Procesjo, wiersz jest ładnie napisany, z fajną narracją. Nie znajduję niczego, co by mi technicznie przeszkadzało. I pod tym względem mi się podoba.

Natomiast, nie do końca rozumiem przekaz. Skojarzyło mi się z umieraniem i przejściem na tamten świat. Ale mi większość rzeczy się z tym kojarzy, więc to może być tylko mój subiektywny odbiór.

W każdym razie, bez poczucia treści we własnym wnętrzu, podobanie się nie jest już takie jak powinno.

Pozdrawiam

Bardzo ciekawy wiersz, zdążyłam go już źle zinterpretować, jednak po przemyśleniu sądzę, że dwutorowość interpretacji jest w niego do pewnego stopnia (i bardzo na plus) wpisana - jakby był jednocześnie zapisem rozczarowującego doświadczenia i w pełni teoretyczną, czerpiącą z psychologiczno-antropologicznej wiedzy przestrogą. Podoba mi się szczególnie dwoistość odniesień do ziemi/Ziemi - jako czegoś nieczystego, związanego z niskim statusem społecznym, ale też naszej macierzy/opoki - i bardzo wymowna w zaakcentowaniu frazeologizmu „czuć się na miejscu” pointa

Serdeczności