Intro,

czuję, że na fali współczesnych wydarzeń tworzy się ważny cykl: Przed chwilą - Kiedy rzeki płaczą, teraz - Kiedy drogi tracą swoje cele. Przyszła mi na myśl Oeconomia divina Miłosza, choć to może nadinterpretacja z mojej strony? Jednak pomyślałam, że kiedy świat zatraca formę, wszystko zostaje przeznaczone na zmarnowanie. Kiedy brak reguły, każda droga traci sens. Wg Saint Exupery'ego wszystkie drogi prowadzą do ludzi. A co, jeśli nie? Odpowiadasz na to pytanie, i jest to przestroga. Świetna miniatura.

z.

bardzo mi się podoba sformułowanie "nieskończony wątek tęczowej bieżni", bo trudno o bardziej sięgające istoty rzeczy wyrażenie przekonania, zazwyczaj ubieranego w trywialne słowa, że warto mieć marzenia bez względu na to, jak bardzo wszystko wokół się się wali, przyjaciele zawodzą a wartości okazują się szmelcem. Tym bardziej, że zaraz potem jest "wieża z kości słonecznej", która mnie, katolikowi, kojarzy się jednoznacznie z zawołaniem z "Litanii Loretańskiej" Pozdrawiam

Tak też myślałam "wieża z kości słonecznej" bardzo pięknie współgra z "tęczową bieżnią", bo obie są zrobione z dość nietrwałego tworzywa. A jednak tęcza jest też symbolem wiary w tolerancję, przełamanie języka lęku przed innym, pomówień, łatwych osądów i nienawiści. Nawet tzw. Ludziom dobrej woli mieszają się "języki" ten z mediów i z serca. Wieże Babel wciąż rosną i upadają. Dla mnie to nie jest pesymistyczny wiersz, czuję tu mimo wszystko nadzieję