Witaj trawo,

zacznę od tego co mi się w Twoim wierszu nie podoba.
Słowo : "wybitnych", natychmiast bym je usunął, moim zdaniem psuje cały wiersz. Czytając kilka razy, potykam się wciąż o tych "wybitnych".

W moim odbiorze to wiersz o własnych niespełnionych oczekiwaniach. Człowiek często chce coś osiągnąć, jednak gubi się wśród plątaniny ścieżek życia, napotyka liczne przeszkody, walczy z własnymi słabościami i co chyba najważniejsze nie czuje wsparcia.
Okazuje się że czas mija, a my nie posuwamy się naprzód. Wtedy myśl wraca do tego "dnia urodzin" gdy człowiek jest niezapisaną kartą i wszystko wydaje się możliwe. Czy jednak słusznie ?
Dopóki życie trwa, wciąż można coś osiągnąć, byle startować z miejsca w którym się stoi, a nie żałować że nie ma nas tam gdzie byliśmy kiedyś. Nie można też oczekiwać że przekopiemy góry, jeśli mamy w rękach tylko łopatę.
To w moim odczuciu dość przygnębiający wiersz, ale bardzo prawdziwy.
Trochę nieczytelne są dla mnie dwie ostatnie linijki.

Pozdrawiam

Wydaje mi się, że tekst jest zbyt krótki aby zapewnić dość gruntu pod stopami czytelnikowi, aby ten mógł poczuć, że rozumie co chciałeś mu przekazać. Widać, że w tej metodzie tworzenia radzisz sobie bardzo dobrze, ale ja jako czytelnik, potrzebowałbym, chciałbym żeby ten tekst był nawet ze dwa razy dłuższy - co oczywiście byłoby znacznie trudniejsze - ale przekazywał więcej detali na temat obserwacji która jest jego kanwą.

Może w drugą stronę - najlepsze są krótkie. Ale nie zawsze krótkie są najlepsze. Może w takim razie należałoby napisać go dłuższym, a potem jeszcze raz skrócić? Ja tak jak mówiłem - nie mam poczucia porozumienia z Tobą.

Ja osobiście nie rozumiem pewnie z 90% dobrej poezji. Do tego stopnia, że o ile potrafią często stwierdzić co poezją nie jest, równie często nie mam pojęcia czy mam do czynienia z grafomanią czy arcydziełem. Wiem tylko, że od czasu do czasu zdarza mi się przeczytać coś świetnego, więc nie jestem całkiem pozbawiony tego zmysłu widocznie.