Piękny i wymowny wiersz, pełen tęsknoty do niemożliwego. Co do wskazanego przez moją poprzedniczkę jako usterkę:


- w moim odbiorze to genialny - bardzo Wiolinowy - neologizm frazeologiczny

Dobrze znów Cię czytać, Wiolinie

Pozdrawiam serdecznie

Oczywiście, aczkolwiek są zdania mniej lub bardziej zakorzenione w tekście. Możesz powiedzieć, że podobne zabiegi (neologizmy frazeologiczne) do Ciebie nie trafiają, natomiast nazywanie tej frazy bełkotem nie zwiększa Twojego zrozumienia tekstu (ani na poziomie formy, ani treści), nie mówiąc o tym, że jest krzywdzące dla tekstu, którego autor z premedytacją i konsekwentnie je stosuje.

Z tego co kiedyś było, zapewne gorącym uczuciem, jeśli
została tylko ziemia to rzeczywiście niewiele. Ale można jeszcze z tej ziemi zbudować wyspę . To byłby jakiś wstęp do czegoś nowego. Jakoś nie widzę powodu do smutku,
mimo że naturalnym odruchem byłoby pogrążenie się w nim.
Pozdrawiam,
Piotr

Twój wiersz jest tak bardzo przejmujący, że aż chce się podjąć leżącego na ziemi i przytulic do serca. A przy tym nie używasz ani jednej nutki taniego sentymentalizmu. Genialne frazy, a zwłaszcza ta jedna bardzo mi się podoba


Miło znów Cię czytać Wiolinie

Witaj Allaska.

Poezja dla mnie to coś więcej niż normalność, dlatego szukam czegoś co wystaje spoza niej...Nie wszystko w moich wiersza ma ową poprawność o której mówisz Ty. Poezja może wszystko, wszystko jej wolno, więc jakby korzystam z tej wolności i eksperymentuję na tyle na ile pozwala mi moja wyobraźnia i znajomość języka polskiego. To dobrze że mamy tak odmienne zdania. Ja zostanę przy swoim, bo nie widzę w tym zdaniu niczego niestosownego i niepoprawnego. Mówienie o "bełkocie" trąca mi przekonaniem, że bywasz na portalach gdzie nie przebiera się w słowach, a pranie się po mordach jest normalną rozmową poety z poetą. Znam kilka takich portali...Niemiłe to. Tu na pp dba się raczej o unikanie tego rodzaju formy porozumiewania się ze sobą.
"Włosy umierają" teraz, czyli w realnym czasie...Myślę że tu też niczemu nie brak logiki.
Przepraszam Cię jeżeli owa "niedoskonałość " tak bardzo Tobie przeszkadza. Podejrzewam że w moim kolejnym wierszu znajdziesz też coś od "niepasowania" więc musisz mnie zaakceptować takim jak piszę albo się obrazić i nie czytać. Piłeczkę niezadowolenia można odbijać na wiele sposobów i emocji. Tak przy okazji, chętnie przeczytałbym coś Twojego. Pozdrawiam.


Witaj Intro.

Przy okazji tej wojny o "zdanie" warto powiedzieć że żyjemy tak różnymi odmiennościami że i udziela się to również wierszom...
Jak zwykle niezmiennie cieszę się że trafiam w Twój gust. Pozdrawiam i dziękuję.


Witaj Bruliben.

Ładnie to wykombinowałeś...Zobacz jak ważne jest pozytywne nastawienie do prawie beznadziejnych sytuacji, takich jak w wierszu.Wszystko da się...Pozdrawiam serdecznie.

Witaj Opheliac.

Miło Ciebie czytać - czytać mądre diagnozy. Pozdrawiam bbb.


Wiolinowa.

No i co mi pozostało oprócz podziękowań za....?Wiele się w moim życiu zdarzyło, więc możliwa jest i taka sytuacja. Pozdrawiam i dziękuję.

Alos.

Ech, ucho czasem zawodzi - słuch deformuje usłyszane. Dla mnie jest wszystko o k. Dziękuję za zauważone.
Pozdrawiam.

Witaj Allasko.

Aż tak? No to muszę głęboko moje zacietrzewienie poetyckie zmodernizować, albo chociażby gruntownie przemyśleć...Co do "gniota"... Na tym portalu nawet najgorzej piszącym nikt tak dosadnie nie "dosoli". Na ostro też lubię ale nie na portalu. Pozdrawiam.

Wiolinku mylisz się, że pisałam o Twoim wierszu jako o "gniocie" - nie użyłam tego słowa ani raz.
pozdrawiam

Wiolinie - na pewno Cię nie zabiję, będę się jednak upierać, że neologizmy frazeologiczne, a w szczególności ten ich rodzaj, który polega na znajdowaniu nowych połączeń międzywyrazowych, odgrywają bardzo ważną rolę w poezji, acz nie tylko - bez tego wyrzucilibyśmy na śmietnik np. Gombrowiczowskie "maleć w kimś" czy "ględzić wieszczem", a to one stanowią o indywidualnym stylu autora i da się im przypisać nowe, oryginalne znaczenie (w przypadku frazy z Twojego wiersza jest podobnie: w "strach milczał jej nieobecność" poprzez konstrukcję składniową analogiczną do "strach śpiewał piosenkę / wygłaszał mowę" dochodzi do podkreślenia wymowności owego milczenia). Dlatego, jeśli dałeś się przekonać argumentom Miladory, to proszę, zostaw przynajmniej dwie wersje tekstu - dla czytelników mniej ortodoksyjnych gramatycznie, a ceniących fantazję i unikatowość Twojego stylu

