
A tak na marginesie - czytałam Twój komentarz pod wierszem jednego z debiutantów i nie byłam zachwycona jego formą.
I to Jack the Nipper próbował złagodzić ton Twojej wypowiedzi.
Jeżeli odgrywałeś rolę "diabła", to niestety w mocno przesadzonym stylu. I nietaktownym.
PS. Ludziom, którzy już publikują raczej nie zdarzają się jakieś specjalne gnioty, ale nawet w ich przypadku można zażartować - "ale ci zakalec wyszedł w np. tym zdaniu"
Jednym słowem - nie jestem za okłamywaniem nikogo, jestem po prostu za taktem na co dzień.

Oczywiście, że tak. Ta osoba wygłasza swoją analizę i na całej ziemi nie ma osoby bardziej kompetentnej. Nikt nie zna lepiej opinii tej osoby. Ale nikt nie mówi, że to, co ona powie, to nieomylny dogmat.
Autor ma prawo to ocenić (sama o tym piszesz), zastosować i wprowadzić poprawki lub nie. Ma też na portalu ludzi, którzy pomogą mu ocenić, czy dwa_warkocze (na przykład) bzdury pisze złośliwie, czy ma rację.
Są też osoby, którym żadne błędy w tekstach nie przeszkadzają, bo patrzą na serce i one "pokrzywdzoną poetkę" pocieszą i ukochają. I dobrze. Dla każdego coś miłego. Ja wolę beznamiętne czepialstwo a`la dwa_warkocze, bo choćby połowa z tego, do czego się przyczepi była nonsensem, to druga połowa się przyda i będę za to wdzięczny.

Nie widzę nic złego w komentowaniu komentarza. To nie jest karmienie trolla, a zwykła polemika. Tym sposobem też można się czegoś dowiedzieć i nauczyć. Ja, co prawda, rzadko komentuję komentarze, a to z prostego powodu - rzadko je czytam. Ale jak się już zdarzy i z czymś się ewidentnie nie zgadzam, to reaguję. Nie lubię jak autora wprowadza się w błąd. Ale może to ja się akurat mylę? Możliwe. I wtedy osoba, której opinię podważam, albo inne osoby, mogą powiedzieć: "chłopie, co Ty pleciesz?!" i mogą mnie przekonać. Kilka razy się zdarzyło, nie jestem chorobliwie uparty. Nie widzę w tym nic złego, każdy korzysta.

Właściwie, to temat chyba zszedł z tematu, zatem postaram się podsumować swoje wypowiedzi w odniesieniu do...

Jasne valdens, że masz rację, w dużej mierze i dwa_warkocze ma rację, prawda zwykle jest gdzieś pośrodku. Szkoda tylko, że nie potrafię tak pisać, żeby tekstem ogarnąć to, co myślę, bo potem czuję się niezrozumiany. Nigdzie nie napisałem, że nie należy krytykować, wręcz przeciwnie. Pewnie, jako niedouczony prozaik, powinienem więcej czytać, mniej pisać, no ale nikt nie jest doskonały. Zatem kajam się.
Jestem absolutnym wrogiem wszelkiego typu tekstów pisanych po polskiemu, niechlujnie, z błędami, z wadliwą ortografią, stylistyką etc, sam oczywiście też je popełniam i nie burzę się na zwrócone i uzasadnione uwagi. Jestem też przeciwnikiem chałtury portalowej (chałtury w moim subiektywnym odbiorze). Rzeczą oczywistą jest, że należy krytykować (czytaj opiniować) tekst bez względu na autora, w swoich poprzednich wypowiedziach wspomniałem raczej nie o krytyce w ogóle, tylko o krytyce bzdurnej, aroganckiej lub, co gorsza, o krytyce odwetowej. Rzeczowy komentarz, ujęty w ramki kultury osobistej komentującego, niczym w treści się nie różni od rzeczowego komentarza napisanego przez osobę przesiąkniętą sarkazmem, czy epatującą własną doskonałością. Forma krytyki, bo o tej właściwie, pisząc powyżej, myślałem, czy się to komuś podoba, czy nie, wystawia również świadectwo komentatorowi, nie tylko utworowi.

