Portal zamknięty za wcześnie - draiochta
Proza » Fantastyka / Science Fiction » Portal zamknięty za wcześnie
A A A

— Dziadku! Dziadku, chodź, zaraz się zacznie, a bez ciebie nie pójdę!
Chryzantem westchnął głęboko i przesunął dłonią po niebieskiej brodzie, zanim zdecydował się posłuchać wnuka. Nie wiedział, o co tyle szumu. Galaktyka wyruszyła w podróż ponad 40 lat temu, w czym więc dzień dzisiejszy był inny od poprzednich? Miał wrażenie, że nie nadążał za myśleniem współczesnego społeczeństwa, za tym jego „powrotem do korzeni” – w taki sposób nazywali powrót do zwyczajów sprzed ANiS-Techniki – oraz za jego zdolnością do zapominania o wydarzeniach i ludziach, zaraz po tym jak odprawili swoje absurdalne rytuały.
Westchnął ponownie, odrywając się na chwilę od swoich myśli by poprawić okulary i rozejrzeć się po dziedzińcu. Nie musiał się nawet za bardzo wysilać, bo Lawender w kilka sekund znalazł się przy nim, w starym zwyczaju uczepiając się pasa materiału, będącego symbolu Podróżników, który zwisał mniej więcej do poziomu kolana starszego mężczyzny.
„Może to nie rytuały są absurdalne, a ja robię się zgorzkniały”, pomyślał, przeczesując palcami gęste włosy chłopczyka. Były jasne, niemalże białe, jedna z cech odziedziczonych po matce. Z jednej strony wywoływało to swoiste ukłucie w okolicy serca, ponieważ fakt, że geny Pullusów nie zaistniały w następnym pokoleniu oznaczał nieuchronne wymarcie cech charakterystycznych ich rodu; nikt nigdy nie będzie mógł pochwalić się ciemnymi jak skrzydła kruka włosami, malinowymi oczami oraz drobnym znamieniem w kształcie chmury burzowej na lewym obojczyku. Ale z drugiej strony... gdyby cechy Galaktyki przeszły na dzieci, a potem na wnuczęta, wszystkie lata bez niej byłyby znacznie boleśniejsze. Bo jak to by było codziennie spoglądać w oczy Galaktyki, podczas gdy jej samej nie dane było mu już nigdy ujrzeć?
Mrugnął do małego chłopca, po czym dał się pociągnąć w stronę prowizorycznej sceny, od której wszystko miało się zacząć. Na niej stał gładko ogolony mężczyzna, na oko trzydziestoletni, ubrany w trzyczęściowy szary garnitur. Jego usta wykrzywiał uśmiech, co prawda uprzejmy, ale kryjący w sobie coś niepokojącego. Chryzantem nigdy za nim nie przepadał, zawsze przywodził mu na myśl tanią błyskotkę z bazaru - sprawia dobre wrażenie, ale przy bliższym przyjrzeniu się sieć rys i niedociągnięć jest dobrze widoczna. I tym razem, instynkt go nie zawiódł.
- Witam wszystkich zebranych! Wiem, że przybyliście tu po to by uczcić pamięć Galaktyki Pullus z rodu Ametystów i doceniam to. Ja, niestety, nigdy nie miałem zaszczytu jej poznać i może to jest najbardziej frustrujące w tym wszystkim... – Umilkł na moment i spuścił głowę, udając smutek, naprawdę jednak uważnie lustrował reakcje tłumu. – Dlatego, razem z moją kochaną żoną Kometą, przygotowaliśmy dla was niespodziankę.
To przykuło uwagę Chryzantema, który rzucił szybkie spojrzenie na swego syna, stojącego kilka metrów dalej. Ten jednak udawał, nie dostrzega natarczywego spojrzenia ojca, choć mięśnie jego szczęki były wyraźnie napięte. Uczucie niepokoju rozlało się po ciele starca.
- Narcyza była jedną z Podróżniczek – kontynuował mówca – które poświęciły siebie dla dobra ogółu. Dla nas! Nie możemy pozwolić, by jej poświęcenie poszło na marne. Dlatego zdecydowaliśmy się... zamknąć portal.
- Co on wygaduje? On nie może... Nie... – Rozległy się szepty wokół. Ten portal nie był jedyny na świecie, było jeszcze mnóstwo innych, który mogły wyrządzić podobne szkody. A poza tym wystarczyło poczekać jeszcze tylko kilkanaście lat i byłby znów gotów do użycia.
„Nie, niemożliwe by miasto mogło pozwolić sobie na taką stratę.”, pomyślał Chryzantem. Zrobił krok do przodu, zdobywając tym samym uwagę prowadzącego ceremonię. Jednakże nim zdążył cokolwiek powiedzieć, tamten kontynuował swą przemowę:
- Podróże w czasie są niebezpieczne. To głupota, zabawa bogaczy! – Jego głos był teraz praktycznie krzykiem. – Straciliśmy wystarczająco dużo ludzi, a jak dotąd nie wynieśliśmy z tego żadnego pożytku.
Zmarszczył lekko nos, widząc nic tylko morze sceptycznych twarzy przed sobą.
- Nie jest to tylko moje zdanie. Zniknięcie Galaktyki było kroplą, która przelała czarę. Od dziś zaczyna się Rządowy Program Zamykania Portali. Nigdy więcej eksperymentów z tunelami czasoprzestrzennymi! – Zmrużył powieki, a uważny obserwator zauważyłby, że to tylko wystudiowana poza, a Cykor powstrzymuje tryumfujący uśmiech.
Chryzantem przez chwilę odczuwał wszystko ze zdwojoną siłą: kwiatowy zapach ulubionych perfum jego synowej, nacisk Lawendera na jego pas, dźwięk oburzonych szeptów ludzi zebranych, by uczcić pamięć jego żony. A sekundę później nie czuł już nic, jakby wszystkie jego zmysły zamknęły się i bodźce z zewnątrz do niego nie docierały. Poczuł się niby widz w kinie, obserwował jak jakiś zniszczony rodzinną tragedią i alkoholem starszy mężczyzna oswobadza się z uścisku małego chłopca, obraca się w zwolnionym tempie i rusza ku zamkniętej części rezydencji Pullusów.

