Mućka - Leniwiec2
Proza » Inne » Mućka
A A A
Od autora: Chciałbym nauczyć się pisać. Proszę o krytykę
Klasyfikacja wiekowa: +18

- Stachu!

 

Cisza.

 

- No łotwórz mi te drzwi Stachu! - Halina waliła zaciśniętą do białości pięścią w drzwi obory. Z nieoheblowanych desek wystawały drzazgi długie na parę centymetrów, jednak babsztyl nic sobie z tego nie robił. Żylasta łapa uderzała w zmaltretowane drewno z siłą młota pneumatycznego pracującego na najwyższych obrotach i z podobną do niego częstotliwością. W końcu kobiecina przerwała na chwilę, żeby poprawić spódnicę, zsuwającą się co i rusz z jej beczkowatego brzucha. Na moment w wiosce zapanowała cisza.

- Kurwa jego mać, łotwieraj Stachu, bo jak tam wejdę to ci w dupę dam, że nie łustoisz! Ile w łoborze można siedzieć jebany ty...

Jej wiązankę przerwał ryk krowy i przytłumiony głos Stacha dobiegający zza drzwi.

- Halina krowę doję, pójdź ty stąd.

- Stachu?! Kot wlazł na kurnik, grabie potrzebuję! Rusz dupę ze stołka i łotwieraj, ale już!

 

Cisza.

 

- Słyszysz ty mnie tam?! Grabie daj mnie, szybko bo ci kolana poprzestawię na wszystkie strony świata!

Przerwała w pół słowa. Coś było nie tak. Cichy szmer dobiegający z podwórza, jakby głaz toczył się w dół po zboczu pagórka. Przypadła do ziemi, wysunęła do przodu swój wygięty nochal i wciągnęła głęboko powietrze. Ktoś się zbliżał, ale co to za zapach? Piżmo, końska derka, tanie wino... Halina wygięła grzbiet by wyglądać na większą niż w rzeczywistości, jej twarz wydłużyła się w gniewnym grymasie, a szczecina na karku stanęła dęba.

Do obory, długimi susami przez zieloną trawę zbliżał się dziad. Kaszkiet przekrzywił na prawo i niechcący odsłonił łyse zakole; skąpane w promieniach słońca lśniło jak polerowane szkło. W dłoni trzymał laskę, zabraną na wypadek spotkania z kogutem. Ptak ów od niepamiętnych czasów był samowładnym królem podwórka, a ścieżkę prowadzącą z domu do obory obrał za swoje terytorium. Nikt oprócz dziada nigdy nie odważył mu się sprzeciwić. Ostatnio gdzieś zniknął, ale staruch nie miał zamiaru dać się zaskoczyć.

Ukryte między zmarszczkami, świńskie oczka obserwowały gęste zarośla w pobliżu obory. Oblizał usta, wąskie niczym kreska na pergaminie i przyspieszył kroku. Marsz stopniowo przeszedł w trucht, trucht w cwał, a cwał przerodził się w nieudolną szarżę, prosto w krzaki.

Kiedy zakrzywiona łapa dziada uderzyła w zarośla Halina była już wysoko w powietrzu. Spadając dostrzegła jego przekrwione ślepia, kryjące się wewnątrz strach i gniew. Instynktownie próbował zasłonić się laską, ale był zbyt powolny, rozlazły. Sto kilo żywej masy przygniotło go z impetem do ziemi. Widziała pulsującą tętnicę szyjną, jeszcze chwila, jeszcze sekunda, czuła już ustach smak potu i krwi, teksturę mięsa, chciała się w nie wgryźć, delektować, wysunęła kły, szybciej, szybciej no dawaj teraz kurwa!

 

- Czego chcesz ty pomiocie pieprzony ty?

- Ja byłam w łoborze pierwsza po cuś dziadu tu przylazł, skurwysynie jeden, grabie potrzebuję, nie mam czasu na ciebie!

- To co się rzucasz babo głupia ty! Kurwa mać! Myślałem, że kogut w krzakach siedzi. - Dziadu splunął za siebie i otrzepał się z trawy. Jego twarz rozpogodziła się, ale po paru sekundach wróciła do swej naburmuszonej codzienności.

