No nie! Nie możesz pisać takich wierszy. Trzeba przyznać, że fachowo zbudowane wersy, ale do licha czemu taki czarno-smutny!

No hej! Gra się toczy, piłka w grze!

Kiedy kilka lat temu zaintrygowały mnie wersy pisane przez Wiolina (obowiązkowa lektura na Czytaniach PP), ktoś powiedział, że Autor zagląda raz w tygodniu, dodaje wiersz, raczej nie komentuje. Czas zatacza koło, jest przekorny, ale zajrzałam wczoraj i przeczytałam, smutno mi. Ciekawe, że tekst, jak zakładam, pisany w sferze emocjonalnej, przenosi się na tę materialną. Oto biedą dla jednego jest głód duszy, dla innego myśl o kilku groszach na codzienną strawę. Duch i materia wyją do księżyca, nie mają dokąd uciec. Zarówno śmierć duszy, jak i ciała jest śmiercią; umieranie tej pierwszej zabija ciało, drugiej ducha. Bardzo zasmucił mnie ten wiersz. Ale jest potrzebny, jak wszystkie Twoje. Kiedy już nie będzie naszego pokolenia, ale może będzie świat, komuś przypadnie rola odnalezienia Twoich wierszy. Tu przypomina mi się przedwojenny poeta o smutnym wojennym życiorysie i piękniej poezji, od jakiegoś czasu jest jego profil na fb, ktoś po latach spełnia misję. Ale dopóki żyjemy, żyjmy - trzeba pisać i cieszyć się drobiazgiem, jak piękny może być garnek gorącej zupy i niebo nad miastem!
Serdeczności, Wiolinie!