To byłby bardzo dobry wirsz. Bo i temat zacny, i czuć ból prawdziwy. Niestety, zabrakło pomysłu na konsekwentną wersyfikację. Skoro miał być biały, to co tam robi rym? Brak tu także rytmiki, a zapis nie jest poprawny (niepotrzebne wielkie litery).

Ten wiersz dla mnie zupełnie nie spełnia swojej roli. Nie widzę w Twoim przekazie szczerości, autentyczności, przesłania, które by do mnie dotarło. Wiersz powinien być pewną obserwacją życia, natomiast tutaj odnajduję jedynie pewne przetworzenie najbardziej oklepanych fraz, które w potocznym rozumieniu uchodzą za "poetyckie".

Metafory dopełniaczowe, jakimi się posługujesz, są bardzo oklepane (gorycz cierpienia, smutek zmartwień). W dodatku to bardzo trudny środek poetycki, sprawia, że Twój tekst brzmi w sposób bardzo egzaltowany, aż do przesady, do śmieszności.

Moja rada jest taka, żebyś nie bała się prostoty. Proste, szczere wyznanie napisane naturalnym językiem może o wiele bardziej oddziaływać na czytelnika niż egzystencjalne lęki i gorycze cierpienia. Tym bardziej, że gdy poczytasz więcej poezji, sama zdasz sobie sprawę, jak bardzo oklepany jest to środek i że naprawdę można to wyrazić inaczej.

Pozdrawiam serdecznie