- Eż ty jędzo wredna, koszulę mam do wyrzucenia przez ciebie. Sto złotych jak psu w gardło...

- To niech nie szarżuje jak jaka dzika świnia!

- Cicho bądź ty babo przebrzydła... - Dziadu zmarszczył brwi i podrapał się w czubek głowy, głęboko się nad czymś zastanawiając. Z profilu przypominał swojego ulubieńca z programów przyrodniczych – starego goryla o imieniu Cezar. Małpa owa miała wiele talentów, ale myślenie abstrakcyjne się do nich nie zaliczało. W końcu wytarł w rękaw spływającą po policzku ślinę i zapytał zaintrygowany:

- A po co przed oborą stoi?

- Po co?! Jak po co?! – Halina zapowietrzyła się ze złości. – Grabie potrzebuję, a Stachu się w łoborze zamknął i nie wychodzi, jeszcze krowe mnie męczy!

Dziadu zamyślił się na chwilę, po czym podszedł do drzwi i zapukał w nie rączką od laski.

 

Cisza.

 

- Stachu otwieraj! Halina się piekli, kot po kurniku lata, ja króliki muszę nakarmić, rusz dupę no!

Z wnętrza obory dotarł do ich uszu rozpaczliwy ryk krowy i przytłumiony głos Stacha.

- Halina, krowę doję, pójdź ty stąd.

Dziadu otworzył oczy szeroko ze zdumienia. Żyła na skroni wybrzuszyła się i zaczęła pulsować z zawrotną prędkością.

- Jaka kurwa Halina pierdolcu jeden! Własnego ojca nie poznajesz, kurwa jego mać?! To ja ciebie na świat wydałem, a tak mi się odpłacasz? - Dziadu uderzył w drzwi laską. Zatrzeszczały, więc zrobił to jeszcze raz i jeszcze, po chwili nawalał już bez przerwy, z pełnej pary, a trociny leciały we wszystkie strony.

- Co ty robisz dziadu, drzwi do łobory rozwalisz! - Halina zawyła i złapała go za rękę. Wyrwał się. Jego twarz przybrała kolor purpury, podobny do koloru gaci, które co czwartek w programie przyrodniczym zwykł zakładać Cezar. Oczy dziada pokryły się bielmem, z ust leciała fontanna spienionej śliny. Podniósł laskę wysoko nad głowę, jak do ciosu. Halina zrobiła krok w tył, ale potknęła się i upadła na zad. Zasłoniła głowę rękoma.

- Nie bij! - wrzasnęła.

Dziadu nie słyszał. Laska z potężną siłą pomknęła w dół; fala uderzeniowa wzbiła dookoła tumany kurzu. Huknęło na pół wsi. Ręce Haliny opadły bezwładnie, a twarz znieruchomiała w grymasie przerażenia. Jej ciało oklapło, jak przedziurawiony balonik, z którego uciekło powietrze.

Do dziada powoli docierało to czego właśnie dokonał. Krew odpłynęła z nosa i policzków, do tej pory fioletowo czerwone szybko zmieniły się w trupio blade. Ręce drżały. Przełknął ślinę, trochę zbyt pospiesznie, a może za wolno? Dygotał na całym ciele jakby nie mógł zaczerpnąć powietrza. W końcu złapał się za głowę i wydał z siebie przeciągły jęk.

Początkowe niedowierzanie stopniowo ustępowało, a koniuszki ust starucha podniosły się powoli ku górze. Po chwili szczerzył się już szeroko, pewnie ze stresu, albo konfuzji. Ni stąd ni zowąd z jego gardzieli wydostał się zduszony, piskliwy, diaboliczny chichot.

Parę sekund później rozdziawił paszczę jeszcze szerzej i wybuchnął gromkim, histerycznym, niekontrolowanym śmiechem, niosącym się na odległość paruset metrów. Przypominało to bardziej wycie wściekłego psa, niż jakikolwiek dźwięk, który potrafiłby wydać zdrowy człowiek. Oczy wyszły mu na wierzch, tak samo jak jęzor, wijący się w rytmie wstrząsających ciałem torsji. Ciągnąca się między wargami nić śliny wibrowała pod wpływem gwałtownie wydychanego powietrza. Co jakiś czas dziadu uderzał się przez łeb starając się powstrzymać drgawki co jeszcze bardziej go rozśmieszało.

