Przepięknie - jakby rzutowanie krajobrazu i aury miłosnych schadzek na sferę najbardziej cielesną, lub odwrotnie - jakby to wspomniane otoczenie stanowiło emanację natury związku miłosnego łączącego kochanków. Jestem w trakcie lektury "Romea i Julii", mimo różnych realiów odnajduję tu wiele z niepowstrzymanego żaru dramatu Szekspira Aczkolwiek myślę, że istotny jest też drugi trop, czyli zasygnalizowane już cytatem zagubienie bohaterów; motyw świata jako labiryntu, pełnego dosłownych i przenośnych niejasności, niepewności i tajemnic. Wszystko to składa się na niezwykle klimatyczny i frapujący portret pary ludzi poszukujących w sobie ciepła i trwałości. Dobrze znów Cię czytać, i to w tak zjawiskowej formie

Serdeczności

Ładny klimat, sugestywne obrazy i niewiadome, które zawisa nad parą bohaterów - Gajus i Gaja zagubieni w czasie, rzeczywistości i wzajemnych relacjach.
Dobry wiersz, Opheliac.
Jak tryptyk.

Tak mi się jednak nasunęło w trakcie czytania:

Dwa przecinki albo żadnego.


Sugeruję - port, w którym kochankowie -


Moim zdaniem lepszy byłby rytm narracji przy - czasem przed północą.


Skróciłabym do - migocącym pod strużką potu.
Migotającym ma gorsze brzmienie.


Stosujesz w wierszu dywizy, a powinny być myślniki (–).
Jeżeli ich nie masz, możesz kopiować i wklejać.


Masz przecinki, ale nie masz kropek. Może warto byłoby je postawić na końcu każdej części?

Miłego.

Opheliac,

zaglądałam ciut wcześniej, a teraz już po drobnej korekcie, chociaż jak dla mnie te zmiany są tylko wiadome po komentarzach. Nie zmieniło to zatem mojego odbioru w czytaniu. Wiersz jest bardzo klimatyczny, zagadkowy, bo może zarówno dotyczyć relacji tych najbardziej intymnych, ale też zagubienia bohaterów. Chociaż jak dla mnie na pierwsze wysuwa się jednak ta część emocjonalna między nimi.



Chociaż troszkę wyrwane z całości, to sformułowanie mocno mnie zauroczyło.

Pozdrawiam serdecznie.