Pamiętam to mini, ale chyba z nieco innym początkiem.

Ten początek wyliczankowy trochę, co wizualnie buduje ścianę,

zmieniłabym ciut, o tak:


czy dom to miejsce

- do zamieszkania
- na własne książki
- gdzie matka czeka
- że chce się wracać

mówią dom to miejsce

dwie spółgłoski i samogłoska
kaligrafowane w trzech liniach kółko
laseczka kółko trzy na odwyrtkę

za lasami za górami

którędy


*

Zastanawia mnie to "w trzech liniach kaligrafowane kółko", nie widzę tych trzech linii, bo jeśli pisane ręcznie, to bez oderwania od kartki płynnym pociągnięciem w jednej linijce,
właściwie widzę dwa kółka przy literce d i o, czy czegoś nie widzę Aniu?

Z pewnością wrócę jeszcze.

Pozdrowienia i buziaki

Witaj Aniu.

Świetny wiersz.
Niby tak mało, kiedy uczymy się go pisać, ale jakże ogromnie dużo, kiedy spełnia role tego domu rodzinnego, w którym można tyle ukryć. W którym mamy możliwość ukrycia samych siebie. Takie dobre miejsce, które oddziela nas od bezdomności szerzej pojętej. Od bycia niekochanym, bo dom to przecież miejsce gdzie się rodzi miłość i harmonia. Matka odkrawa w nim pajdę po pajdzie...Pozdrawiam.

Aniu, teraz jaśniej

widzisz nie pomyślałam nawet o zeszycie w linie, bo ten zapis wprowadził mnie w błąd. Przeniosłaś mnie teraz do dzieciństwa i związanych z nim zapachów. Zapach dawnych cienkich zielonych zeszytów! Magia!

I tylko dlatego pomyślałabym jeszcze czy nie zapisać, by było bardziej widoczne i dało się pobiec także za tym zapachem.

kaligrafowane na trzech liniach:
kółko laseczka kółko trzy na odwyrtkę


albo:

kaligrafowane w zeszycie w trzy linie:
kółko laseczka kółko trzy na odwyrtkę


Buziak

Bardzo mi się podoba w tym wierszu. Mimo początku, który wizualnie mnie nie zachwycił (jakoś nie pasują mi te myślniki), to całościowo i "treściowo" jest smakowicie. Szczególnie urocze wersy obrazujące pisanie słowa przez dziecko. Całość na pierwszy rzut oka prosta. Ot, podmiot liryczny zastanawia się czym jest dom - sięgając do utartych wyrażeń, stereotypów (książki, matka), próbując jakby "podsumować" wszystko co wie o domu. I jest dzięki temu ciepło, ale mam wrażenie, że między wersami rozgrywa się jakiś dramat, smutek. Dlaczego peel musi się nad tym zastanawiać? Zapomniał? Stracił? Szuka i nie może znaleźć, czy może po prostu dla niego dom to jeszcze coś innego. Przykuwająco.

Edit: I jeszcze wróciłam, żeby pochwalić świetny tytuł (który zresztą potęguje moje odczucia)

Trochę mi nie leży ten początek, Aniu.
Miejsce, że chce się wracać?
Skróciłabym:
czy dom to miej­sce
- za­miesz­ka­nia
- na książ­ki
- w którym czeka matka
- gdzie chce się wra­cać


Zrezygnowałabym z tego wersu, zostawiając niedomówienie.

Kaligrafując "dom", dziecko ma przed oczyma zupełnie inny obraz niż późniejszy dorosły, dla którego dom często przestaje już być synonimem ładu, rodziny i bezpieczeństwa.
Niestety - trudno wejść dwa razy do tej samej bajki.

Miłego