 

- Mam cię ty kurwo, mam cię! A już myślałem, że nie zdążę ci dojebać, hehe!

Na twarzy dziada malowało się poczucie triumfu.

- I co ty pizdo mi teraz powiesz, no co? Co kurewko jedna? Hę?!

Halina drżącymi rękoma odgarnęła zmoczone łzami włosy. Wytarła twarz i wydmuchała zafefluniony nos w chustkę. Zebrała się w sobie, po czym spojrzała w prawo, tam gdzie wylądowała dziadowa laska.

Po środku krateru powstałego na skutek potężnego ciosu, pod rączką laski, jak wąż pod kamieniem wił się kogut. Jego długie, złote pióra pokrywał kurz. Spróbował zapiać i groźnie podniósł krwistoczerwony grzebień, ale ze ściśniętego gardła wydobył się tylko cichy skrzek. Upadły król podwórka był bezbronny w obliczu zwierzęcej siły dziada. W oczach koguta dało się dostrzec smutek i melancholię.

- Dobra Halina, wchodzimy do obory.

Dziadu złapał koguta za nogi, jak karabin.

- Nie chlip, drzwi i tak od dawna chciałem wymienić.

Walnął pięścią w dechy.

- Stachu wychodzisz stamtąd czy sam mam wejść? Gadaj, ale już, bo jak wejdę to będzie wpierdol za wsze czasy!

 

Cisza.

 

Zza drzwi dało się usłyszeć przytłumiony głos Stacha.

- Halina krowę doję, pójdź ty stąd! - rzucił lekko ironicznym tonem.

Tego już było za wiele. Dziadu z całej siły pociągnął koguta za ogon i wycelował nim w drzwi. Około pół sekundy wystarczyło, by potężny dziób zmielił deski na papkę. Dla niewprawnego oka musiało to wyglądać jakby sześćdziesiąt kilo dębiny nagle rozpłynęło się w powietrzu. Król podwórka zapiał zwycięsko. Nawet w niewoli zachował dumę.

Halina otrzepała się z trocin i podeszła razem dziadem do progu obory. Odczekali pół minuty zanim wszystkie drzazgi zdążyły opaść na pokryte słomą klepisko. Ich oczy powoli przyzwyczaiły się do półmroku panującego w środku. Przez okna wpadały pojedyncze snopy światła, jakby ktoś, chcąc im pomóc, wycelował w stronę budynku kilkadziesiąt lamp jarzeniowych. Promienie tańczyły i krzyżowały się malując na ścianach abstrakcyjne obrazy. Jeden z nich przypominał dwójkę tancerzy złączonych w uścisku. Ich ręce splotły się do tego stopnia, że stały się nierozerwalne, jak korzenie drzew. Halina przypomniała sobie młodość, swój ślub, gdy wirowała ze Stachem tak szybko, że nogi nie dotykały ziemi. Wszystkie twarze zwrócone w ich stronę, podziwiające piękną pannę młodą, radosne, pełne zachwytu. Tego wieczora jej imię nie schodziło gościom z ust. Oczy baby zwilgotniały lekko, więc wytarła je chustką.

- Co do kurwy? - dziadu przystanął i wyjąkał zaskoczony.

Halina podbiegła do niego.

Po krowie nie został żaden ślad. Ani po Stachu. Po środku obory stało wiadro wykonane z blachy niezbyt dobrej jakości - w całości pokryło się rdzawobrunatnym nalotem. Dziadu kopnął je. Huknęło głucho i przewróciło się na bok, zupełnie puste.

Tuż za nim, na stołku do dojenia krowy ktoś ustawił radio przenośne. Zielonkawy wyświetlacz informował, że od przeszło sześciu godzin odtwarzano utwór numer jeden.

