Kimże jest tamta zjawa kryjąca się w czeluściach ruiny opuszczonego domu, równie martwego jak tożsamość człowieka którym była? Kiedyś tak samo żywa jak inni żywi, oddychała, mówiła tym samym językiem. Nie budziła postrachu. Dziś, tylko dlatego, że nie ma fizycznego ciała, żywi boją się jej. 

Snuje się między gołymi zagrzybionymi murami które tworzyły pokoje, kuchnię, korytarz i łazienkę, a dziś są tylko ich szkieletami. Niechlujne bohomazy na ścianach to jedyne, co stanowi dzisiejszy ślad obecności człowieka. Stłuczona szyba w świetliku od drzwi frontowych od czasu do czasu odbija światło pobliskiej latarni. Gdzieś w głębi domu słychać kroki. Słychać szepty, trudno jednak odróżnić słowa. Koty nocą wychodzą tu na żer. Nietoperze opuszczają strych. Ich kły już na zawsze będą się kojarzyć ze słynnym mieszkańcem Transylwanii.

Serce się kraje na myśl, ile powierzchni tutaj się marnuje. A przecież można zrobić wiele dobrego: kupić dom, zainwestować w jego remont. Tchnąć w niego nowe życie. Nic tego jednak nie zapowiada. Skoro nikomu dotąd nie udało się wskrzesić umarłych, czyż nie równie szalonym pomysłem jest wskrzeszenie umarłego domu?

A czy Cię też boli serce? Och, przepraszam… Na moment udało mi się zapomnieć, że nie żyjesz. Zwą Cię Samotnym Nieznajomym.

Jesteś personifikacją historii. Przeszłością zawieszoną w teraźniejszości, która nie zna pojęcia przyszłości. Zagubiony w czasoprzestrzeni, utknąłeś między wymiarami. Kim byłeś? Co jadłeś na śniadanie? Z czego się utrzymywałeś? Co przeżyłeś w swym doczesnym życiu? Czy życie było Ci udręką, czy ekstazą? Kogo kochałeś i czy to miłość trzyma Cię tutaj?

Powiadają, że w czasie pełni widać Cię wyraźniej. Blade światło oświetla Twoją zapadniętą twarz z czarnymi jak smoła oczodołami, a wiatr rozwiewa przerzedzone włosy. Mokra od deszczu gałąź tworzy surrealistyczne desenie na Twoim półprzezroczystym płaszczu. Można pomyśleć w pierwszej chwili, że jesteś bezdomnym szukającym schronienia w murach zimnych od braku żywej duszy. I tylko brak widocznych stóp jest tym, co faktycznie odróżnia Cię od żyjących.

Księżyc w pełni cieszy się złą sławą. Ludzie mówią, że pod jego wpływem można cierpieć na bezsenność, podupaść na zdrowiu, odejść od zmysłów, a nawet dopuścić się zbrodni.  Z niepokojem patrzą jak świeci na niebie; dostojny, dumny, piękny. Złudzenie optyczne pozwala ulec wrażeniu, że jest fizycznie największym obiektem w Kosmosie, większym od każdej widocznej na niebie planety.  Boją się, a jednak, nie mogąc zasnąć, patrzą. Ci, którzy pragną doświadczyć Twojej samotnej obecności, również obawiają się Księżyca. A jednak ciągną na grób domu który tętnił życiem nie mniej niż inne.

To przekleństwo przychodzić w to miejsce. Musieć ciągle przypominać o jego zakończonym życiu. Przekleństwo i klątwa. Naprawdę powinieneś zaznać już spokoju. Zejść z tego świata do którego dawno przestałeś przynależeć.  A tymczasem wciąż tu tkwisz. Regularnie co noc, a bywa, że i za dnia, stajesz się atrakcją dla żywych, którzy lubują się w bezpiecznym kontrolowanym strachu. Lubiących czuć, jak oblewa ich zimny pot. Nic bowiem tak jak płyny fizjologiczne nie przypomina im, że wciąż żyją, choć zdają się przecież to wiedzieć.

Będę się modlić o spokój twej duszy, Samotny Nieznajomy. Powtarzać co noc: „Wieczne odpoczywanie racz mu dać, Panie...”.

A może to wcale nie klątwa? Nie fatum? Wobec tego, dlaczego wciąż tu przychodzisz? Może zjawiasz się tu z własnej nieprzymuszonej woli? Może lepiej Ci tu niż w zaświatach? Może wciąż nie pogodziłeś się z fizyczną śmiercią?

Może to Twoje przeznaczenie? Wybrano Cię, by coś żywym przypomnieć?  Coś im powiedzieć? Coś im uświadomić?

Niestety, brak fizycznej powłoki czyni Cię niezrozumianym. Czyni Cię przerażającym. Odbiera możliwość kontaktu z żywymi, a przez to czyni Cię samotnym.

Samotnym Nieznajomym.