A już, miałem "opuścić" to przestankowanie. LOL ;] Jednak, konserwatyzm zwyciężył. Postanowiłem pozostać przy oryginalnej wersji (oczywiście, z przymrużeniem oka). Cenne uwagi, zawsze biorę pod rozwagę.
Upierałbym się jednak, przy fakcie, że w poezji interpunkcje wyznacza także rytm, szczególnie w tym wierszu, pełni istotną rolę. Przynajmniej, jako autor, tak to czuję.
Zauważyłem,- i przyznam szczerze, jest mi z tego powodu bardzo miło, iż- wnikliwie śledzisz komentarze pod moimi wierszami. Z tymi "działaniami celowymi", to odnośnie uzasadnionych uwag, pod pierwszym wierszem, zamieszczonym w tym portalu ? Prawda ?
Jestem tu krótko, (kot), więc pamiętam początki
Spróbuję popracować nad interpunkcją. Obiecuję, ale nie gniewaj się- w tym wierszu, nie wprowadzę poprawek- bo, tak go czuję, tak mi przy sercu jakby rytmiczniej.
Ale, oczywiście, masz rację. Permanentnie, wchodzę w konflikty z własnym ego-walczy ono niczym Kordian na górze Mont Blanc- gdy, kłóci się we mnie poczucie konieczności zachowania zasad interpunkcji, z histerią nadrzędności taktu. Podobno, już romantyczni poeci, mieli z tym problem. Bardzo, często nadużywali interpunkcji, czasem jednak, działali na opak, czegoś tam brakowało, i nie było kodu, ni uzasadnienia. Na szczęście, wiersze nawet klasyków poezji, przechodzą przez korektorów.
Większość ludzi piszących wiersze, jest wielce niezdyscyplinowanych. Oczywiście, to nie reguła.
Lecz, prawdopodobnie do nich się zaliczam



Zwróć uwagę, ten "dwuwers" jest jedynym w wierszu bezpośrednim zwrotem do czytelnika, tzw. parabaza- czyli, zamierzona figura stylistyczna, dlatego uzasadnienie, takiego zastosowania, a może nawet do szczególnie bliskiej mi osoby ? Uwierz, nie uprawiam tu epistolografii.




Szczerze mówiąc, nigdy nie miałem do czynienia z tym "g....m" (kolokwializm). Wstyd przyznać, nawet tego na oczy nie widziałem- poważnie Stąd, pewnie, samo "h".
Sugerowałem się faktem, że to mari(h)uana, więc- maryha ? Ale, przyznam, tu nie mam pewności. Może, mary(ch)a- to synonim- do imienia, a jedynie sensualnie spokrewniony też, z używką, albo onomatopeicznie ? Bóg, raczy wiedzieć ?



Myślę, że to ma uzasadnienie.
Tautologia.

Jednak, zamierzenie to, akurat w moim przypadku -jest antyznaczeniowe.
Wręcz, przeciwnie. Uznałem, że to info administracji portalu-to,bardzo restrykcyjne, aczkolwiek, taką, a nie inną wymowę powinno mieć.
Chciałem jedynie podkreślić, podpowiedzieć, że w moim przypadku, nie jest to bezkompromisowe, rygorystyczne. Wystarczy, tylko poprosić o zgodę pisemną. A o tym, przyznasz ? nie ma wzmianki.
Poza tym, nie chciałem "papugować" w sekcji adnotacje. Dlatego, wybrałem wariant z "uwagami od autora".

Przyznaję, mało orginalne.



Bardzo przyjemnie, było odpowiedzieć na merytoryczne komentarze, i uwagi. i bez cynizmu, z mojej strony. Postaram, o poprawę. W razie braku konsekwencji, prosiłbym Ciebie, o wyrozumiałość.
Miłego Do napisanka

Wielu moich wierszy nie dotyczy problem interpunkcji, i nie drażni czytelnika.
Niestety, nie koresponduje to akurat z tym utworem; szczerze ubolewam
Cóż, tak się fatalnie złożyło.
Nie planowałem, wdepnąć "buciorami" w Twoje poczucie absmaku- tak, jak to określiłaś syntetycznie w końcówce własnego komentarza. Ekskurs nabrał rumieńców Bo, to chyba kompleksowa ocena "produktu mojej wyobraźni", skoro na samym końcu, w didaskaliach eksplikacji?