Nagle z przerośniętych głośników wydobył się ryk krowy - była wyraźnie zaniepokojona. Co kilka chwil ochrypły głos Stacha powtarzał to samo zdanie: „Halina krowę doję, pójdź ty stąd”, za każdym razem coraz głośniej.

- Ja pierdole – rzekła Halina i runęła na wznak.

 

*

Stachu poprawił lusterko wsteczne w swoim nowym, lśniącym, czarnym BMW, zagryzł hot dogiem ze Statoila i skupił się na drodze. W końcu czuł się wolny, a szelest kapuchy walającej się na tylnych siedzeniach ciągle mu o tym przypominał. Po co trzymać pieniądze w walizce jak ma się taki samochód? No właśnie.

Na początku myślał, że będzie dobrze, że da radę. To przecież tylko kilka lat, może kilkadziesiąt. Halina za młodu nawet ładna była, ślub ma też swoje dobre strony, nie? Eh, gówno prawda. Dosyć miał już tych zwierząt, tego wycia i szarpania, ciągłego darcia mordy, że zupa za słona, i że krzywo mu się z oczu spojrzało. Że głosu złego użył. I pierdolenia, że jak tylko się postara to wszystko będzie różowo i słodko. Kurwa i chuj i pizda! Nie jego wina, że się z basem urodził, a ona chciała tenoru. Niech bestie mieszkają z bestiami, niech się mordują i srają pod siebie. Stachu do zoo się nie nadawał, w końcu w szóstej klasie miał świadectwo z paskiem i nawet dostał książkę w nagrodę. Gardził nimi, a najbardziej gardził sobą, że dał się w to bagno wciągnąć, jak jakiś mięczak bez kręgosłupa. Dosłowny mięczak, nie w przenośni, bo ze Stacha twardy facet był.

Westchnął przeciągle. Tyle lat zmarnowanych. Trzeba ratować co się da, trzeba żyć kurwa mać! Trzeba żyć...

Czy źle się czuł z tym, że sprzedał krowę, pół kurnika i pole, z którego utrzymywała się ta, tfu, rodzina? Może trochę. Spojrzał w prawo na okrągły tyłek Jolki, wychylającej się przez otwarte okno. Przypominał jędrne, dojrzałe jabłko, a przy mocniejszym klepnięciu trząsł się jak galaretka. Nie, nie było mu żal.

- Joluś przypomnij mi ile za lodzika?

- Jezu no, już ci mówiłam ze sto razy – na twarzy pokrytej grubą warstwą samoopalacza malowało się zniecierpliwienie – pięć dych.

- A macanko?

- No nie mogę! Ile można ci gadać, a ty i tak nie pamiętasz. - Nadmuchała balon z różowej gumy do żucia i przebiła go żółtawymi siekaczami – Dwie dychy za godzinę.

Stachu znowu pogratulował sobie w duchu wrodzonego intelektu. Za jednego lodzika mógł kupić dwie i pół godziny macanka! Ma się ten łeb na karku.

- A tak w ogóle to gdzie my jedziemy? Mówiłeś, że za wioskę.

- No za wioskę Joluś, za wioskę... - zamilkł na chwilę – do Warszawy.

- Co?! Do Warszawy? Jak ja do domu wrócę, głupi jakiś jesteś?

- Bilet ci kupię na autobus, prosto pod dom ci podjedzie, cichaj mała. Ze mną krzywda ci się nie stanie.

Jolka zamyśliła się na moment.

- Faceci to świnie – rzuciła, po czym znowu wychyliła się przez okno. Rozdziawiła pysk i wywaliła jęzor na wierzch. Jak pies.

Trzeba żyć, westchnął Stachu.

