Moje ogólne wrażenia: zbyt ponury, zbyt biblijny i mhroczny, żeby do mnie przemówił. Za mało w nim prawdziwego (wedle mojej estetyki i światopoglądu) człowieka i świata. Dramatyzm przesiąka w groteskę, dramatyzm taki dramatyczny, że przestaje być poważny. Nie jestem fanem takich klimatów, dla mnie lekka przesada. Pompatyczność.

Proszę się nie złościć, ten komentarz nie zawiera jedynie negatywnych komentarzy, ale na ten ostatni element muszę zwrócić uwagę. On odbija się również na formie:

lasy dymnie poszarpane - dymnie poszarpane lasy
jabłko czerwone - czerwone jabłko
za mną dym jak krzyk się toczy - za mną toczy się dym jak krzyk / za mną dym toczy się jak krzyk

Nie odbierz mojego pierwszego wrażenia źle, bardzo chciałbym przeczytać cykl w takich klimatach (motywy biblijne fascynują mnie) ale z większą szczyptą, garścią też bym nie pogardził, świeżości. Czekam na następne wiersze w takich klimatach, jeśli zamierzasz takowe napisać.

Moment, który sprawił, że zatrzymałem czytanie:

gdy uciekam
nagi, poplamiony, prawdziwy

Przymiotnik prawdziwy wywołuje dreszcze w tym kontekście. I w takich metaforach widzę sadzonkę, z której możesz wyhodować niepowtarzalne drzewo, jabłka i węże.

Pozdrawiam