Niestety, co do interpunkcji i rytmu, różnimy się, zasadniczo- i mamy do tego prawo.
Według mojej oceny, to rytm wyznacza interpunkcje, nie odwrotnie. Bo interpunkcja to tylko forma graficznego zapisu. To mowa, artykulacja wyznacza rytm. I autor, w interpretacji. Nie szlaczki stawiane na kartce papieru, czy ekranie monitora. I tu, zdania nie zmienię. Poezja, to nie worek regułek interpunkcyjnych, to środek artystyczny, akces Duszy- którą, i
Ty posiadasz. Ale, moja Dusza, to moja Dusza, a Twoja-reprezentuje Ciebie. Miłosz powiedziałby- Dajmonion? Prawda?
Taka ma anomalia- we wnęki niepokoju egzystencjonalnego pakuje znaki przestankowe. I wbrew regułkom, i homologacjom języka pisanego.
Nie zrezygnuję, i nie zamierzam kogoś zniesmaczać czy zniechęcać do siebie. Znakiem tego-tak analityczny wywód. To forma taktu, czyli grzeczności, i nie chodzi tu teraz o takt- alias- rytm. Ale, bezdyskusyjnie-szanuję twój punkt widzenia, sprytna egzegeza



Nie używam jakichkolwiek liter w mowie potocznej, takiej umiejętności nie posiadłem, jeszcze ? Co innego w pisowni, pisząc do kogoś ważnego w moim życiu, zawsze używam "dużych" vel "wielkich" liter- i nie uważam tego za lapsus, wręcz przeciwnie.
Z pisaniem wierszy, to zupełnie jak z "dużą" czy "wielką" literą.
Jedni wolą pisać dużą literą, inni wielką literą – kwestia wyłącznie upodobań, żadnych zakazów ani nakazów tu nie ma. Trzeba tylko pamiętać, aby nie pisać z dużej (wielkiej) litery, gdyż wyrażenia te mają złą opinię w wydawnictwach poprawnościowych, mimo że ich frekwencja w tekstach jest duża vel wielka Myślę, że o tym doskonale wiesz.

Normy wkraczające w zakres osobistego savoir vivre uważam za irrealne. Nie wnikam w konwenanse osobiste innych ludzi. I w ich subiektywne relacje. Traktuje ludzi podmiotowo. Co innego, opisy liryczne- tu osobistych analiz wyrzekać się nie można. I nigdy nie wchodzi mi w drogę-wielka czy mała litera.

Moim oczkiem w głowie jest polski język, w poezji. I nie pragnę- wzorować się na innych językach- w tym zakresie. [Bardzo patriotyczny klucz- i wiele wyjaśnia].



Sama widzisz, są kontrowersje, kumulują spory nawet wśród środowisk eksperckich. Norma, pisownia tego wyrazu, nie jest jasna. Skoro kontrowersje co do samej etymologii- pochodzenia-w sensie-przypisania wyrazu, nie mamy o czym dyskutować.

Uważam, że w takich przypadkach, uzasadniona pisownia alternatywna. Wiele takich przypadków w języku polskim, który nieustannie ewoluuje.



Chyba się nie zrozumieliśmy. Nie ma nic, o [pisemnej] zgodzie autora, na korzystanie z jego publikacji- w tym sensie.

Nie potrafię skomentować
Może tak: Uwielbiam wszelką sztukaterie, nawet słowa,
choć jest zaprzeczeniem stylu nowoczesnego, a nawet minimalistycznego. Bo to wymysł czasów starożytnych. Szczególnie upodobałem- w kolumnach-Kobieta w tym anturażu- to Kariatyda



Jak wyżej, chyba nie muszę komentować ? Analiza moich przecinków i wielokropków zbyteczna. Mój rytm, mój zapis, moja interpunkcja- i moja Dusza, to planimetria zapisu- Wolność jak graffitti- EVVIVA L'arte !
a wielokropek nie jest bynajmniej symptomem ADHD.




Do miłego. Pozdrawiam emojonalnie, tzn. Godny adwersarz

Ponieważ kontynuacja tych "przepychanek" może źle o mnie świadczyć, [pomyślisz gbur i bufon].
Ewentualny Twój kolejny komentarz-uznaję, za zwierzchni i obowiązujący.
A wszem i wobec oświadczam:

w każdym aspekcie dyskusji, MILADORA- miała rację.

Ciao