Czasami zastanawiam się nad swoją przeszłością. Jakie było życie. Nazywam się Julianna Jura i mam już piętnaście lat. Mieszkam  z rodzicami w Gdyni, ojciec prowadzi swoją firmę budowlaną, a mama jest fryzjerką i pracuje w zakładzie. Mam dwoje starszego rodzeństwa, Aniela studiuje psychologię, a Daniel mieszka z żoną w Gdańsku. Siostra bliźniaczka Wiktoria chodzi ze mną do gimnazjum, Agata i Adam są w drugiej szkole podstawowej, a najmłodsza Laura chodzi do przedszkola. To jest moja rodzina, jest jeszcze babcia Julia, która mieszka dwa kroki od nas ze swoją najmłodszą córką Anastazją i jej rodziną. Ciocia i jej mąż są lekarzami, a ich najstarsza córka Izabela skończyła dwa lata temu studia farmacji. Mają jeszcze oprócz tego pięcioro dzieci: Krystiana, Bartka, Krystynę, Jolantę i Krzysztofa. Jola jest w naszym wieku, trzymam się z nią, a Wiktoria jest zbyt dumna by się z nami trzymać. 

                    Gdy miałam siedem lat, poznałam koleżankę, sąsiadkę, która nazywała się Beata. Miała czworo rodzeństwa, trzy siostry i brata. Darek był najmłodszy, Ewa najstarsza, Beata, Katarzyna i Marcelina. Też było ich dużo. Poznałyśmy się miesiąc przed pierwszą klasą, nasze matki się przyjaźniły już od wielu lat, tylko pani Elwira wyprowadziła się do Poznania. Beata miała bardzo długie i czarne włosy. Uczesana zawsze była w kłosek. Uśmiechała się zawsze i z zadowoleniem, a swoje dołeczki dostała po swojej mamie. Ciocia, młodsza siostra mojej mamy też często do nas przychodziła i razem z Jolą i Beatą bawiłyśmy się przez cały dzień. W klasie siedziałyśmy obok siebie i byłyśmy nierozłączne. Nasze matki były szczęśliwe, iż takie jesteśmy.