To prawda.
Ale chociaż dla autora uporczywe stukanie ma sens, czytelnika może naprawdę zmęczyć.
Przemyśl, czy nie uzyskałbyś lepszego efektu, ograniczając ten hałas.

- stuk stuk stukają marzenia
stuk puk pukają do serca

wśród twarzy zbłąkane
biegną gdzieś nieznane
i znów noc bezsenna

itd. w tym rytmie.

Miłej zabawy, Żuczku.

To nie tak.
Bo nawet pisząc dla siebie, dochodzimy do momentu, gdy chcemy podzielić się z innymi swoją twórczością, oczekując zrozumienia. Tak jak Ty.
Wtedy zaczyna liczyć się warsztat – forma, sposób przekazu, środki poetyckie, wyczucie języka, zasób wiedzy. To zdobywa się dzięki pracy.
I po pewnym czasie już się wie, że efekt, o jaki nam chodzi, można uzyskać na wiele różnych sposobów – niekoniecznie za pomocą bezustannych powtórzeń.
Jak mówiłam – poezja to gra na wyobraźni. Nie łopatologia.


Właśnie.