Gorzki wiersz i niestety bardzo prawdziwy.
Zderzenie pamięci z niepamięcią, gdy na wszystko jest już za późno.

Ale jeżeli pozwolisz, Zoleńko - kilka uwag:

"Marmurowy" moim zdaniem nie bardzo pasuje do tego obrazu. "Skandowałaś" również.
Może krócej - cedziłaś, tłukąc jej głową o parapet?


Opuściłabym drugie "jej".
- przypomnieć, że życzyłaś, kresowym obyczajem:
Mogłoby być - przypomnieć życzenia, kresowym obyczajem - ale tworzy się rym "życzenia/w płomieniach". Chociaż skrócone - obyś tak konała i nie mogła skonać - też brzmi dobrze.



Wymień dywizy na myślniki (–).

"Stara się jak umie, i nie umie" - wstrząsająco celna pointa.
Kiedyś pewna opiekunka społeczna powiedziała mi, że pacjentami z alzheimerem czy sklerozą nie powinna zajmować się rodzina, bo to zwykle odziera ich z uczuć i wspomnień.
W takim przypadku jednak negatywne uczucia i wspomnienia pozostają, potęgując wrażenie poniesionych krzywd. I nawet śmierć danej osoby tego nie zaciera.

Serdeczności.

Wstrząsający wiersz, w którym teraźniejszość okazuje się straszniejsza niż wszelkie o niej wyobrażenia, pokazujący, jak paradoksalnie wielki udział w naszym człowieczeństwie odgrywa pamięć, jej ciągłość i żywość. Zastanawiam się nad tytułem - czy to nawiązanie do - znanej mi na razie tylko z tytułu - "Anny In w grobowcach świata", czy po prostu jakże wymowna "inna" forma imienia "Ina"? Niezależnie od tego, wiersz ściska za gardło.

Serdeczności