Całkiem, całkiem, Falko.
Chociaż trochę przegadałeś wiersz i - jak dla mnie - za dużo powtórzeń.
Dobrze byłoby go więc prześwietlić.


- zdzi­wio­ny ka­le­ka pa­trzy
jak drob­ne mo­ne­ty
toczą się po ka­mien­nej po­sadz­ce
i nie­śmia­ło po­brzę­ku­jąc
spa­da­ją po stop­niach - "nogi" masz w następnej zwrotce, poza tym "spadają w dół" to pleonazm.


- pod no­ga­mi wier­nych
spie­szą­cych gor­li­wie do modlitw
(za grze­chów od­pusz­cze­nie
i chroń nas panie ode złego)
ginie na­dzie­ja na cie­płą stra­wę - "chleb" masz w następnej zwrotce.


- krążek hostii
wzniesionej ręką kapłana
znika w łakomych ustach
szepczących chleba naszego powszedniego
daj nam dzisiaj - "wiernych" masz w poprzedniej zwrotce. No i hostia jest zawsze biała, więc to zbędne dopowiedzenie. Poza tym w następnej zwrotce masz znowu "białe płatki", dlatego przydałoby się tu zmienić "płatek" na coś innego. Krążek?


- "marsz­czą się i za­czy­na­ją opa­dać" oraz "pięknej" - moim zdaniem zbędne dopowiedzenia, no i wystarczyłoby zakończyć - przy­spie­sza de­gra­da­cję jutra.

Oczywiście to wszystko niezobowiązujące sugestie i sam zdecydujesz o końcowej formie wiersza.

Miłego
PS. "próżniaka" też warto byłoby nieco skondensować.