Kurdewonsza wszyscy w lesie znają
zdobi go bura broda, z mchu nosi portki
o lapidarnie uchylonym rozporku
z patyczków ma guziki od serca
przez naturę został obdarzony nagim
instynktem, węchem, półsłówkiem
chodzi i wzrokiem wodzi, poszukuje
ogon mu się plącze, w uchu mu gwiżdże
trzecia noga, ta nie od Boga, na złe ścieżki
sprowadza, kolejnictwo go pociąga
władzę ma nad słoikiem z borówkami
może poza Wmordejeszem, ichnim bohaterem
także nie jeździ rowerem, woli karuzelę świateł
i kocha Agatę, często za pietruszkę szyszek
jej nazbiera, naczyta się przy tym etykiet
w butelkach, potrafi ogolić łasicę, jest to o tyle
trudne, że ta często znika, pojawia się później
cała wyfiokowana, fryz ma przy tym zaraźliwy
Agata, jego kochanica, prawie dziewica, zrywa
kapelusze grzybom z głów, co się przy tym narobi to jej
i tak na co dzień, święta mają dla siebie, wchodzą
wtedy na najwyższy krzak paproci by poszurać
bamboszami, czasem zaśpiewają wspólnie
z reguły jednak trą i na elektryczność liczą
w młodości parał się wojaczką z mrówkami
nawiedzały go we śnie, wyciągały ostatni
grosz z kieszeni i tak w kółko Macieju
cierpł, aż znalazł sposób, wypowiedział im za mieszanie
klął zaciekle, pech jednak chciał inaczej
odniósł wtedy wszystkie swoje rany na celibacie
kupując marcepana dla A. zyskał
spokój ducha, czyste konto, parasol ochronny
poniekąd, czyli do potoku, jest taki on tylko jeden
na rodzinnej fotografii widnieje gdzieś tam
właśnie, jakby sam, wiele nie zastanawiał się nad tym
przyjmując, że pochodzi z innej planety
i nieostrożnie tylko zawędrował właśnie tu
do domu w wydrążonym fistaszku.