Procesjo, inny wiersz niż dotychczas. I ta inność mi się podoba.

Znów się trochę poczepiam, ale tak tylko delikatnie.

"płatając", nie do końca do mnie przemawia.

Motyw z lustrem trochę już spowszedniały, choć bardzo go lubię. Można by je zastąpić ewentualnie "odbiciem".

"krzywa granica nerwów" - bardzo fajne.

No i "odwrócą się" i "się rozejdziemy", drugie "się" niepotrzebne. Może "i po rozejściu będziemy płatać drogę..."

Ale wiersz bardzo fajny. Podobało mi się.

Pozdrawiam

może "kalecząc" zamiast "płatając"?


trochę za dużo zlewa się w drugiej strofie końcówek -ą (podadzą, potrzebują, odwrócą), dlatego może jednego dałoby się pozbyć?

Panom potrzeba więcej czasu,
ale i oni zawrócą na pięcie

To naturalnie wyłącznie luźne propozycje, bo całościowo wiersz udany.

Czy można torować drogę nożem? Oczywiście, że tak. Maczeta może być zbyt dużym kalibrem nieraz; przypomina się powiedzenie "strzelać z armaty na wróble ".
Wszystko zależy, jak mocno ta droga w wierszu zarośnięta. Ale jeśli obok finki torują - załóżmy, że to właściwe słowo - ją także łzy, to nie może być całkiem w dżungli chyba.
"Przecieranie szlaku" zupełnie mi nie pasuje do poetyki wiersza.
Ja bym optowała za " torując" i na pewno nie rezygnowałabym z finki, ona jest całym smaczkiem puenty.

Lubię takie poszukiwanie rozwiązań z Autorem, mnóstwo się przy tym uczę, więc nie miej żadnych oporów. Jestem ciekawa, co zdecydujesz