„Malarstwo jest milczącą poezją, a poezja - mówiącym malarstwem“. Twój wiersz zaprowadził mnie do czarnych obrazów Goi (śnięte ryby) i Alegorii malarstwa. Być może nie było to zamierzeniem Autora, ale czytelnik swoje prawa ma Niemniej – wiersz zaintrygował, skłonił do myślenia i refleksji – przywiązani do kolorów nie zauważamy zarzuconych sieci, ale może to i lepiej skoro nie nad wszystkim mamy kontrolę. Dobry tytuł. Pozdrawiam

Przyszłam za Tobą, tak z czystej ciekawości, ale nie żałuję.
Jest w co się zagłębić.

Jeżeli jednak pozwolisz, coś Ci zasugeruję dla większej płynności narracji. Interpunkcyjnie także.



To podwójne "w" nie brzmi dobrze. Sugeruję:
- włączą w swoje sprawki, pragnąc, żeby łożysko dłoni -


Słychać to powtórzenie. Dałabym:
- z czasu, lecz to nie martwa natura -


Sugeruję - dociekliwi, czym wypełnić rysy.


Rozważ - budują sieć, by zarzucić ją w wodę i patrzeć, jak -


- nie zmieniaj jednak niczego -


Lepiej byłoby bez tego dookreślenia.


Przeczytaj:
- cho­ciaż nasze twa­rze zdają się jeszcze o ni­czym nie wie­dzieć. - lepszy rytm.

Ciekawy obraz mi się ukazał po kilkakrotnym przeczytaniu, ale czasem trudno zwerbalizować tak ulotne odczucia, więc zostawię go dla siebie.

Miłego.