Karmiczny dług - elawalczak
Proza » Obyczajowe » Karmiczny dług
A A A
Od autora: Karmiczny dług, to powieść Eli Walczak, aktorki, pisarki scenariuszy, powieści, teksty piosenek i poezji. Ta powieść jest finalistką konkursu Debiut Literacki Roku 2015

 

 

„Najgłębsze warstwy podświadomości kryją nieskończoną mądrość,

nieskończoną moc. Owe psychiczne moce naprawdę istnieją.

Siły to wprawdzie niewidzialne, ale przemożne. Twoja własna

podświadomość daje rozwiązania każdego problemu i kryje

przyczynę każdego skutku”

 

                                                                         Josef Marphy „Potęga podświadomości”

 

 

 

 

 

Znałam Czarka Kownackiego dziesięć lat. Tak naprawdę wiedziałam o nim tylko tyle, że ma parcie na sukces i że zawsze osiąga zamierzony cel. Poznaliśmy się, kiedy jego kariera rozpoczęła się wywiadami i sesjami fotograficznymi w naszej redakcji. Miał wtedy jakieś dwadzieścia dwa lata. Coś studiował ale nie pamiętam co. Jego fizis powalało na kolana. Lubiłam go. Był skromny, dobrze ubrany i bardzo tajemniczy. Miał ogromną wiedzę na tematy wszelkie. Parł do przodu w swojej karierze z wielką siłą przebicia. Nigdy nie zastanawiałam się nad tym, kto go promuje albo pomaga w osiaganiu celów, bo zawsze, ktoś za tym stoi. Wiem to - obserwując kariery swoich redakcyjnych kolegów. Kiedy osiągają już to, czego chcą, gubi ich seks, narkotyki i alkohol. Wtedy zaczynają ćwiczyć jogę i prosić Buddę o pomoc w wyciszeniu kretyńskich emocji. Niektórym się udaje, ale większość nieświadoma swojego przeznaczenia pozostaje całe życie w fazie złudzeń na swój temat.

 

Kiedy Jahwe nie pomaga, pomaga Budda. Kiedy i ta wiara zaczyna przynudzać szukamy innych możliwości wsparcia. Nie znajdujemy go w ludziach, więc szukamy dalej. W Tybecie, na wyspach Bali, w sobie, w fizyce kwantowej. Odkrywamy życie w samotności wewnętrznej. Kiedy myślimy, że już wszystko wiemy, że wszystko mamy i wszystko załatwiliśmy - umieramy. Umieramy na dwa sposoby: mentalnie, bo już wszystko wiemy, albo fizycznie, naprawdę. I wtedy nie wiadomo czy byliśmy przyczyną skutku, czy żyliśmy dla nas samych.

 

Czarek nie wziął udziału w tegorocznych wyborach mistera. Od trzech dni leżał i popijał „czyściochę”.

- Poszła mi stąd! - odganiał muchę, która zlatywała się do odoru jego nieświeżego oddechu.                                   - Poszła, bo zadam cios. Natręcie! Wstanę i nogi z dupy powyrywam!

Nachylił się nad flaszką, która była do połowy pełna albo od połowy pusta - kwestia interpretacji... Pomyślał o tym w taki sposób i pociągnął. Odruch wymiotny spowodował, że upadł z powrotem na łóżko - To nieludzkie. Krwi w ślinie nie stwierdzono, to znaczy, że jeszcze można - przyglądał się swoim wymiocinom - Pierdolę – klasnął w dłonie, żeby przestraszyć stworzenie, ale nie trafił. Jedna ręka zatrzymała się na ścianie, druga na blacie stołu - Przestań bzyczeć, bo cię w końcu naprawdę bzyknę! -  napił się wódki i jego głowa ciężko opadła na kant łóżka – Matko jedyna, co to było? – złapał się za czoło. Nie czuł bólu,  tylko dziwne swędzenie. Zakrył twarz, próbując przeczekać zawroty. Otworzył jedno oko. Nie wiedział gdzie jest, więc spojrzał na swoje dłonie. Jedną ręką przytrzymał drugą i sięgnął po portfel, który zawsze chował pod poduszką. Dwa trzęsące się palce wyjęły z niego dowód osobisty – A widzisz – przybliżał i oddalał zdjęcie – Wiedziałem, że to ty Czarku Kownacki. Upewniam się. He, zawsze byłem piękny – pogłaskał się po włosach i opadł na prześcieradło.