I tak trzeba, oceniałeś treść tekstu, nie autora, tylko, jeżeli zrobiłeś to nazbyt obcesowo, to łatwo urazić autora, nie tekst, a nie taki chyba jest cel wstawiania opinii. Jakoś tak dziwnie się składa, że niektórzy komentatorzy potrafią dać złą opinię i ocenę słabą bez poniżania autora, a innym już nie bardzo to wychodzi. Nie mam też powodów do bronienia gniotów (ech, gniotów wyłącznie msz), ciężko mi oceniać samego siebie, ale jedynki mi się rzadko trafiały, więc potencjalny argument, że szukam wsparcia dla własnej twórczości chyba nie wchodzi w rachubę.

Tak, zależy, od formy. Anioły mogą zagłaskać na śmierć zaniżając poziom portalu, demony zniechęcić portalowiczów do wstawiania czegokolwiek, do jakiejkolwiek aktywności. Aurea mediocritas, kolego po piórze.

Ło matko, jaka straszna polemika Myślę, że zawsze boli, jak ktoś tekst "skopie". Ale z drugiej strony kopanie jest po prostu pomocne. Jak mi ktoś wytknie błędy, to staram sie je analizować. Zwykle z części podpowiedzi korzystam. Własnie po to, żeby było lepiej.
Co do felietonu. Miladoro, wiesz zę umiesz pisać i masz o czym pisać. Ale tym razem mnine nie ujęłaś, bo felieton po prostu mnie zmęczył trochę. czegoś mi tam było za dużo, jak na swobodna, otwartą percepcję.

Admin V. a Ty wrzuciłeś jakiś teks od czasów zajęcia zaszczytnej pozycji? bo ja cuś nie pamiętam

Valdensiu, z przyjemnością odegram dla Ciebie taką rolę.
Nie zawiedziesz się. Tylko dawaj jakiś tekst!
Miladora-Demon też brzmi ładnie. Może nawet ładniej?

PS. Millu, ja kopię przez poduszkę. Noga mnie wtedy nie boli, hi, hi.

Jeszcze do komentarza VAldensa. KOmentować też trzeba się nauczyć, trzeba się jakoś "wyrobić" Chyba wszyscy pamiętamy nasze własne pierwsze komentarze.No nie da się ukryć, raczej grzeczne, ładne. Pazur i odwaga do krytykowania pojawia się nieco później.
A tak wogóle, to komentujemy z pozycji cztelnika. Mamy pewnie już jakies wyczucie językowe, wiedomo, kiedy styl zgrzyta, itp. Ale i tak, gdyby wpadł tu profesjonalista, to pewnie pozwijalibyśmy się ze wstudu i nad swoimi tekstami i komentarzami

"Karmienie trolla" dotyczy podsycania dyskusji w nieskończoność, a nie osoby komentatora.

Troll - bezmózgi kręgowiec z rodziny niekomunikatywnych. Zwykle wielki, tępy i cuchnący stwór unikający mydła i promieni słonecznych. Niezależne badania wykazały że trolle najlepiej rozmnażają w środowisku Neostrady dzięki dużej zawartości pokarmu, którymi przede wszystkim są rożnego rodzaju fora internetowe, chaty itp.

http://nonsensopedia.wikia.com/wiki/Troll

O ja pier*olę!!! Tyle tych komentarzy, że mi się palec rozgrzał od kręcenia kółeczkiem na myszce... he he ale zabrzmiało "ej kochanie mogę pokręcić kółeczkiem po twojej myszce"...albo "mogę pokręcić kółeczkiem twojej myszki"... tak chyba lepiej... ;-)))
Ale do sedna. Nie czytałem tych wszystkich komentarzy bo się niepotrzebnie będę sugerował... ale po lekturze chce mi się jeszcze bardziej pisać... i o to przecież chodzi... dzięki za kopa w dupę, a właściwie kopa w rękę z ołówkiem... ;-)))

Najlepszy felieton jaki do tej pory czytałem tutaj. Gratuluje autowi oka. :-)

Bardzo się cieszę, że polecono ten felieton. Ha! Ciągle aktualny i ciągle nas dotyczy.
Gratuluję, Miladoro Buź,

z.

