Zolu, za sprawą ostatniej linijki odbieram ten wiersz jako specjalnie do mnie skierowany A przecież ma on wartość uniwersalną, mówi o wierze jako wartości niejako „stwarzającej” świat na zewnątrz łącznie z przeszłością, co stanowi piękną hiperbolę. Z drugiej strony przypomina o wymiarze jednostkowym (wszelkiej prawdziwej?) wiary: za Kierkegaardem można powiedzieć, że prawdziwa wiara w siebie jest tożsama z wiarą w Boga. Poza tym wszystkim zaś, jest Twój tekst niezwykle liryczny i delikatny, przepięknie nostalgiczny. Poezja przez duże P

Serdeczności

Zolu,

musiałam, po prostu musiałam się odezwać

Twój wiersz to esencja takiej wiary, która przemawia do mnie. Nie wiary w mury, obrazy, nawet grube drukowane księgi. Nie w klęczenie, przekładanie koralików i mniej lub bardziej główne prawdy. Jeśli nie wierzymy w siebie, nie kochamy swojej istoty, to gdzie tu mówić o Bogu i wierze w inne cuda?

Sami jesteśmy cudami i to jest właśnie Boskie

Wiersz wydaje się bardzo prosty i skromny w konstrukcji (jak to oktostych), ale porusza i trafia

Dziękuję

A ja - dumając nad treścią - doszłam do wniosku, że dobrze byłoby jeszcze się z nią pobawić, Zoleńko.
Bo - zauważ - wiersz dotyczy wyłącznie mężczyzn, o czym mówi "jej suknia" i "ją poznałeś".
A mógłby dotyczyć wszystkich.
Gdyby zmienić "suknię" i "dzień poznania" na coś innego, wiersz nabrałby bardziej uniwersalnego charakteru.
Wtedy zostałby "dzień imienin", a ostatni dwuwers mógłby brzmieć chociażby tak:
- modlitwa wyszeptana w czas potrzeby.
więc co, jeżeli w siebie też nie wierzysz? - "jeżeli" bardziej zgadza się akcentowo niż "jeśli".
Zastanawiałam się jeszcze nad tym "nie bardzo wierzysz" i przyznam, że lepiej by mi się czytało - gdy w coś nie umiesz wierzyć.

Natomiast przesłania nie łączę z Bogiem - dla mnie jest inne. Gdy nie wierzymy w siebie, na dobrą sprawę nie ma nas, giniemy w tłumie, nie zostawiając po sobie śladów, ponieważ taka wiara jest często siłą sprawczą różnych działań. Człowiek niepewny siebie rzadko kiedy podejmuje wyzwania czy ryzyko, a tym samym nie dochodzi do wielu rzeczy, które mógłby osiągnąć przy większym zdecydowaniu i odwadze.

Serdeczności

Sporo zawartości w tym mini. Myślę sobie, że od wiary w siebie wszystko się tak naprawdę zaczyna.

Gdy nie wierzymy w siebie, to nie wierzymy też w spełnienie i powodzenie wielu rzeczy, a wtedy bardzo szybko pojawia się rezygnacja, tracimy z oczu niejeden cel, obraz zamazuje się i w detalach zaczyna się ślepnięcie i znikanie, nie widzimy tego, co dalej, jak i na wyciągnięcie ręki. Nie mając w sobie zbyt siły, odwagi, nie potrafimy zawalczyć o to, co dla nas i dla naszych bliskich ważne. Nasuwa mi się tutaj takie słowo jak przedwczesna rezygnacja, powodów mogą być tysiące. Tymczasem moc sprawcza kryje się w nas samych, a powodzenie zależy od gotowości do podjęcia kolejnej próby, nawet wtedy, gdy poprzednia skończyła się porażką.

Tak sobie pobiegłam ścieżkami wiersza, rozmyślając też nad naczyniami połączonymi, tak sądzę że ten zaczątek niewiary jest zaszczepiany już w dzieciństwie.

Podpisuję się pod tym obiema rękami:

"gdy w coś nie bardzo wierzysz - tego nie ma"


Smocze uściski i pozdrowienia

Jest to wiersz, który warto szeptać sobie rankiem do lustra, a potem z mocą odbitą w zwierciadle iść w życie. Bezcenne. Z przyjemnością zajrzałam. Jedno, co mi leciutko wadzi to sąsiedztwo 'gdzieś' i 'gdyś', a jako, ze zielony kamyk sam w sobie jest szczęśliwy, to uważam, że w wersie:

wcale nie trzeba dodawać 'szczęścia', bo to rozumie sie samo przez się. Można pozbyć się też 'gdzieś' i napisać:
zielony kamyk ukryty w kieszeni i sprawa sąsiedztwa 'gdzieś' i ' gdyś' załatwiona. No, ale to Twoje dzieło i Ty decydujesz o takich niuansach. Tak czy siak jest świetnie