Za prawdę, kochani moi, nie wychodźcie, bo zima

i wietrznie, a panna milkliwa i nieposażna na ręce

patrzy, układając ołówki co do milimetra.

Muszą się zgodzić, wiernie odbębniając służbę

na straży czystych kartek, aż papier pożółknie

i skończą się kalendarze. Lampka nocna, pełna

rezerwy, zgaśnie i zrozumiecie. To nie światło było,

a jej twarz zapadła między echa wydarzeń.

Z kraju i ze świata zniosła już każdą zmarszczkę,

łapki drobiu odbiła na kartograficznej siatce,

lecz z przekonań te tylko, które mówią za siebie,

pozwalając jej milczeć, gdy wiecznie niezadowolona

ze słów, wystukuje palcami – raz, dwa. Do skutku

nie dojdzie, drugą ręką dodając zero do zera

i dalej poprzez ósemki. Za prawdę nie wychodźcie,

chociaż zżera was zazdrość, że inni trzymają jej

welon, ojciec prowadzi i ołtarz od lśnień rośnie.

Szaty dociec nie zdołasz, bo to na tobie układają się

jej złote nitki i jedwab ostatniej koszuli lgnie do skóry.

Dejaniry bliska jest pamięć, że przecież gdzieś,

kiedyś, naprawdę musiało między wami zaiskrzyć.