Jeżeli? Uznałam, a Ty dobrze wiesz, że aktualny. Jest i będzie

Buź, Miladorko,

z.

Miło mi, Amsiu, że znalazłaś czas na zaglądnięcie do tego tekstu.

Dzięki serdeczne.

Tekst ten jest z czasów zanim natrafiłam na ten sympatyczny portal, ale zawsze aktualny i podpisuję się pod nim obiema rękami.
Cieszę się, że dostrzegłam tu wiele osób, którzy już się na PP nie pojawiają.
Ja mam dużo sympatii do grafomanów. Nawet dałam temu wyraz w pierwszej minipowieści "Klatka Guliwera". No, nieważne. Pojęcie to jest względne i bywa nadużywane, bo nawet Nałkowska czy Żeromski bywają czasem uważani za grafomanów.
Jerzy Krzysztoń w swej radiowej Poczcie Literackiej, co potem ukazało się w książce (akurat niedawno do niej wróciłam), nazywał ich "poetami z Bożej łaski" i cenił za ich potrzebę opisywania urody świata. Byli to często ludzie w sile wieku mieszkający na wsi.
Nasz Portal Pisarski zdaje się grupuje dwie grupy ludzi: młodzi szlifują tu swój warsztat, by stać się prawdziwymi pisarzami, a starsi chcą tylko podzielić się z kimś swoimi myślami. I chyba tak jest najlepiej. Bez rankingów, porównań, choć z dobrymi radami w komentarzach. Złośliwe rady zdarzają się sporadycznie.
I teraz dwie anegdoty:
Przez kilka lat spędzaliśmy Wigilię w domu, gdzie pani domu po wieczerzy zasiadała do pianina i wszyscy śpiewaliśmy kolędy, a potem szło się na pasterkę do małego, górskiego kościółka. Aż raz pewien muzyk, miły i uważający, jaki bywał tam piętro niżej, zapytał jakoś tak: czy i w tym roku ktoś będzie znowu bębnił kolędy, fałszując... No i tej Wigilii pani domu wymówiła się od grania chorobą. Więcej się nie popisywała, choć nam tego bardzo brakuje. Nie jest przecież wirtuozem, tylko bardzo zapracowanym lekarzem. Teraz jej 8-letnia wnuczka (i zarazem moja) uczy się z zapałem gry na pianinie... i czasem myślę, niech gra, nawet gdyby miała kiedyś fałszować, ale dla przyjemności.
Podobnie nie zabraniajmy grafomanom pisać.
Kiedyś miałam "Vademecum grafomana" J.Witlina i znudzona oddałam do antykwariatu. Potem za nią, jak zwykle, zatęskniłam, i gdy okazało się, że nie sprzedana, zabrałam. W domu wyszło, że zmieniła nieco tytuł, bo tegoż samego autora było to: "Vademecum erotomana". Ktoś w antykwariacie podmienił! Uznałam więc, że wbrew wszelkim teoriom gender i nawoływań do edukacji seksualnej, ludziom bardziej potrzebna wiedza o pisaniu, a nawet o grafomanii. W bibliotece też tego typu książki (podręczniki pisania) giną najszybciej.

No i przestaję pisać... I publikować tym bardziej... A miało być tak pięknie...

Dobry tekst, prawdziwy.

Dzieki, Miluś

Dziękuję wszystkim serdecznie za przybycie.

Kamysiu, Apollo, Zajączku (nie przestawaj pisać).

Krystynko:

Zgadza się.

Masz rację.