 

Obudziło go coraz głośniejsze pukanie do drzwi.

- Czarek, otwórz! Wiem, że jesteś! Otwieraj do cholery! Dzwonię po policję! Powiem, że jest trup w mieszkaniu. Nie żartuję! –  krzyczałam za jego drzwiami. Wiedziałam, że to jest czas, w którym sobie nie radzi. Nikt go nie widział od pół roku. Jeśli tam leży martwy, to oznacza niezły syf i smród.

- Kaśka, daj spokój -  z trudem jednak mi otworzył - Po co się fatygowałaś? Nie mam ochoty na wizyty – widać było białe plamki wokół jego ust - Wpuszczę cię ale tylko na pięć minut. Potem nara – weszłam i aż mnie odrzuciło.

- Ogarniaj się i to już! Musimy pogadać, zajmie nam to więcej niż pięć minut. Sprawa jest poważna. – wparowałam do pokoju i usiadłam w fotelu. Średnio się bałam nawalaonych dupków, którzy na własne życzenie przegrywają życie. A ponieważ sprawa, z którą do niego przyszłam, była poważna, więc wcisnęłam się w fotel. Nie miałam zamiaru wychodzić bez wyjaśnień.

- Daj mi spokój kobieto. Dziabnij! – podał mi butelkę z resztką alkoholu - Dziabaj, bo obudzi się we mnie agresor – walnął z gwinta i otarł oślimaczone usta.

- To go w sobie stłum, bo coś nie bardzo się boję. – położyłam kluczyki od samochodu na ławie. Zdjęłam marynarkę i torbę z ramienia. Weszłam do przedpokoju, żeby kulturalnie powiesić swoje rzeczy na wieszaku. Usiadłam.

- Czego chcesz? – zapinał koszulę, którą miał założoną na lewą stronę. Jego delirium, zdradzało, że pił co najmniej kilka dni i to bez umiaru.

- Marsz pod prysznic, natychmiast! Robię kawę i ogarniam ten syf – podnosiłam z ziemi butelki, zaspermione majtki i pety, wrzucając do torebki foliowej z uroczego minimarkeciku, który co noc świecił żabką na zielono pod jego domem.

- Ja też nie żartuję – ledwo rzucił okiem w moją stronę - Mam dosyć ochronek, zwłaszcza  nieczułych kobiet. Pytam grzecznie, czego? I zostaw te majtki, nikt cię o to nie prosi. Chyba, że jesteś fetyszystką, to se je weź. Pozwalam.

Weszłam do kuchni, w której leżała sterta naczyń. Stanęłam na leżącym na ziemi zgniłym pomidorze.

- Ja pitolę co za syf! Szuka cię pól miasta. Tego! – zmywałam naczynia i zaczęłam nucić w myślach, żeby przetrwać to spotkanie. Śpiewałam buddyjską mantrę, bo mnie to uspokajało.

- Ja nie żyję dla tego miasta od roku. Więc kogo tak bardzo nagle zainteresowała moja osoba? – podszedł do blatu, oparł się o moje ramię, a słodkawy smród z jego ust spowodował zawrót w mojej głowie. - I jeśli możesz, to staraj się wyrażać kumato i w miarę szybko. Więc... Albo jeszcze szybciej. Dowcipniś i bawidamek umarł we mnie. Nalegam. Streszczaj się.

- Umyj zęby. Albo rozmawiaj na odległość – zdjęłam gumowe rękawiczki i odwróciłam się w jego stronę - Agnieszka miała wypadek, a policja uważa, że to nie przypadek. Ktoś podobno zepchnął jej samochód w przepaść w górach niedaleko Saragossy. Jest jakiś świadek.

