Dygam w podziękowaniu za dedykację, Zolu.

Twój wiersz bardzo, bardzo. Zainspirował mnie i napisałam kilka wersów (coś w rodzaju odpowiedzi - w Altance), ale to jest krótkie i chyba na zamieszczenie tu nie zasługuje.

Dobrze, że jest Altanka, że można w niej znaleźć inspiracje, uczyć się i doskonalić warsztat.
Miałyście świetny pomysł, żeby altankowe wiersze zamieszczać w tym dziale i poddawać ocenie.

Mnóstwo serdeczności, Lila

O, jak miło zobaczyć dedykację, dziękuję serdecznie, Zolu.

Co do wiersza – nie zawsze udaje się twórcy przekazać emocje, które targają jego wnętrzem w chwili pisania wierszy (złości, otwartego buntu na zaistniałą sytuację, zmiany, które zachodzą, mimo naszego sprzeciwu. Bezsilności, ale i nadziei, że nie wszystko jednak stracone – Tobie, Zolu, udało się, wiersz przemówił do mnie od pierwszego czytania, w Altance.
(...) Ożyły wspomnienia, bo był czas, kiedy na okrągło słuchałam https://www.youtube.com/watch?v=QCjLwJmy4nI Psalmu mojej nadziei, płacząc przy tym jak bóbr.

Wydaje mi się, że z treści można wydobyć jeszcze o wiele więcej – choćby i nie chodzi tu, tak myślę, wcale o treny Kochanowskiego, a o treny współczesne, ale mogę się mylić, i nie o takiej twórczość autor chciał nam opowiedzieć (dla przykładu, znaleziony w sieci wiersz Kiry Pietrek http://poznan.wyborcza.pl/poznan/1,36037,20293411,zobacz-jak-brzmia-wspolczesne-treny.html?disableRedirects=true ).

Forma, jak zwykle u Ciebie, nienaganna - podkreśla treść.

Usatysfakcjonowana z lektury,
pozdrawiam serdecznie.