Pięknie przeplata się u Ciebie ta jawa ze snem, zarówno w grze słownej, jak i samej treści wiersza. Za Zolą, niezwykle prawdziwa i wyczuwalna jest tutaj tęsknota za drugą osobą, jej towarzystwem.
Domowe przepisy ponoć najlepsze, pytanie tylko, czy istnieją takie, które przywracają obecność tych, których potrzebujemy, za którymi tęsknimy

Teraz już będę na bieżąco z Twoimi wierszami, Weroniko

Podoba mi się przesłanie, bo jak każdy noszę w sobie poczucie straty. Pustkę, której nie można wypełnić i która nigdy nie zniknie.
Ale co do formy - mam nieco zastrzeżeń. I myślę, że dobrze byłoby ją dopracować.


Za dużo tego odchodzenia.
To krótki wiersz i powielanie tych samych fraz nie buduje klimatu.
"Odeszłaś między bajki" sugerowałabym ująć inaczej. Zniknęłaś wśród bajek (...) usianych ziarnami prawdy?
Nie wiem gdzie zniknęli?


Pozbyłabym się tych rymujących się form gramatycznych.
Tak bardzo pragnęłam cię zatrzymać?


Zabłądziłam w sjenie?


Raczej jak staruszka.

Przyznam też, że w tym przypadku nie zachwycił mnie zabieg z rozdzielaniem słów. Jest jakby zbytnio na siłę, mało naturalny. Uważam, że prostota byłaby lepsza i bardziej wydobyłaby klimat przesłania. Ale to oczywiście mój subiektywny odbiór, którego nie zamierzam narzucać Autorce.

Serdeczności, Gwiazdko.

Zgodzę się z Zolą, to bardzo osobisty,wyraz tęsknoty i wierności wobec osoby, za którą się tęskni. Nie wiem, jaki płyn wywabia duchy, ale wiem, że Twój wiersz podziałał na mnie bardzo mocno, wywołując bolesne wspomnienia.
I refleksja: Wydawałoby się, że czas goi rany, ale to nieprawda, on je tylko chwilowo zabliźnia, a poczucie pustki po stracie pozostaje w nas na długo, niestety.

Serdeczności.

- tak, właśnie tak!


"zapomniałam powodu i o po( )wódce
wysłuchałyśmy werdyktu jawników
nie wiem dokąd odeszli zgubiłam się w sjenie"



- Bardzo. Muszę przyznać, że wiersz skorzystał na tej przerzutni.

Miłego wieczoru. Intro.