- No dobra, ogarniaj! Idę pod prysznic - wziął świeży ręcznik.

Powłócząc nogami szedł do łazienki. Nie był chyba zaskoczony tą informacją. Tak mi się przynajmniej wydawało.

- Nie przejąłeś się za bardzo. To smutne. Ty chyba naprawdę nie żyjesz – spojrzałam na niego i na powyciągane do kolan bokserki. Wisiały na nim, jak spodenki na klaunie.

- Pogadamy za chwilę – zamknął drzwi, odkręcił prysznic i próbował zdjąć majtki. Bardziej oderwać od dupy - Jaki smród - skomentował moment, w którym pozbył się podkoszulka i skarpetek. - Przesadziłem. Kaśka! Znajdź mi jakieś spodnie, coś do tego i rzuć przez drzwi!

- Dobra, za chwilę!

Rzuciłam rękawiczki do zlewu i podeszłam do szafy. Wyjęłam z niej spodnie, ale sięgając dalej natknęłam się na „gnata”.

- W coś ty wdepnął, koleś? – powiedziałam do siebie. Wzięłam tylko spodnie i zarzuciłam coś na pistolet - Wchodzę, mogę?

- No,  rzucaj – obmywał twarz wodą i parskał dziwnowato.

Oparłam się o drzwi.

 - Wiesz, że twoja reklama szamponu jeszcze chodzi w mediach.- jak był trzeźwy i normalny, to „chodził” w mediach. Nawet zarabiał. Nie wiem, co robił z kasą. Ten mały pokoik, wyglądał średnio. A zawsze się chwalił, że zakupił coś naprawdę pięknego. No tak, piękno to pojecie względne. Rozglądałam się po wnętrzu jego nory i byłam wdzięczna za to, co mam.

- To jak zwykle zostałem zrobiony w konia. Finansowo oczywiście – udawał biznesmena w tej branży ale widać było niestety, że mu nie wyszło.

- Bo, jak zwykle podpisałeś umowę na pałę, bez konsultacji z prawnikiem.- wiedziałam o nim sporo, byłam przy nim, kiedy zaczynał. Zawodowo oczywiście.

- Tak właśnie zrobiłem.

- To następnym razem...

- Nie będzie następnego razu – wyszedł spod prysznica i widziałam kontem oka jego tatuaż na  nodze i trąbkę. Jego penis był tak mały i skurczony, że nie wiem, kto by dał radę postawić Czarusia na nogi.

- Dobra, ubieraj się – wróciłam do zmywania i robienia kawy.

Był mocno nastroszony. Dostał od życia po nosie. Może mu się należało. Nie interesowało mnie to. Chodziło o Agnieszkę. Byłam pierwszą dziennikarką, która zauważyła jej talent. Wiadomo, że nie wszystkie modelki w tym trudnym światku, radzą sobie ze sobą. Znam takie, które nie żyją wyłącznie ułudą i blichtrem show bizesu. Ta dziewczyna miała talent, ale widząc teraz Czarka i wiedząc, że szukała w nim poparcia czułam, że miała problemy, i że coś kryje za jej śmiercią.

- Zrobiłaś kawę? – wyszedł susząc ręcznikiem włosy.

- Jasne, prosiłeś o pośpiech. Możemy zacząć? – patrzyłam na tego żałosnego typka, który kiedyś był super gościem i pierwsze co pomyślałam, to coś w rodzaju „kuźwa, smutek”.

- Dobra, opowiadaj kumato i ze szczegółami – rzucił ręcznik na ziemię, usiadł w fotelu i zapalił papierosa.

- Dwa dni temu, znaleziono samochód Agnieszki na dnie jakiegoś wąwozu, koło Saragossy. Była na wakacjach - zaczęłam rozmowę, która mimo wszystko mnie krępowała, z powodu zachowania byłego modela.

- Sama? – strząsnął popiół na ręcznik.

- A jakie to ma znaczenie? – spytałam.

- Pytam, czy było jedno ciało? – rzucił niedopałek na podłogę i przydepnął.

