Nie myśl, że nie bez pewnej obawy, a jednak widzisz

piszę; i równie dobrze te słowa mogą być skierowane

do ciebie z myślą, że i tak nie będziesz w stanie się obrazić

lecz musi to zrobić wraz z tobą całe miasto kobiet.

Oczywiście, nie ma nigdy powodu i pociąg odchodzi

regularnie, zdany na nasze małostkowe poczucie

czasu, rozkład, z jakim się liczymy do ostatniego słowa

niepotrzebnie zagłuszając ocean pod szkłem.

Ludzie się jeszcze nie zebrali i nie ma sensu ruszać

świata z jego ciepłych posad, odbierać dzieciom

od ust wilgotnych cieni matek, które omszałymi wargami

wróżą kamień by zmiękł. Przecież i tak trzeba

przysięgać; żadnej skruchy, co najwyżej parę kropli

na przebłaganie jałowcowych duchów. W czystej intencji

tkwią tutaj z nami, pozwalając patrzeć wskroś.

Układają usta w kształt gotowy zgodzić się z uśmiechem.