Sama już nie wiem - śmiać się czy płakać,
odszedł w nieznane z butelką whisky.
Spita ze słoną łzą z kawy pianka -
przecież od zawsze był dla mnie wszystkim. 

A tak niedawno, nocą, w kamperze,
sypiąc garściami różane płatki,
szeptał do ucha, że wielbi szczerze -
do zakochanej ślepo wariatki.

Wpierw ukradł serce, potem pierścionki,
ruszył w nieznane z tą od pokera.
Zawsze był miły, słodki, beztroski,
czy jest szczęśliwy także i teraz?

Kiedyś pisałam - dziś brak mi weny,
sama już nie wiem - śmiać się czy płakać.
Łkając, w objęciach wiśniowej cherry,
skulona, sama, sypiam w pajacach.