sama już nie wiem – śmiać się czy płakać, kiedy widzę
jak grzęźniesz w oksymoronach, zażywając wolności.
słowa nie przebierają w słowach, gdy wrzeszczysz:
teraz, kurna, ja rozdaję karty – odkrywasz
 
się coraz bardziej. niełatwo wychwycić jedną sensowną
myśl z tak dużej ilości, jeszcze nie. mam związane
ręce, w kieszeni – złamanego grosza. rośnie poczucie
pustki, piętrzą się stosy odrzuconych rozmów. frust-
 
racja – to jakby zawisnąć głową w dół.
 
spadaj, ciśnie się, ale nie – nabieram wody. nacięcia.
szczeliny, to z pozoru dobra kryjówka. jednak
niewiele tu światła.
 
*
 
patrzę z troską na plankton, wierząc, że na pływających
szczątkach powstanie z czasem jedność. dzisiaj
pozostaje policzyć blizny – w każdej kromce
chleba. w pajacach.
 
 
 
2017-06-09