Ciekawa parafraza Kanta Aż przypomniało mi się powiedzenie Virginii Woolf o „pięknie, które jest dobrem; rzece, w której płyniemy”. W tym duchu widzę tu wiersz o silnej, konkretnej kobiecie, która za nic ma anatemy i zakazy frunące z rozmaitych ambon - która ma siłę i odwagę, by wymarzyć drugi raz

Serdeczności

A ja widzę raczej kobietę tkwiącą w ramach pewnych reguł i przyzwyczajeń, która odklepuje swoje życie, jakby to był różaniec.
Zapewne nie błyszczy intelektem ani fantazją, przyjmując świat na wiarę, a jeżeli już coś czyta, to chyba jedynie romanse. Praca, dom, kościół. I tania elegancja z second handu. Nie ma specjalnych oczekiwań. Nie ma w zasadzie nic oprócz płytkich marzeń rodem z harlequinów.

Coś jednak zasugeruję, Zoleńko:

A gdyby tak coś w tym stylu?
- z lekkością primabaleriny podejmuje walkę
z plamami na dywanie. ale spróbuj
jej wmówić (...)

- nad nią - przemyśl "nad głową".
Rozumiem zabieg z inwersją, ponadto tuszuje ona rym "niebo/co innego".


Specjalnie "handa", a nie "handu", by podkreślić pewien prymitywizm bohaterki?
I z tego względu również "zawygląda"?
Jeżeli tak, to dałabym - sekond handa i zawygląda - kursywą.


Może - i zawygląda jak maria z anną?


Konieczne? Moim zdaniem nieco rozbija wiersz.
Bez Ps. mogłoby brzmieć tak - nigdy też nie mów -


- bo oberwiesz kolejny raz?

Widzę, że wróciłaś do cyklu imion - to dobrze.
Bo ciekawe postacie prezentujesz.

Serdeczności, Zoleńko.

No to nie trafiłam, ale weź pod uwagę przesłanki, jakie dałaś czytelnikowi.
W każdą sobotę zmywa elegancję z paznokci – to pasuje do szarej myszki, a nie do świadomej swojej wartości kobiety.
Ale spróbuj jej wmówić, że niebo gwiaździste nad nią to co innego niż prawo moralne – taki odbiór i reakcja za pomocą uderzenia ścierki pasuje jedynie do kogoś o wąskich horyzontach myślowych. Tak zachowuje się kuchta (nie ubliżając kucharkom).
Second handa i zawygląda nie jest prymitywizmem narracji, lecz jej bohaterki. W ten sposób nie myśli żadna inteligentna kobieta.
Biegnąc do kościoła przez normalne ka – jeżeli to nie jest rutyna wpisana w życie szarej myszki, to dlaczego biegnie? Moim zdaniem to dość bezmyślne przyzwyczajenie, które nie powoduje u bohaterki żadnych refleksji. Normalne ka, bo dla niej kościół to kościół.
A reakcja na – że nic dwa razy się nie wymarza? A czego ma się trzymać zamknięta w swoich ograniczeniach tego typu kobieta, jak nie marzeń? I łatwo zgadnąć, skąd je bierze.

Myślę, Zoleńko, że przypadkowo wyszedł Ci wiersz o zupełnie innej kobiecie, niż zamierzałaś.
Ale właśnie dlatego mi się podoba i nie zdołasz mi wmówić, że twoja Marianna jest kimś innym. To po prostu nie jest psychologiczny wizerunek "silnej i odważnej" kobiety.

Serdeczności