Ambiwalencji dużo niepokoju, czyż nie tak?
Ilekroć widzę kobietę i narzędzia to opadają mi ręce. A tak naprawdę, a może ona tego oczekuje. I dlatego oddelegowuje mnie na warsztat. Nie chodzi o chronienien jej przed światem, który nagle wypełniły roboty. Zawsze na koniec tak wychodzi, że jest wyraźny podział ról.
(Nic już nie mówię - komputery opanowałyście świetnie, lecz nie dla was ciężkie narzędzia). Jeśli obrażam-urażam to przepraszam.
Pozdrawiam,
Piotr

Co w takim razie dla nas Bruliben?

Introwerko, bezprzedmioty otaczają nas wszędzie, taki teraz świat. Ale wszystko jest kwestią wyboru. Nic nie jest szkodliwe, dopóki nie będzie nadużywane. I nie tylko o bezprzedmioty chodzi.

Wiersz trochę niepoważny, ale o poważnych sprawach mówi, choć wagę mało kto do tego przywiązuje. Bo niby takie normalne i powszechne, a tak naprawdę szkodliwe, bo tworzy symulakrum bytu. Najgorzej dać złapać się w tę pułapkę.

Fajny wiersz, niepoważny, a jednak nie do końca.

Pozdrawiam

Witaj, Introwerko, fajny wiersz nieźle naszpikowany elektroniką i... humorem.
Z jednej strony mamy realny świat, rzeczywistość, z drugiej wirtualny świat, nierzeczywistość z wszystkimi pułapkami czyhających na człowieka w cyberprzestrzeni. Wirtualny, bez którego nie potrafimy się już obejść. Nawet chwilowy brak dostępu do internetu potrafimy traktować jako "zamach" na naszą niezależność - offline rozpadamy się na kawałki. I taka refleksja: Internet jest jak pokarm potrzebny do życia, w rozsądnej dawce nikomu nie zaszkodzi.

Podoba mi się forma i treść.
Pozdrawiam sierpniowym popołudniem.