Masz rozpoznawalny styl, ajw, i jest Ci w nim do twarzy.
Łatwo zobaczyć obraz, którą malujesz w wierszu, byłaby sielska, wakacyjna atmosfera, gdyby nie tytuł, który nie zostawia złudzeń, że beztrosko nie jest.
Nigdy w realu nie przeżyłam takiego pięknego poranka z widokiem na zatokę, ale momenty, kiedy na scenę wkraczają promienie słońca, tak. Utrwaliło mi się wrażenie, że one raczej wyostrzają kontury, nadają wyraźniejszy kształt temu, co było rozmyte i przyprószone szarością. Może to kwestia szerokości geograficznej albo przejrzystości powietrza? Nie wiem, ale kiedy czytam w wierszu, że powitalne promienie zmiękczają kontury szczytów, coś mi nie pasuje
Z technicznych, wpadło mi w oko się-się w ostatnich dwóch wersach.
Pozdrawiam

Zgadzam się.

Ale mam pewne sugestie:

Słychać ten rym.

Drugie "się" możesz opuścić, bo pierwsze roztacza swoje znaczenie także na następną część zdania.


Tak zazwyczaj jest, ale gdy słońce pojawia się nad szczytami, kontury ich zostają rozmazane.

Miłego, Ajw.

Rozmyte kontury wiersza bardzo mi odpowiadają, jakby przywodząc na myśl impresjonistów
Całość nurza się niejako jakby we śnie, nie dając konkretnych rysów.
Ale czuje się wewnętrzne pulsowanie.
Jakby letniej bryzy, wiatru, co wie, kiedy wiać.

I tym dwojgu powiał jak trzeba
Bo miłość jest w powietrzu.
I to się czuje, to się wie.
Ona spaja to niewidzialnym spoiwem i dalej może być już tylko lepiej, o wiele lepiej