* * *

Kiedy odzyskał świadomość, znajdował się w wielkiej komnacie, która wyglądała tak, jakby ludzka stopa nie skalała jej posadzki od wieków. Wszędzie, gdzie spoglądał, widać było ogromną warstwę kurzu i sieci pajęczyn. Stary stolik do gry w szachy, przewrócone krzesła, bezcenne obrazy – wszystko to zostało pozostawione na pastwę czasu, który w Pokoju Lawiracji płynął pięć razy szybciej. Ostatnim razem kiedy tu był, jego ciało było młode, usta rozciągnięte w uśmiechu, a oczy błyszczące radosnym blaskiem. Teraz był zaledwie cieniem tamtej osoby, ostatnim etapem przed zejściem do krainy zmarłych. Miał zejść do niej z Galaktyką, nie sam i nie w ten sposób. Nie zmęczony i obolały od cierpienia psychicznego. Nie!
Zebrała się w nim nagła złość za szczęście, które zostało mu odebrane, za straconą młodość. Wiedział, co powinien zrobić. Oni mogli sobie przygotowywać wyimaginowany pogrzeb wyimaginowanego ciała, ale on każdego dnia przez ostatnie 40 lat próbował się pogodzić z jej odejściem i żadna ceremonia mu w tym nie pomoże. Dlatego postanowił odejść razem z nią.
- Doprawdy, stary durniu, dlaczego nie pomyślałeś o tym wcześniej? – wymruczał sam do siebie, kiedy kierował kroki ku drzwiom. Nikt nie mógł mu przeszkodzić.
Po tym jak zaryglował jedyne wejście do komnaty, obrócił się powoli i w końcu stanął twarzą w twarz z portalem. Wyglądał dokładnie tak, jak można by się tego spodziewać. Poza tym, że jako jedyny obiekt w Pokoju Lawiracji nie wykazywał oznak upływu czasu. Chryzantem ruszył w jego stronę powoli, wyciągając pomarszczoną dłoń ku drgającej niespokojnie tafli. Portal miał kształt koła o średnicy około dwóch i pół metra, stał na marmurowym podeście i wydawał się drwić ze staruszka. Na moment w sercu mężczyzny pojawiła się wątpliwość, jednakże zniknęła niemalże natychmiast, gdy do jego uszu dotarło pierwsze uderzenie w drzwi. Cóż, mógł pomyśleć nad bardziej dyskretnym opuszczeniem placu, ale w tamtym momencie nie wydało mu się to takie istotne.
Objął się ramionami by dodać sobie otuchy, już był bardzo blisko. Wydawało mu się, że słyszy Jej głos, czuje Jej obecność. Ostrożnym ruchem zdjął złote okulary z nosa i zostawił je na małym stoliczku z zakurzoną lampką. Dobiegł go dźwięk rozpadającego się drewna, ale on już przytrzymywał się ramy, już odbijał nogi od ziemi i po chwili otoczyła go ciemność.

