Co się rzuca, także w tym wierszu i w oczy, to dojrzałość uczuciowa autorki. Jej pełnia wrażliwości w miłości. Przed,w trakcie, po. Rodzi się pytanie: czy zawsze musi być po?
Znalazłem odpowiedź ale to tajemnica . Wiersz mocny ze względu na "po" i istnienie wciąż razem, jakby. Czy taka sytuacja, razem gdy po, może owocować innym obrazem miłości?
No rodzi wiersz pytania chociaż wieje smutkiem a w oczy (ponownie) jakby cebula trafiła .
I ciekawe, czytając JPJ i AJW można dostrzec: miłość zawsze taka sama i zawsze istnieje po.
Dobra, wystarczy . Gratulacje za kolejne poruszenie czytelników.

Brzmi to jak nieudana i skrócona interpretacja wiersza Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. Kto nie wierzy niech przeczyta wiersz Pawlikowskiej:

Pocałunki

Wciąż rozmyślasz. Uparcie i skrycie,
Patrzysz w okno i smutek masz w oku...
Przecież mnie kochasz nad życie?
Sam mi mówiłeś przeszłego roku...

Nie widziałam cię już od miesiąca
I nic. Jestem może bledsza,
Trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca,
Lecz widać można żyć bez powietrza!

Gdy się miało szczęście, które się nie trafia:
Czyjeś ciało i ziemię całą -
A zostanie tylko, tylko fotografia,
To - to jest bardzo mało...

Powiedziałeś mi: Kiedy do mnie piszesz,
Nie wystukuj wszystkiego na maszynie,
Dopisz jedną linię własną ręką,
Kilka słów, doprawdy nic wielkiego -
Tak tak tak tak tak tak tak tak tak tak tak...

Wciąż się śmiejesz, lecz coś tkwi poza tym,
Patrzysz w niebo, na rzeźby obłoków...
Przecież ja jestem i niebem, i światem?
Sam mi mówiłeś przeszłego roku...

Nie widziałam cię już od miesiąca.
I nic. Jestem może bledsza,
Trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca,
Lecz widać można żyć bez powietrza...

Nikt nie powiedział, że miłość będzie trwać wiecznie.
Raz tak jest, raz nie.
U Ciebie nie dane było im doczekać wspólnego końca.
Tak bywa...

Jak zwykle piękna liryka, z wieloma niedopowiedzeniami, z morzem smaczków.
Jak to w dobrej poezji bywa.

Atmosfera wiersza nie jest wesoła, ale jest prawdziwa.
Kochanie nie musi kończyć się happy endem.
Może skończyć się w szczerym polu, z twarzą w glebie...

Smutne to, ale takie ludzkie.