Czy wystarczy pięknych chwil na długie godziny umierania?
Każdej wiosny puszczają nowe tamy. 
Zostają pszczele plastry i blizny, strumienie drążą do wyjścia 
spod skóry. Pod wodą czai się szorstkość kamienia.
Niepokój, który bywa zapowiedzią ciszy - nie zanurzę tam dłoni. 
Otrzepuję się, biegnę nadal, by żyć szybko i uważnie.

Jak okiem sięgnąć, nieprzebite, martwe bagno.
Coś spowalnia moje kroki.
Do jedynych spotkań dochodzi na skrzyżowaniach bez świateł. 
Piesi przemykają po cudzych śladach na drugą stronę, 
chcą uniknąć zapadania się, gładko wskoczyć w zapadnię. 
Pod drzewami leżą porzucone futra z sensów. 
Większość z nich ostatecznie wybiera nagość.