* * *

Jedynym dźwiękiem przerywającym ciszę w nieregularnych odstępach był dziecięcy szloch. Ojciec chłopca stał ze łzami w oczach, ale nie odezwał się ani słowem dopóki sanitariusze nie wynieśli ciała, a mały tłum gapiów nie stracił zainteresowania całym zajściem.
- Dlaczego nie powiedziałeś, że portal został zamknięty wczoraj?
Cykor tylko wzruszył ramionami, podnosząc oczy na ojca Lawendera.
- Znasz odpowiedź.
- Mimo wszystko powinieneś mi powiedzieć! – Nagle poniósł głos, odwracając gniewne oblicze ku mężczyźnie, który był winny śmierci Chryzantema. – To był też twój ojciec.
Kolejne wzruszenie ramionami.
- Zawsze byłeś miękki. Ja po chciałem go skrzywdzić tak samo jak on skrzywdził naszą matkę. – Gdy to mówił, nawet jeden mięsień na jego twarzy nie drgnął. – Gdyby wtedy nie... nie zajmował się innymi sprawami i zawiózł matkę do lecznicy na czas to nie tylko ty byś żył, młodszy bracie, a Galaktyka! Ja ją znałem, pamiętam ją i wiem, że tego by właśnie chciała. Chciałaby żebyśmy ją pomścili, nie rozumiesz?
„Młodszy brat” zacisnął dłonie w pięści, powstrzymując łzy, które za moment i tak miały wydostać się z jego oczu. Przygryzł wargę, badając wyraz twarzy brata. Najwidoczniej jednak nie dostrzegł w niej tego, czego szukał, bo po chwili prychnął, spuszczając w końcu wzrok i uśmiechając się z politowaniem.
- To ty nie rozumiesz i nigdy nie rozumiałeś... Nie zabiłeś osoby odpowiedzialnej za śmierć matki, tylko kruchego starca, który dekady temu postradał zmysły przytłoczony poczuciem winy. Jesteś gorszy od nich obu.
To mówiąc, opuścił pomieszczenie.

KONIEC

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
draiochta · dnia 12.06.2017 18:55 · Czytań: 437 · Średnia ocena: 4 · Komentarzy: 2
Inne artykuły tego autora:
Komentarze
Krzysztof Konrad dnia 14.06.2017 13:39 Ocena: Bardzo dobre
Ponieważ nie znam się na tym gatunku, nie wypowiem się w kwestii fabularnej ani jak to przedstawiłeś w tym kontekście. Ale wypowiem się na temat stylu. A jest o czym pisać, bo robisz to sprawnie, przeskakujesz opisami z jednego do drugiego i wcale mnie zmęczyleś. Przeczytałem i chciałem więcej, wkurzyłeś mnie tym, że opublikowałeś tak krótki tekst, a w tych okolicznościach to gigantyczny plus. Choć nie lubię sf, to będę śledził Twoje opowiadanie, bo mnie zaciekawiło dość mocno.

P. S. Szacun za kozackie imiona :)
draiochta dnia 25.06.2017 23:28
^ dziękuję za komentarz! Napisałam to wiele lat temu i zastanawiałam się co ludzie o tym sądzą...

To jest opowiadanie zakończone. Nie ma nic więcej, nie ma nic mniej. :)
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
18/03/2024 19:06
Pliszko, Posłużyłaś się skrótami myślowymi, ale pełnymi… »
Jacek Londyn
18/03/2024 18:15
Trening czyni mistrza. Kolejna okazja, tym razem… »
valeria
18/03/2024 11:41
Piękne, już bielonych rzeczy nie spotykam już:) chyba w… »
mede_a
18/03/2024 10:45
Jak ja kocham te Twoje maluchy! Ajw- poezji pełna - pisz,… »
Kazjuno
17/03/2024 22:58
Ja miałem skojarzenie erotyczne, podobne do Mike 17. Jako… »
Kazjuno
17/03/2024 22:45
Co do Huty masz rację. To poniemiecka huta do końca wojny… »
ajw
17/03/2024 21:52
Zbysiu - piękne miałeś skojarzenia :) »
ajw
17/03/2024 21:50
Tak, to zdecydowanie wiersz na pożegnanie. Na szczęście nie… »
Gabriel G.
17/03/2024 19:52
Nie ukrywam czekam na kontynuację. To się pewnie za trzy -… »
Kazjuno
17/03/2024 16:40
Dzięki Gabrielu za krzepiący mnie komentarz. Piszę,… »
valeria
17/03/2024 15:17
Gotowanie to łatwizna, tylko chęci potrzebne :) »
Gabriel G.
17/03/2024 12:46
Kazjuno Jestem świeżo po lekturze wszystkich trzech części.… »
Jacek Londyn
17/03/2024 10:31
Proszę o chwilę cierpliwości. Zanim odpowiem na komentarze,… »
Kazjuno
17/03/2024 04:17
Czekamy z Optymilianem, ciekawi twojego odniesienia się do… »
Jacek Londyn
16/03/2024 12:26
Drodzy Koledzy po piórze. Dziękuję za komentarze. Jest mi… »
ShoutBox
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:43
  • Nie poezją ja, a prozaiczną prozą teraz, bo precyzję lubię: nie komentarzem, a wpisem w/na shoutboxie zaczęłam, a jak skończę, to nie potomni, a los lub inna siła zdecyduje/oceni.
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:32
  • Pliszko - nie! Dość milczenia! Dopóki żyjemy! A po nas krzyczeć będą "słowa", na karcie, na murze...
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:28
  • To, jak skończysz pozwól, że ocenią potomni. Zaczęłaś komentarzem... pozwól/daj nam możliwość byśmy i Ciebie komentowali - jedno "słowo", póżniej strofy...
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:20
  • ech, Zbigniew Szczypek, fajnie wszystko, wróżba jest, choć niedokończona, ale z tego, co pamiętam, to Makbet dobrze nie kończy ;)
  • pliszka
  • 05/03/2024 22:58
  • A reszta jest milczeniem...
Ostatnio widziani
Gości online:36
Najnowszy:pkruszy