 

 

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
Leniwiec2 · dnia 03.08.2017 20:32 · Czytań: 802 · Średnia ocena: 4,67 · Komentarzy: 9
Komentarze
Infernus dnia 04.08.2017 12:23 Ocena: Bardzo dobre
Nie wiem jaki był cel opowiadania, ale mnie rozbawił. Pióro masz chyba lekkie, fajnie się czytało. Czekajmy może ktoś wyciągnie błędy..
mike17 dnia 04.08.2017 17:51 Ocena: Świetne!
Totalna rozklepiocha, czyli czegoś tak dobrego i wypasionego żem tu od dawien dawna nie czytał :)
Stylizacja językowa po prostu miodzio i na medal!
Czyta się z istną radochą w oku.
Nawet w obydwu.
Nigdzie grama ściemy i lipy, same smaczki i bajery rowery.
Sam pomysł zwala mnie z nóg po prostu.
A wykon?
To już seria popisówek.
Robisz to tak lekko i na takim luzie, że szok'n'roll.
Jakbym oglądał "Ranczo" - tyle że tam nie ma wulgaryzmów, a u Ciebie grają one piękne i pierwsze zarazem skrzypce i nie rażą.
Wszystko piknie wpisane w treść.

Odlot na maxa, czyż nie?

A skoro odlecielim na maxa, to i ode mnie masz maxa :)

Ole :)
Malesza dnia 05.08.2017 07:33 Ocena: Bardzo dobre
Pięknota ;)
Opisy, humor, groteska, język giętki, akcja - palce lizać.
Czasem brak przecinka, ale to drobiażdżki.
Leniwiec2 dnia 05.08.2017 13:30
Infernus napisał:
Nie wiem jaki był cel opowiadania, ale mnie rozbawił. Pióro masz chyba lekkie, fajnie się czytało. Czekajmy może ktoś wyciągnie błędy..

Cieszę się, że udało się rozbawić. Opowiadanie nie ma za bardzo celu, jest raczej zbitkiem moich doświadczeń i wyobrażeń z dzieciństwa. Nie wiem czy pióro takie lekkie, ale dziękuję.

mike17 napisał:
Totalna rozklepiocha, czyli czegoś tak dobrego i wypasionego żem tu od dawien dawna nie czytał Stylizacja językowa po prostu miodzio i na medal!Czyta się z istną radochą w oku.Nawet w obydwu.Nigdzie grama ściemy i lipy, same smaczki i bajery rowery.Sam pomysł zwala mnie z nóg po prostu.A wykon?To już seria popisówek.Robisz to tak lekko i na takim luzie, że szok'n'roll.Jakbym oglądał "Ranczo" - tyle że tam nie ma wulgaryzmów, a u Ciebie grają one piękne i pierwsze zarazem skrzypce i nie rażą.Wszystko piknie wpisane w treść.Odlot na maxa, czyż nie?A skoro odlecielim na maxa, to i ode mnie masz maxa Ole

Ojej dziękuję bardzo, postaram się, żeby woda sodowa nie uderzyła mi do głowy.
Nie pisało się aż tak lekko, było dużo poprawek, ale miło, że sprawia takie wrażenie.
Dziękuję za wysokie noty.

Malesza napisała:
Pięknota Opisy, humor, groteska, język giętki, akcja - palce lizać.Czasem brak przecinka, ale to drobiażdżki.

Dziękuję, będę na nie zwracał uwagę przy poprawianiu.
szybki_pisarz dnia 05.08.2017 20:37 Ocena: Świetne!
Bardzo lekki tekst, bardzo dobry. Trzeci raz go dziś czytam i jestem pod wrażeniem. Powiew pewnej świeżości połączony z zapachem obornika. Z wiejskim jajem, wulgarnie i z pierdolnięciem.
Dobra robota.
Usunięty dnia 05.08.2017 20:46 Ocena: Świetne!
Świetnie piszesz. Zauważyłam w paru miejscach brak przecinków, ale co tam! Całość jest po prostu rewelacyjna.
purpur dnia 10.08.2017 12:01
To fakt Leniwcu, i do tego drugi.

No niezwykle ciekawe danie nam tutaj zaserwowałeś.

Ciężko mi się do czegoś przyczepić. Bo i klimat jest odpowiedni, historia ma sens, a do tego potrafi zaskoczyć, język akuratny do sytuacji, no kurczaki!, z chęcią bym nakrzyczał, na wybrzydzał, ale nie ma jak!

Nie cierpię, wiję się jak wąż, ale muszę przyznać rację moim poprzednikom - świetne!
Dobra Cobra dnia 22.11.2018 14:57 Ocena: Świetne!
O, ku.wa - jakeś się ostał, że ten piękny tekst umknął mi jakoś w powodzi innych tekstów.