Jest jednak mała różnica, Gwiazdko, gdyż podane przez Ciebie przykłady nie tworzą kolizji gramatycznej.
Jeżeli narracja prowadzona w czasie przeszłym mówi o czymś, co już się dokonało, to słowa „milczał jej nieobecność” są niespójne z resztą, gdyż „milczał” nie ma tu wymiaru czasowego – to czynność wprawdzie zawieszona w przeszłości, lecz trwająca nadal.
Czyli – lepiej nie mieszać czasowników dokonanych z niedokonanymi.
A czas przeszły dokonany od „milczał”, to „przemilczał”.
Można jednak dookreślić czas trwania tego milczenia i wtedy sprawa wygląda już nieco inaczej:
– gdzieś blisko niemożliwego
skrywany strach długo milczał jej nieobecność
jakby czując że może nie być jutra
wrysowane chwile stały się
bezwonnym
startym w bezpowrotność czasem
a żeglowne dotąd włosy
umarły z bezdotyku

z wypraw na drugą stronę
została tylko ziemia –

Jeżeli jednak zależy Ci na podkreśleniu frazy o włosach czasem teraźniejszym, to zmieniłabym szyk zdania i wersyfikację:
– gdzieś blisko niemożliwego
skrywany strach długo milczał jej nieobecność
jakby czując że może nie być jutra
wrysowane chwile stały się
bezwonnym
startym w bezpowrotność czasem

teraz żeglowne dotąd włosy
umierają z bezdotyku
a z wypraw na drugą stronę
została tylko ziemia –

Oczywiście nie zamierzam Ci niczego narzucać, Wiolinku.
Chciałam tylko wytłumaczyć, dlaczego ten wiersz mi nie zagrał.

Serdeczności

Nie psujcie dobrego tekstu. Zmieniacie zamysł autora, Wiolinie nie poddawaj się!

Niechże ten tekst żyje. Nie można go tak wyprać z zaimków osobowych.

Bardzo ciekawie u Ciebie. Rozwiązałabym tylko jeszcze kwestię zdublowanego jej. Może imieniem lub po prostu: kobiety etc. Pozdrawiam.

Wiolinku,
dobrze, że mnie licho jakieś podszeptało, by dziś tu zajrzeć.

Stokroć wymowniejszy był wiersz w wersji pierwszej.
To, co zostało, już nie jest Tobą, ani tą liryką - nie ma tej lekkości, której poszukujesz.
Owoż, jeśli trzeba ścigać kogoś za kardynalne błędy językowe, to dwa "jej" żadnej ujmy nie czynią, tak samo skrywany strach, jakże różny od strachu, o którym możemy się naocznie przekonać.

W restaurowaniu zabytków wymogiem jest, by używać materiałów najbardziej zbliżonych do takich, z jakich coś było pierwotnie zbudowane.

Do Twojego wiersza użyto narzędzi i materiałów, które zmieniły subtelne woale w ciężką storę.
Z tego powodu zostaję przy pierwszej wersji.

najserdeczniej!

Witaj Coca.

A niech mnie wszystkie Francje tego świata! Wylano tyle atramentu, użyto tylu słów, zdań, podzielono się na tych co "za" i na tego winnego...Wypowiedziano wiele teorii zamienionych w fakt, i ja teraz to wszystko mam obejść szerokim łukiem??? Dzięki Tobie wracam do korzeni. Chyba tak jest z pierwszą myślą, pierwszym zamysłem. Tak jak z pierwszym uczuciem - najszczersze, najgłębsze, po stracie którego z "miłości gryziemy palce..."
Coca - Twój komentarz pomógł mi zmienił moje na moje. Niech wielcy tego portalu nazwa mnie jak chcą, włącznie z tym że jestem miernym hazardzistą ale posłucham tych którzy bardziej czują od innych. Wybieram się w lirykę. Serdecznie pozdrawiam i dziękuję temu "lichu" które Cię tu przywiodło.

Wiolinowa.

No niech już to co się wypisało będzie zadość uczynieniem temu co się stało...Przepraszam wszystkich których zawiodłem. Pozdrawiam i dziękuję.

Za Cocą, pierwotna wersja też bardziej do mnie przemawia.
W tej poprawionej szczególnie wzbudziły moją grozę włosy, które umarły.
Zawiało beznadzieją i skończonością. Czas teraźniejszy doskonale oddawał tęsknotę... zakładał jakieś trwanie, nie przekreślał wszystkiego i jak dla mnie, wbrew wszystkiemu, niósł w sobie zalążek nadziei.
A jak wiesz, ja zawsze jestem za nadzieją
Stawiam Ci świetne, ale właśnie za tę pierwszą wersję.

Pięknie jest wejść na PP, Wiolinie i znowu Ciebie zobaczyć.

Pozdrawiam serdecznie

Jest coś nienamacalnego w tym wierszu, coś co każe się zatrzymać, usiąść, pomyśleć i trwać w zadumie..

Witaj
AjW
Zoleńko.

Niezmiernie miło czytać Wasze komentarze. Pozdrawiam serdecznie.