- Tak, tylko Agnieszki – spojrzałam na jego dziurawe kapcie. Żałosny widok.

- Skąd podejrzenie, że to nie wypadek? Agnieszka była  słabym kierowcą. A serpentyny w Saragossie są dosyć niebezpieczne – poczułam ucisk w sercu. Intuicja mówiła mi, że z tym wydarzeniem ma coś na pewno wspólnego.

-  Jakiś Hiszpan, który mieszka na wzgórzach widział, jak samochód uderzał ją od tyłu, aż spadła.

- Wiadomo kto? – podniósł niedopałek i położył na stole.

- Wiadomo tylko jaka marka samochodu. Ale z tej wysokości facet nie dostrzegł innych szczegółów.

- Przyjaźniłaś się z nią... Co o niej wiesz? – zapalił drugiego. Był spięty ale udawał macho. Po co?

- A ty z nią spałeś i co o niej wiesz?

- Głośno przeżywała orgazmy i była nienasycona.- zaciągnął się i wypuścił dym w moją stronę.

- Tobie chyba naprawdę odbiło – irytował mnie. Wiedziałam, że długo nie pogadamy.

- Nic o niej nie wiem, tylko z nią spałem. Nie kochałem jej. Jesteś tu po to, żeby mi jeszcze coś powiedzieć?

- Agnieszka pisała bloga – nawiązywanie kontaktu z takimi dupkami, polega na jednym w tej branży, na rozmawianiu ich językiem. Moje ciało w takich sytuacjach spina się i wizualizuje empatię.

- A to jakaś „wiocha”. I co pisała? – klasnął w dłonie i wskazał palcem na mnie.

- Że jedzie do Saragossy na wakacje. Oraz żeby usunąć ciążę – wysunęłam swój paluch i pokiwałam w jego kierunku, żeby sprawdzić czy ten uroczy gest zadziała, jako odniesienie podświadome.

- A kto był ojcem? – przybliżył swoją opuchniętą od alkoholu twarz w moją stronę. Położył łokieć na stole i wrzucił peta do filiżanki z kawą.

- Cezary Kownacki – wzięłam łyk swojej kawy na wszelki wypadek, gdyby przyszło mu do głowy zamoczyć w niej swój paluszek.

- Kto czyta takie blogi? – spytał obserwując moje dłonie.

- Na przykład policja.

- Smród coraz większy. – wstał i sięgnął z półki żel do włosów. - Gdyby niechciane ciąże były powodem zabójstw, połowa bab by nie żyła – fryzurka była niezła, ale cała reszta mocno sfatygowana i zepsuta - Domyślasz się, co się stało? – pytał z trzęsiawką, która nie pozwalała mu utrzymać kolejnego zapalonego peta.

Dziesięć lat temu, kiedy go zobaczyłam po raz pierwszy pomyślałam, że to facet, który ma przed sobą przyszłość. Został zauważony bardzo szybko. Nawet wygrał jakiś telewizyjny show. Ale teraz nie zostało z tego nic.

Nie wiedziałam, po co zadaje mi te kretyńskie pytania. Ja byłam od ich zadawania.- Nie wiem. Wiem tylko, że w tym waszym artystycznym światku, niechciane ciąże, nieszczęśliwe miłostki...

- Dawanie dupy, żeby wygrać konkurs albo casting – żelował włosy i uśmiechał się do siebie.

- Fuj! Jesteście zepsuci – naprawdę tak myślałam. Co drugi facet zdradzał w tej branży, a co druga kobieta dawała się pokryć zdradzającym.

W tym momencie pojawiła mi się w głowie dziwna wizja. Agnieszka stała na jakimś moście, przed nią było lustro, w którym widziałam jej odbicie. Nie miałam pojęcia, co to było. Jakby mój mózg na chwilę się wyłączył.

- To już nie jest mój światek.- Czarek wyjął z barku nową butelkę z alkoholem i usiadł z powrotem w fotelu.

