Ciekawy wiersz, poruszający mz. ważną kwestię tego, czy seksualność kobieca ma rację bytu bez mężczyzny, czy - szerzej ujmując - uczucia. Odpowiedź jest negatywna - to, co nie mówi dobranoc (a więc, najwyraźniej, czynne 24/7 kulturowe klisze) odbierają peelce prawo do własnej przyjemności. I tak właśnie czytam ten tekst - jako portret swoistej „ślepej plamki” („martwy punkt” ) nakładanej przez kulturę kobiecej naturze. Mroczne i sugestywne, jestem pod wrażeniem.

Ja czytam ten wiersz nieco inaczej, niż Introwerka. Ale wiadomo, że co czytelnik, to interpretacja.

Nie będę tu pisać dokładnie co wyczytałam, powiem tylko, że kobieta nigdy nie rozkwitnie swoją pełnią w nieodpowiednich warunkach, podobnie jak kwiat. Łechtaczka jest tu dla mnie symbolem tego rozkwitu, otwarcia emocjonalnego i nie tylko. Wiersze formą komunikacji wewnętrznej peelki z jej uczuciami, a coś co nie pozwala zasnąć, jest tematem czy powodem tych wierszy.

Rzeczywiście, jest mrocznie i sugestywnie.

Pozdrawiam