Ojej, po przeczytaniu chyba mniej wiem, niż wiedziałam Jakiś ten peel zadufany mi się wydał("wymiar, którego nikt jeszcze nie zapisał" dziwnie się kojarzy. Dziwna też ta "prosta" - kojarzy mi się z prostą na monitorze na szpitalnym oddziale ratunkowym, bo gdybyś napisał dokarmiane ja układa się prosto to dla mnie lepiej wypada - prosta czyli bez udziwnień, bez bagaży itd. Ale to Twój wiersz

nie dam się ścisnąć
choć moja pełnia ma wymiar:
wąski prześwit między wczoraj a dzisiaj
ma jeszcze szary kolor
lecz coraz częściej bawię się w niezależność
ja układa się prosto
uwalniając z uwięzień
to taka świeca -

moja kobieta zawsze ją dokarmi

taka moja wersja bo za nic nie rozumiem świecy Twojej, Wiolinie ale poczekam na inne komentarze, może rozjaśni się w mojej główce

Widzę, że Twój bohater zaczyna się buntować przeciwko scenariuszowi, jakie pisze mu życie. A ja Ci mówię, niech życie pisze, ale my nie musimy go czytać. Warto przeskoczyć kilka stron dalej.
Wiersz zgrabnie napisany, zatrwożyła mnie końcówka. Dla mnie to jak wizja śmierci...
Ale przecież,
każdy musi kiedyś umrzeć.

Ale w Twoim wierszu to mnie zatrwożyło.

Wiolin, w przerwie między jednym a drugim płomieniem jest miejsce na wiersze, dziś ten wyjątek dla Ciebie. Powtarza się "jeszcze". Popatrzyłam sobie, jak by wiersz wyglądał w interpunkcji, a świeca, piękna, liryczna, stapia się z jednej i drugiej strony, od okna i od ściany, a może od drzwi i drugiej ściany, jest jasno, ciepło, jest entropia, ta od smutku i nadziei, śródmagicznie. W żadnym wypadku dwie strony nie są pod końcami świecy, choćby miały być niebem i ziemią, tak nie wypala się świec, chociaż chyba wymyśliłeś coś wbrew grawitacji, wynalazek w poezji, jak to konstrukcyjnie by wyglądało? Przedwielkanocny sposób na światełko adwentowe? Między niebem a ziemią wypala się świeca, jej góra do nieba śle płomień, jej podstawa ukochała Ziemię?
Pozdrawiam, rozmalowałeś myślenia!

"nie dam się ścisnąć, moja pełnia ma wymiar,
którego nikt jeszcze nie zapisał.
wąski prześwit między wczoraj a dzisiaj
ma szary kolor lecz coraz częściej
bawię się w niezależność.

widoczne są już pierwsze ruchy, dokarmiane,
ja układa się w prostą uwalniając z uwięzień.

moje ja -
paląca się z dwóch stron świeca"

Witaj Allasko.

Trudno w wierszu przewidzieć to co ktoś inny w nim znajdzie...Czasami wyobraźnia zaprowadzi nas o wiele dalej niż sam zamysł autora, więc nie chciej abym tłumaczył Tobie ten wiersz. Podobno im więcej w nim niedopowiedzianego, tym bardziej wartościowy. Trudno wybrać mi dla Ciebie moją wersję wydarzeń, bo tak sobie myślę że jesteśmy z innych bajek. Absolutnie nie "pasi "mi Twoja podpowiedź. Mimo wszystko poezja to niezmierzony rynek na którym tyle się dzieje, i tyle można. Pozdrawiam.

SheCat.

Cieszę się że jesteś na pp. Może zdarzy się tak że wróci dawne...Rozumiem że mnie rozumiesz co w wierszu piszczy. Pozdrawiam serdecznie.

Witaj Wiktorio.

Właśnie się z owych naleciałości wyczyściłem...Miło że jesteś. Pozdrawiam.

Witaj Wiolinowa.

Pięknie napisałaś co tym " przeskoczeniu" paru stron życia, po to by później było w nim lepiej... Ową "świecę" widzę jednak trochę inaczej, choć postrzeganie jej jako symbolu "kończącego się życia" jest jakby wpisane w jej znaczenie. Sorry że znów zawodzę. Pozdrawiam i dziękuję.

Julando.

Mówisz do mnie jak najlepszy psycholog...Łamię się czy rzeczywiście znaczenia tej "świecy" za bardzo nie przekłamałem.Gdyby tak najprościej to chcieć wytłumaczyć: mojemu "ja" dotąd słabemu, szaremu, bez wyrazu, daję jakby nowe życie. Lepsze, silniejsze, z podwójną siłą... Stąd ta "paląca się z dwóch stron świeca"
Tak to sobie wymyśliłem... Pozdrawiam b nocnie.

Ado od Mickiewicza.

Cieszę się bardzo że jest nas zatem dwoje czujących podobnie. Pozdrawiam.

Witaj Al.

No i jak tu nie cenić wrażliwości, wyobraźni i intuicji poetyckiej komentującej? To wszystko znam z Twoich opowiadań. Do tego tylko dodam że jota w jotę takim torem myślowym jechałem do puenty w tym wierszu. Serdecznie dziękuję. Miło być znów w przyjaznych ramionach

Aronio.

Ależ Ty masz wyobraźnię! Masz na nią nadwagę i jak widzę wciąż nie chcesz z niej schudnąć
Cieszę się że jestem jakąś milionową częścią poruszającą tę wielką maszynę jaką jest wrażliwość. Pozdrawiam b nocnie.

Jest w tym obrazku facet świadomy siebie, buntujący się , patrzacy krzywo na ograniczenia. I dobrze. Mężczyzna nie może być z plasteliny. Ciekawie to oddałeś

Witaj Aronio.

Aronio.

E, milaski muszą mieć podtekst Pozdrawiam.

AjW.

Ano powinien być tak jak piszesz...Bronię się przed plastelinowaniem jak przed złą pogodą...Serdeczności.

Kamilu.

Wiarygodne wiersze z zasady nie istnieją. Widziałeś kiedyś by "zerwać słońce", "otrzeć się o niedopieszczone drzewa" czy może " noc podzielić przedświtem"...Poezja potrafi wiele. Jeżeli piszesz, powinieneś o tym już wiedzieć. Pozdrawiam.

No i masz! Jeszcze jeden wiersz opublikowany, kiedy mnie tu nie było!

Bardzo mi się podoba, Wiolinie. Niezwykle udana metafora z tą świecą! Jestem urzeczona.
Ale poszperam jeszcze u Ciebie, bo widzę, że mam większe zaległości, niż przypuszczałam!
Do miłego!

z.

Wciągnął mnie wiersz, myślę po co w tak krótkim tekście cztery zaimki. allaska ma rację, peel wygląda na zadufanego. Paląca się z dwóch stron świeca, mówić może o nacisku i niezależności. Więzieniu ducha i wolności. Walce dobra ze złem, tylko dobro nie spala. Może lepiej brzmiałoby
" pali się z dwóch stron świeca" bez tych zaimków, wtedy w wierszu zostaną tylko dwa.
Kwestia jeszcze zapisania pełni wymiaru, na ziemi z ludzi peela nikt nie zapisał, niemniej niebo ma swoje księgi i zapisuje w niej codziennie każdego z nas. To moje sugestie co do tekstu, autor ma ostateczne zdanie. Wszyscy się czegoś uczymy od siebie nawzajem.

Wszystkiego dobrego Wiolin