Od strony technicznej nie ma się do czego przyczepić, bardzo kobiecy wiersz, co nie jest żadnym zarzutem, ale trzeba lubić taki typ, żeby się odnaleźć z pełną satysfakcją.
Ja nie pozostaję obojętna na urok wersów, ale wolę chyba nieco inny, twardszy styl.
Pora deszczowa w puencie jest fajnie wieloznaczna, bo choć miło jest pogrzać się w cieple i porozkwitać przez trochę, to przecież w 90% jesteśmy z wody i bez niej się umiera.
Pozdrawiam

Hm... tak sobie myślę, że można czytać końcową porę deszczową także w kontekście tytułu, czyli jako porę obdarzoną niezwykłą intensywnością, w tym przypadku - wymiany miłosnych fluidów, budowania więzi, które być może zakiełkują później, wydając okazałe owoce. Niesamowita jest w Twojej poezji właśnie ta wieloznaczność, „zbliżenie” natury tak wielkie i wszechogarniające, że interpretacja zatraca się gdzieś po drodze w hipnotyzującym i uderzającym do głowy klimacie

Serdeczności

A ja się trochę przyczepię do strony technicznej.


Bardziej naturalnie brzmi: spojrzenia nieznajomych rozkwitają
Coś mi mówi, że przed czasownikiem powinien być jeszcze jeden element, czytam i coś mi nie gra.
Jestem świadom połączenia z następnym wersem, ale można to rozwiązać na przykład w ten sposób:
Spojrzenia nieznajomych,
którzy szeleszczą słowami
niczym wiatr w koronach drzew,
rozkwitają

Nawet jestem zwolennikiem takiego rozwiązania, bo długość pierwszego zdania zagrałaby ładnie kontrastem z następnym, krótkim zdaniem. Do tego powstaje problem co zrobić z tym rozkwitają na końcu, nie wyglądałoby to zbyt ładnie. Ale to tylko taka dygresja.


Niezbyt mi się podoba to porównanie, jest jak dla mnie mało odkrywcze, tak samo jak:

Przeszkadza mi też nieco archaiczne, książkowe kwiecie.

Pozdrawiam

mnie się wydaje, ajw, że specjalnie użyłaś sformułowania "rozkwitają spojrzenia nieznajomych" bo ono niezawodnie przywołuje na myśl "rozkwitanie pod spojrzeniem nieznajomych", tyle tylko, że Twoje określenie bardziej akcentuje dar i nawiązuje do obsypania darami(oklaskami), które pojawia się nieoczekiwanie, jest czymś wyjątkowym i pewnie dlatego tak silnie działa.
Podobało mi się tu słowo '"oczar" ze względu na brzmienie i oczywiste skojarzenie z magią, ale dopiero jak wrzuciłam je w google, dowiedziałam się, że ma w Twoim wierszu dodatkowy sens Oczar jest krzewem, który kwitnie późną jesienią i zimą, kiedy cała przyroda zapada w letarg, on błyszczy.

Witaj

Z tego tekstu jedynie ten wers mi się nie podoba i mam wrażenie, że psuje całość:



Nie wiem czy on w ogóle jest potrzebny i czy wnosi cokolwiek w treść utworu. Może jedynie tyle, że o ile bez niego cała historia mogłaby się wydać nieco tajemnicza i można by dywagować o czym ona, to ten wers nie pozostawia wątpliwości.

Pierwsze cztery wersy ładne, nawet bardzo. Wybrzmiewają jak początek bardzo interesującej historii, którą jej peelka miała ochotę opowiedzieć ze szczegółami. Wyczuwalne wydaje mi się takie zawieszenie na gorących dniach, odpłynięcie myślami w jakieś odległe wspomnienia, zdarzenia, niedostępne dla słuchacza, który czeka na ciąg dalszy opowieści. Nie doczeka się jednak, gdyż jej autorka rozmyśliła się, kwitując jakby od niechcenia, urywa w najciekawszym momencie.

Tak czy owak zgrabnie
Pozdrowienia