Sergiuszu:

A jednak nie zafałszowałam, bo jestem jedną z tych nienormalnych osób, które piszą, malują i komponują dla siebie.
Ale tu trzeba uściślić to pojęcie – „dla siebie”, bo to sposób na życie, które jest przez to pełniejsze, bogatsze i w dodatku sprawia przyjemność. „Dla siebie” oznacza również potrzebę rozwoju i doskonalenia, bo dobrze jest mieć poczucie satysfakcji, że coś się umie. Z czasem oczywiście może przyjść potrzeba podzielenia się swoimi myślami z innymi ludźmi, potrzeba konfrontacji (dlatego zjawiłam się na portalu), ale nie jest to warunek konieczny do tego, by tworzyć. Niekiedy tworzenie bywa także realizacją pewnych marzeń, na które nie miało się wcześniej czasu lub sposobności.
Powiedziałabym więc, że to całkowicie indywidualna sprawa – każdy tworzy z nieco innych pobudek i ma inne oczekiwania.
Na marginesie – ten tekst powstał w wyniku polemiki z Andrzejem Pilipiukiem, który – mniej lub bardziej żartobliwie – nazwał wszystkich początkujących grafomanami, z czym, jak widać, nie zgodziłam się, bo potrzeba wypowiadania się na piśmie niekoniecznie oznacza grafomaństwo.


Masz rację - tak bywa.
Myślę, że to zależy od wiedzy, poziomu świadomości twórczej i samokrytycyzmu. Początkujący zazwyczaj nie dysponują ani jakąś większą wiedzą na temat pisarstwa, ani warsztatem, co sprawia, że nie potrafią zauważać własnych błędów, a tym samym wszystko, co piszą, jawi im się jako doskonałe. Do tego dochodzi jeszcze czynnik najzupełniej ludzki - wolą słuchać pochwał, a nie krytyki. Stąd krytykujący uważani są przez nich za idiotów nie potrafiących poznać się na ich talencie (lub zwyczajnie zazdrosnych), i stąd nieumiejętność rozróżnienia, które komentarze są wartościowe, a które nie.


Ta "koślawość realizacji" także wynika z różnego poziomu świadomości literackiej i literackiego smaku. Naprawdę trzeba przeczytać wiele, wiele książek, by umieć rozróżnić, co jest lepsze, a co gorsze. No i do tego dochodzi jeszcze kwestia gustu - coś, co podoba się jednemu, niekoniecznie musi podobać się innym. Normalne w tak licznym skupisku ludzi, jakim jest portal.
A co do lawiny dobrych rad - tu także potrzebna jest pewna samoświadomość, by wybrać to, co może się przydać w dalszym rozwoju, a odrzucić rady mało przydatne lub zgoła błędne.
Widziałam kiedyś pod pewnym wierszem, jak autor, chcąc dostosować się do rad komentujących, zmieniał po każdym następnym komentarzu swój utwór, wprowadzając wszystkie podsuwane poprawki. W rezultacie wyszła hybryda niepodobna do niczego, a już na pewno nie do początkowego wiersza. Dlaczego? Bo autor nie potrafił rozróżnić, co będzie z korzyścią dla niego, i po prostu nie myślał za siebie, pozwalając robić to przypadkowym osobom.
Co do wskazówek jednak, to trzeba rozróżnić, jakiego są rodzaju - czy te, wyłapujące ewidentne błędy gramatyczne, ortograficzne, interpunkcyjne - czy też ingerujące w samą treść, przekaz lub warsztat. Pierwsze należy bezsprzecznie poprawiać, nad drugimi zastanowić się, czy przypadkiem krytyk nie ma racji.
A jeżeli się czegoś nie wie, należy to samemu sprawdzać. Na tym także polega praca piszącego.


Dziękuję raz jeszcze wszystkim komentującym i miłego dnia.

I ja tu zawędrowałam. Przeczytałam felieton, świetny.

Pozdrawiam serdecznie, Milu,
grafomanka typu 1 (mam nadzieję).

Dziękuję serdecznie - Romanko, Lilah i Krysiu.
Miło, że tekst, chociaż stary, ciągle jeszcze wzbudza oddźwięk w czytelnikach.
Jak widać - lata lecą, a my piszemy nadal. I sądzę, że jednak coraz lepiej.

Dobrego wszystkim

Nie Ty jeden. ))
Rozbawiłeś mnie, Wień.

Dzięki