- Taplałeś się w tym dziesięć lat. Więc nie mów mi, że po kilku dniach zapijania pamięci ci przeszło – myśl o Agnieszce zniknęła. Próbowałam przymknąć oczy, żeby przywołać ją z powrotem, ale gospodarz kontynuował swoje rozważania i nie byłam już w stanie przypomnieć sobie tego co widziałam.

-  Jak ręką odjął. Rozmawiałaś z policją? Malucha? – przysunął drugą szklankę -  A już pytałem, nie.

- Byli w redakcji, pytali głównie o Agnieszkę, potem o ciebie.

- Konkretnie. O co pytali? Przepraszam, zajrzę do lodówki. Z lodem bym się napił.- poszedł do kuchni, więc podniosłam głos - Konkretnie? O twoje sukcesy i powiązania. Dla jakich agencji pracujesz, ile zarabiasz i czy ci starcza na życie.

- Powiedziałaś, że starcza? – trzaskał lodówką i kopnął w stołek, który mu „stanął na drodze”.

- Lubię cię. Ciężko pracowałeś na swój sukces. Przykro mi, że tak się potoczyło – nie kłamałam. Ciężko pracował i przegrał. Ale byłam pewna, że na własne życzenie.

- Przykro ci? – zarzucił nogę na nogę, popijał gin i zaczął dłubać w nosie, żeby się mnie w końcu pozbyć.

- Zdziwiony? – patrzyłam, jak wiercił i wyglądało na to, że pukał się paluchem w czerep od drugiej strony.

- To jest nas dwoje. Bo mi też jest przykro, a współpracowałem przez te dziesięć lat z setkami osób. Popieściłbym cię za to i podziękował – patrzył na palce, próbując wzbudzić we mnie obrzydzenie.

- Nie jesteś taki głupi, na jakiego się kreujesz. A twoje dłubanie w nosie mam w dupie.

- Głupi nie, ale wyposzczony - wrzucił paprochy z palców do filiżanki. Poderwał się i wciągnął spodnie.

- Przestań Czaruś, sprawa jest poważna – Czaruś? To przecież pół idiota! Pomyślałam i spuściłam głowę, bo nie poznawałam tego Czarusia sprzed dziesięciu lat.

- Myślisz, że miałem z tym coś wspólnego? Godzinę temu miałem problem z zabiciem muchy. Po co przyszłaś? Policja i tak mnie znajdzie.

- Zdaje się, że Agnieszka miała poważne problemy - tak naprawdę chciałam wyjść, ale cholera myśl o jakimś super reportażu, była silniejsza. Przytrzymałam się fotela i zacisnęłam dłonie na oparciach.

- Ma to już za sobą. Jeśli nie masz ochoty na pieszczoty, to się pożegnajmy - stanął przy drzwiach pokoju i gestem otwartości liścia po prostu mnie wypraszał.

- Jestem dziennikarką. Muszę pytać – wstałam i dotknęłam jego ramienia, bo wiedziałam, co oznaczają drobne, podświadome, przyjazne gesty. 

- Śledzisz cudze kariery, robisz fotki zza krzaków i niech tak zostanie. Zabójstwo to nie twój „segment rynku”. Miłego dnia - wskazał ręką drzwi.

- Czarek...

- Albo inaczej. Miłego węszenia. Na mnie już sobie nie pojeździsz. Ani ty, ani nikt inny.

- Nie przyszłam tu...

- Masz włączony dyktafon? – zarzucił mi torbę na ramię, która wisiała na wieszaku.

- Co cię napadło? – spojrzałam w jego kierunku ale odwrócił wzrok.

- Pieścimy się, czy wychodzisz?

- Wychodzę.

- No to się trzymaj.

- Tak zrobię.

 Nie jestem ani agresywna, ani niecierpliwa. Uprawiam jogę, głównie z powodu ludzi, wyciszam emocje. Czasami jestem za bardzo empatyczna. Próbuję łazić w cudzej skórze, w myślach oczywiście, żeby poznać mechanizmy ludzkich zachowań. To mnie męczy! Wyszłam.

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
elawalczak · dnia 11.04.2017 15:02 · Czytań: 543 · Średnia ocena: 4 · Komentarzy: 3
Komentarze
Vanillivi dnia 12.04.2017 09:50
Elu, przede wszystkim, ponieważ jest to Twój pierwszy tekst, który mam przyjemność komentować, pragnę powitać Cię na na Portalu. Mam nadzieję, że zostaniesz z nami dłużej.

Przechodząc do meritum... Piszesz, że to fragment z powieści, która już była nagradzana... To znaczy już gdzieś ją publikowałaś?

Będę absolutnie szczera. Dla mnie ten tekst wymaga jeszcze dużo pracy, zanim będzie gotowy do publikacji, przede wszystkim w warstwie językowej (do fabularnej przejdę za moment). Na pewno potrzebna mu solidna redakcja i korekta.

Na ten moment błędów jest sporo, wskażę kilka przykładowych, żebyś wiedziała, nad czym pracować:

Cytat:
Coś studiował, ale nie pamiętam co.

Przed "ale" stawiamy przecinek, ten błąd się u Ciebie powtarza.

Cytat:
Jego fizis powalało na kolana.

Jego fizis powalała. To słowo rodzaju żeńskiego.

Cytat:
Kiedy osiągają już to, czego chcą, gubi ich seks, narkotyki i alkohol. Wtedy zaczynają ćwiczyć jogę i prosić Bud

Gubią ich seks, narkotyki i alkohol, wymieniasz kilka rzeczy, więc liczba mnoga.

Cytat:
Niektórym się udaje, ale większość, nieświadoma swojego przeznaczenia pozostaje całe życie w fazie złudzeń na swój temat.


Uważaj na powtórzenia zaimków.

Cytat:
Jego delirium, zdradzało, że pił co najmniej kilka dni i to bez umiaru.

Tu zbędny przecinek.

Cytat:
- Skąd po­dej­rze­nie, że to nie wy­pa­dek? Agniesz­ka była  sła­bym kie­row­cą. A ser­pen­ty­ny w Sa­ra­gos­sie są dosyć nie­bez­piecz­ne – po­czu­łam ucisk w sercu. In­tu­icja mó­wi­ła mi, że z tym wy­da­rze­niem ma coś na pewno wspól­ne­go

To chyba nie kwestia dialogowa? Myślnik tak sugeruje... Jeżeli to jednak kwestia dialogowa, to wydaje się wyrwana z kontekstu.

Cytat:
- Że jedzie do Saragossy na wakacje. Oraz żeby usunąć ciążę – wysunęłam swój paluch i pokiwałam w jego kierunku, żeby sprawdzić czy ten uroczy gest zadziała, jako odniesienie podświadome.

Szczerze mówiąc, średnio mnie to przekonuje, istnieją o wiele prostsze sposoby na usunięcie ciąży niż wyjazd do Hiszpanii.

Cytat:
Fuj! Jesteście zepsuci – naprawdę tak myślałam. Co drugi facet zdradzał w tej branży, a co druga kobieta dawała się pokryć zdradzającym.

Źle to brzmi, to "pokryć się". Można ująć to, co chcesz powiedzieć mocno, ale o wiele zgrabniej.

Sam język tekstu jest raczej prosty, typowy dla lekkich obyczajówek.

Jeśli chodzi o treść - przyznam szczerze, że już sam tytuł mnie trochę odrzucił. Kojarzy mi się z sileniem się na taką tanią metafizykę, od razu sugeruje dla mnie, że będzie to lektura "mniej ambitna". Chociaż możliwe, że u niektórych czytelników takim właśnie tytułem zapunktujesz.

Sama fabuła nie wzbudza we mnie silniejszych emocji. Jest wypadek/zbrodnia, upadły gwiazdor alkoholik/erotoman i dziennikarka. Kreacje postaci są jak dla mnie nieco toporne. W przypadku Czarka za bardzo mam wrażenie chcesz podkreślić niektóre jego cechy. Można to zrobić prościej, bez przegadania, ktore tu się momentami wkradło, ograniczając się do zwrócenia uwagi na detale i zastosowaniu konkretnego języka.

