Jedno słowo: wszystko.

Lilu,

dziękuję, że za każdym razem odnosisz się do formy. Z wdzięcznością i buziakami.

czarna mambo,

dziękuję za dobre słowo. Kłaniam się.

Miladorko,

tak chciałam, żeby wszystko brzmiało tobą! Ale mnie przekonałaś do zmiany. Na razie dałam jakiś skromny zamiennik, jednak mało oryginalny. Nie podoba mi się. Co do pozostałego omówienia - zgadzam się. Może wróci czas na lepsze wiersze. Może. A ten już zostanie, jak jest, bo demolki z powody jednego zaimka nie będę robić na tym koronkowym organizmie. Serdeczności za mądre i konstruktywne rady, buziaki, zawsze wdzięczna,

z.

Zolu,
dodam jeszcze, że zauroczyła mnie bezpretensjonalność wiersza. Taki bardzo naturalny, nieprzekombinowany, no i niebanalny. A przy takim temacie jesiennym łatwo można się w banały zsunąć.

Pozdrawiam i do następnego

JOLA S.

Wiersz pełen jesiennych smakowitości i ...uczuć. Bardzo urokliwy Buziaki!

Ładnie Zolu, tak uczuciowo i tęsknie. Piękny obrazek, choć trąci lekkim smutkiem. Ona jest, a on?

Pozdrawiam

Kamysiu,

pobawiłam się formą, tworząc rymy w stałym układzie, w dodatku dokładne, żeby wykazać, ze dokładne nie muszą być częstochowskie Przekornie. Ale ogólny pomysł to stara, barokowa sumacja. Stała fraza - refren, i tyle. Bardzo mnie cieszy, że zwracasz na to uwagę. Buziaki i ukłony.

Wiktorio,

Z obserwacji przeróżnych związków wynika mi refleksja, że naprawdę mało par opiera się na wspólnocie celów, pasji, na prawdziwej przyjaźni. Zobacz, że peelka wspomina wierne bociany, powołuje się na epizody z życia i tworzywo, które symbolizują niepospolitość w związku. Na to trzeba prawdziwej przyjaźni. Jakże rzadko się ona zdarza w związkach wypalonych rutyną. Oj, rozgadałam się, a przecież nie lubię, kiedy autor sam analizuje wiersz
Serdeczności i dzięki, że wracasz.

z.

Nalko,

dziękuję i pięknie się kłaniam. Buziaki,

z.