Przynajmniej z połową tak jest, że o drugiej mówi się dobrze
lub wcale, byleby na siłę nie próbować nawrócić w nawale zajęć.
Marzniemy, zabijając dłonie, kiedy wystarczyło chwycić się deski
 
i odpukać, że jeszcze nie malowane, a niewiele miejsca do dania
życia obrazom. Nie zbawi przecież stracić odrobinę zdrowia;
los niepewny, lecz okazji przybywa, bo gdzie stopę postawić
 
ziemia głębiej odetchnie.  Może wzruszenie byłoby jakimś
wyjściem; szersze otwarcie i nadzieja, że korzenie przybliżą
drzewo. To nie lipa, ale cień czarnoleski i fraszek przybywa
 
jak pyłków, wypełniając pszczele koszyki gwarem. Z pewnością
są lepsi, ale wywabiona miodowym światłem, właśnie odkrywasz
postaci z wosku i lepisz im głowy, żeby myśleć mogły jaśniej.