Leniwiec2,

Idż w tę stronę, a ja będę ci przyklaskiwać. Bo cóż może być piękniejszego ponad wypasioną opowieść z elementami absurdu? (Po chwili zastanowienia: być może bmw może byc piekniejsze, ale trzeba pamiętać o sloganie Bedziesz Miał Wydatki.

Moja skromna ocena nie oddaje nawet w połowie piękna Twej opowieści.

Pozdrawiam,

Dobra Cobra

Ps - ale żeby godzina macania kosztowała 2 dychy za godzinę!? Wszystko tanieje. A jak już potanieje na maksa, ludzkość przestanie wstępować w związki. Bo po co.
Leniwiec2 dnia 23.11.2018 16:56
Stare dobre czasy, moje pierwsze teksty były bardziej żywiołowe.
Podejrzewałem, że ten styl może Ci się spodobać :) Dzięki za śliczne komplementy.
Pozdrawiam
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
27/03/2024 22:12
Serdeczne dzięki, Pliszko! Czasem pisząc, nie musiałem… »
pliszka
27/03/2024 20:55
Kaz, w niektórych Twoich tekstach widziałam więcej turpizmu… »
Noescritura
25/03/2024 21:21
@valeria, dziękuję, miły komentarz :) »
Zdzislaw
24/03/2024 21:51
Drystian Szpil - to i mnie fajnie... ups! (zbyt… »
Drystian Szpil
24/03/2024 21:40
Cudny kawałek poezji, ciekawie mieszasz elokwentną formę… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:18
@Optymilian - tak. »
Optymilian
24/03/2024 21:15
@Zdzisławie, dopytam dla pewności, czy ten fragment jest… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:00
Optymilian - nie musisz wierzyć, ale to są moje wspomnienia… »
Optymilian
24/03/2024 13:46
Wiem, że nie powinienem się odnosić do komentarzy, tylko do… »
Kazjuno
24/03/2024 12:38
Tu masz Zdzisław świętą rację. Szczególnie zgadzam się z… »
Zdzislaw
24/03/2024 11:03
Kazjuno, Darcon - jak widać, każdy z nas ma swoje… »
Kazjuno
24/03/2024 08:46
Tylko raz miałem do czynienia z duchem. Opisałem tę przygodę… »
Zbigniew Szczypek
23/03/2024 20:57
Roninie Świetne opowiadanie, chociaż nie od początku. Bo… »
Marek Adam Grabowski
23/03/2024 17:48
Opowiadanie bardzo ciekawe i dobrze napisane.… »
Darcon
23/03/2024 17:10
To dobry wynik, Zdzisławie, gratuluję. :) Wiele… »
ShoutBox
  • Kazjuno
  • 28/03/2024 08:33
  • Mike 17, zobacz, po twoim wpisie pojawił się tekst! Dysponujesz magiczną mocą. Grtuluję.
  • mike17
  • 26/03/2024 22:20
  • Kaziu, ja kiedyś czekałem 2 tygodnie, ale się udało. Zachowaj zimną krew, bo na pewno Ci się uda. A jak się poczeka na coś dłużej, to bardziej cieszy, czyż nie?
  • Kazjuno
  • 26/03/2024 12:12
  • Czemu długo czekam na publikację ostatniego tekstu, Już minęło 8 dni. Wszak w poczekalni mało nowych utworów(?) Redakcjo! Czyżby ogarnął Was letarg?
  • Redakcja
  • 26/03/2024 11:04
  • Nazwa zdjęcia powinna odpowiadać temu, co jest na zdjęciu ;) A kategorie, do których zalecamy zgłosić, to --> [link]
  • Slavek
  • 22/03/2024 19:46
  • Cześć. Chciałbym dodać zdjęcie tylko nie wiem co wpisać w "Nazwa"(nick czy nazwę fotografii?) i "Album" tu mam wątpliwości bo wyskakują mi nazwy albumów, które mam wrażenie, że mają swoich właścicieli
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
Ostatnio widziani
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty