Cześć, Procesjo. "chłopie lato", tytuł już daje wybór rozumienia całości, tu już mnie złapałaś. Muszę się wydostać jakoś, hi, hi. Już psyche nastawiona, tylko ubiór wdziać i w podróż - cel, zrozumienie Twego wiersza - enigmy. Powolutku idę, słowa prowadzą, są super autostradą.
Słowa: cieć, kaowiec - tacy bywali na wczasach PRL -u, Rozwalony dom z wściekłości, wiszącej jak struna zepsutego instrumentu. Dlatego taki uporządkowany chaos. Widzę też nawiązanie do "Rejsu". Pięknie to podane, ale wzięte może być różnie. Łódki jeszcze czekają, one są cierpliwe, choć uzależnione od człowieka. I ta małpka zakurzona pod starą oponą. m, że to miejsce jest rzadko przez kogokolwiek, albo jest miejscem kogoś, kto nie chce, aby go widziano. Małpka stara, opona stara, wszystko rozwalone, nawet kaowiec uciekł, może łyk małpki "dziabnął" ", Albo podniósł, mając zamiar się nią opiekować ale po co? Niech inni robią, on jest tylko kaowcem i ma się narażać? Nie, on będzie sobie siedział, pił herbatkę słabawą z lekka, bo mocna siada mu na żołądku. Dużo siedzenia tutaj a nawet leżenia.

Świat dla p. lirycznego musi czuwać, musi być zniewolony, niestety wszyscy już uciekli, a on, jak kapitan tonącego statku. Film "od tyłu" ukazujący rzeczywistość, jakby ktoś taśmę przewijał.

Mnie najbardziej pochłonęły wersy:
"zgrzew ze światem odfrunął jak bagienna strzyga
zakręcił się w kółko, wsunął w czeluść własnego kokonu
między wydmami a skrajem lata". Zapamiętam, dobre to jest. Zgrzani po biegu, ale wszak siedzimy. podstępem i w bólu jeszcze cofa się - o tym, już pisałam. Wiesz, kiedyś znalazłam kokon, trzymałam go w domu. Po jakimś czasie miałam współlokatora - motylka, ale one krótko żyją, wg naszego liczenia czasu. Bardzo jestem zadowolona, mogłam przeczytać tyle mądrych słów, ułożonych w mądre wersy, czyli wiersz, no, no superowy. Pozdrowionka A23

Tropy jak "kamienne schodki" - to dla mnie Warszawa, "kaowiec" - radosny i przypadkowy bohater "Rejsu". A tytuł - rewelacyjnie humorystyczny, i tak też czytam całość, Procesjo.
Nie wszystko jest tu lekkie w wyrazie: Babsko, tłuczące łyżką w stół - tyran, znaczący piętno na osobowości chłopca to łyżka dziegciu w beczce miodu.
Fajnie, kiedy w czytaniu się odkrywa, że Twój "kaowiec" to serce, którego zabrakło chłopcu w dorastaniu:

między wydmami a skrajem lata

Właściwie to wiersz o inicjacji, fascynacji i rozczarowaniu jednocześnie. I kolejny (czytany dziś przeze mnie) mocno "reporterski" z fajnymi tajemnicami i niedopowiedzeniami tekst.
Brawo, Procesjo. Buziaki,

z.

Niewątpliwie Procesjo ten tekst można odczytywać na wiele sposobów. O dojrzewaniu, o wypaleniu wewnętrznym, a także jako o miejscu opuszczonym, z którego uciekło życie, zapomnianym przez boga i ludzi. O miejscu, które tętniło kiedyś życiem, było azylem dla peela, który doń uciekał aby nie czuć na sobie przymusu, połajania. Trochę takie właśnie po PRL-owskie, a może nawet nie tylko takie gdzie komuś coś nie wyszło, może zabrakło dobrego zarządzającego, nie tylko kaowca. Mnie skojarzyło się to wszystko z ośrodkiem gdzieś na Mazurach, w którym zabrakło po prostu funduszy.

Pozdrawiam