Jeśli chodzi o narratorkę - jak dla mnie to jej zniesmaczenie środowiskiem wyrażasz w nieco zbyt infantylny sposób. Myślę, że kobieta, która przebywa jednak w pewnym otoczeniu od lat miałaby do tego więcej zdrowego dystansu.

Fabuła jest dla mnie typowa i przeciętna, obawiam się, że nie zostanie w mojej pamięci na dłużej. Dodatkowo obawiam się, jak poradzisz sobie z tą wkradającą się miejscami "metafizyką", którą bardzo sugeruje tytuł i motto.

Jak dla mnie tekst miałby pewien potencjał, gdyby raczej z takich elementów zrezygnować i wprowadzić pewne elementy humorystyczne.

Pozdrawiam serdecznie
elawalczak dnia 13.04.2017 14:07
Dziękuję za uwagi są cenne;) Pozdrawiam
Ania_Basnik dnia 19.04.2017 14:39 Ocena: Bardzo dobre
Tekst pachnie mi trochę Bukowskim, ale możne jest to zamierzona stylizacja. Nie znamy całości. Trzeba przyznać, że tekst zaciekawił mnie, chętnie bym przeczytała całość.
Technicznie wymaga delikatnej kosmetyki, ale to już Ci Vanillivi sugerowała.
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
18/03/2024 19:06
Pliszko, wprawdzie posłużyłaś się skrótami myślowymi, ale… »
Jacek Londyn
18/03/2024 18:15
Trening czyni mistrza. Kolejna okazja, tym razem… »
valeria
18/03/2024 11:41
Piękne, już bielonych rzeczy nie spotykam już:) chyba w… »
mede_a
18/03/2024 10:45
Jak ja kocham te Twoje maluchy! Ajw- poezji pełna - pisz,… »
Kazjuno
17/03/2024 22:58
Ja miałem skojarzenie erotyczne, podobne do Mike 17. Jako… »
Kazjuno
17/03/2024 22:45
Co do Huty masz rację. To poniemiecka huta do końca wojny… »
ajw
17/03/2024 21:52
Zbysiu - piękne miałeś skojarzenia :) »
ajw
17/03/2024 21:50
Tak, to zdecydowanie wiersz na pożegnanie. Na szczęście nie… »
Gabriel G.
17/03/2024 19:52
Nie ukrywam czekam na kontynuację. To się pewnie za trzy -… »
Kazjuno
17/03/2024 16:40
Dzięki Gabrielu za krzepiący mnie komentarz. Piszę,… »
valeria
17/03/2024 15:17
Gotowanie to łatwizna, tylko chęci potrzebne :) »
Gabriel G.
17/03/2024 12:46
Kazjuno Jestem świeżo po lekturze wszystkich trzech części.… »
Jacek Londyn
17/03/2024 10:31
Proszę o chwilę cierpliwości. Zanim odpowiem na komentarze,… »
Kazjuno
17/03/2024 04:17
Czekamy z Optymilianem, ciekawi twojego odniesienia się do… »
Jacek Londyn
16/03/2024 12:26
Drodzy Koledzy po piórze. Dziękuję za komentarze. Jest mi… »
ShoutBox
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:43
  • Nie poezją ja, a prozaiczną prozą teraz, bo precyzję lubię: nie komentarzem, a wpisem w/na shoutboxie zaczęłam, a jak skończę, to nie potomni, a los lub inna siła zdecyduje/oceni.
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:32
  • Pliszko - nie! Dość milczenia! Dopóki żyjemy! A po nas krzyczeć będą "słowa", na karcie, na murze...
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:28
  • To, jak skończysz pozwól, że ocenią potomni. Zaczęłaś komentarzem... pozwól/daj nam możliwość byśmy i Ciebie komentowali - jedno "słowo", póżniej strofy...
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:20
  • ech, Zbigniew Szczypek, fajnie wszystko, wróżba jest, choć niedokończona, ale z tego, co pamiętam, to Makbet dobrze nie kończy ;)
  • pliszka
  • 05/03/2024 22:58
  • A reszta jest milczeniem...
Ostatnio widziani
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty